«Όχι, ευχαριστούμε», είπε η Άλιλ έπειτα από ένα λεπτό, παντελώς ήρεμη. «Θαρρώ πως είναι καλύτερα να συμβουλευτώ τον Αξιωματικό μου της Λόγχης σχετικά με το τι να αναμένω». Ωστόσο, πριν ακόμα η φοράδα της γυρίσει, την σταμάτησε στο μέσον της κίνησης και κοίταξε τον Ραντ με ένα λοξό βλέμμα. «Ο αδελφός μου, ο Τόραμ, είναι... αυθόρμητος, Άρχοντα Δράκοντα. Απερίσκεπτος μερικές φορές, κάτι που δεν συμβαίνει με μένα».
Η Αναγιέλα χαμογέλασε γλυκά προς το μέρος του Ραντ κι έκανε μια ελαφρώς περιστροφική κίνηση προτού ακολουθήσει, αλλά από τη στιγμή που απομακρύνθηκε, σπιρούνισε το άλογό της τσιγκλώντας το με το μαστίγιο με τη λαβή από κοσμήματα, προσπερνώντας γρήγορα την άλλη γυναίκα. Αυτό το λευκό μουνούχι έδειχνε αρκετό ζήλο στην ταχύτητα.
Στο τέλος ετοιμάστηκαν όλα, οι φάλαγγες σχηματίστηκαν κι άρχισαν να προχωρούν φιδογυριστά πάνω από τους χαμηλούς λόφους.
«Πάμε», είπε ο Ραντ στον Γκέντγουιν, ο οποίος έστρεψε το άτι του κι άρχισε να γαβγίζει διαταγές στους άντρες του. Οι οκτώ Αφοσιωμένοι κάλπασαν μπροστά και ξεπέζεψαν στο σημείο που είχαν απομνημονεύσει, αντικριστά στα βουνά. Ένας από δαύτους φάνταζε γνώριμος, ένας φαιόχρωμος τύπος που η χαρακτηριστική μυτερή γενειάδα των Δακρυνών έμοιαζε παράξενη πάνω στο ζαρωμένο επαρχιώτικο πρόσωπό του. Οκτώ κάθετες γραμμές ζωηρού γαλάζιου φωτός εμφανίστηκαν και μεταβλήθηκαν σε ανοίγματα που απεικόνιζαν ελαφρώς διαφορετικές όψεις μιας μακρόστενης κι αραιά δασωμένης ορεινής κοιλάδας, η οποία κατέληγε σε ένα απότομο πέρασμα. Ήταν η Αλτάρα. Τα Όρη Βενίρ.
Σκότωσέ τους, ικέτευε κλαίγοντας ο Λουζ Θέριν. Είναι πολύ επικίνδυνοι για να ζουν! Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Ραντ κατέπνιξε τη φωνή του. Ο Λουζ Θέριν είχε πάντα την ίδια αντίδραση με άντρες που διαβίβαζαν ή που, εν πάση περιπτώσει, είχαν αυτήν τη δυνατότητα, κι ο Ραντ δεν αναρωτιόταν πια γιατί.
Ο Ραντ μουρμούρισε μια διαταγή κι ο Φλιν βλεφάρισε έκπληκτος πριν ενωθεί βιαστικά με τη φάλαγγα κι υφάνει μια ένατη πύλη. Καμιά τους δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο αυτές που έφτιαχνε ο Ραντ, αλλά απ’ όλες μπορούσε να περάσει μια άμαξα, μολονότι μετά βίας. Σκόπευε να το κάνει μόνος του, αλλά δεν ήθελε να αδράξει ξανά το σαϊντίν μπροστά στους άλλους. Πρόσεξε πως ο Γκέντγουιν κι ο Ρόσεντ τον παρακολουθούσαν, και στα πρόσωπά τους διαγράφονταν πανομοιότυπα πονηρά χαμόγελα. Ο Ντασίβα ήταν συνοφρυωμένος και τα χείλη του κινούνταν λες και μιλούσε στον εαυτό του. Ήταν η ιδέα του ή ο Ναρίσμα τον κοιτούσε στραβά; Όπως κι ο Άντλεϋ. Κι ο Μορ.
Ο Ραντ αναρίγησε πριν προλάβει να το ελέγξει. Η δυσπιστια απέναντι στον Γκέντγουιν και στον Ρόσεντ ήταν λογική, αλλά μήπως άρχιζε να τρέμει και τη σκιά του, όπως έλεγε κι η Νυνάβε; Μήπως τον συνέπαιρνε η παράνοια, μια έρπουσα σκοτεινή καχυποψία για τους πάντες και τα πάντα; Πάντα θα υπήρχε ένας Μπένλυ Κόπλιν που πίστευε ότι όλοι συνωμοτούσαν εναντίον του. Κόντευε να πεθάνει από την πείνα όταν ο Ραντ ήταν μικρό παιδί, αρνούμενος να φάει οτιδήποτε από φόβο δηλητηρίασης.
Γέρνοντας πάνω στον λαιμό του Ταϊ’ντάισαρ, ο Ραντ σπιρούνισε το ευνουχισμένο ζώο μέσα από τη μεγαλύτερη πύλη. Έτυχε να είναι αυτή που έφτιαξε ο Φλιν, αλλά δεν θα δυσκολευόταν να περάσει και μέσα από αυτήν του Γκέντγουιν. Ήταν ο πρώτος που πέρασε σε Αλταρανή γη.
Γρήγορα ακολούθησαν κι οι υπόλοιποι, με πρώτους-πρώτους τους Άσα’μαν. Ο Ντασίβα κοίταξε προς το μέρος του Ραντ, συνοφρυωμένος, όπως κι ο Ναρίσμα, αλλά ο Γκέντγουιν άρχισε να δίνει αμέσως διαταγές στους Στρατιώτες του. Ένας-ένας προχώρησαν μπροστά, άνοιξαν μια πύλη και μπήκαν μέσα, σέρνοντας πίσω τους τα υποζύγιά τους. Πιο πέρα στην κοιλάδα, ζωηρές λάμψεις φωτός μαρτυρούσαν πύλες που άνοιγαν κι έκλειναν. Οι Άσα’μαν μπορούσαν να Ταξιδέψουν σε μικρές αποστάσεις δίχως να χρειαστεί να απομνημονεύσουν την περιοχή που άφηναν, και κάλυπταν την απόσταση πολύ γρηγορότερα από τον απλό καλπασμό. Εν ολίγοις, μόνο ο Γκέντγουιν κι ο Ρόσεντ παρέμειναν πίσω, εκτός από τους Αφοσιωμένους που κρατούσαν τις πύλες. Οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν προς τα δυτικά, αναζητώντας τους Σωντσάν. Οι Σαλδαίοι είχαν περάσει από το Ίλιαν καλπάζοντας. Οι λεγεωνάριοι απλώθηκαν ανάμεσα στα δέντρα τροχάζοντας, με τις βαλλίστρες σε ετοιμότητα. Στην περιοχή αυτή μπορούσαν να κινηθούν εξίσου γρήγορα πεζοί όσο κι έφιπποι.
Με την εμφάνιση του υπόλοιπου στρατού, ο Ραντ κάλπασε ανηφορίζοντας την πεδιάδα, προς την κατεύθυνση που είχαν πάρει οι Άσα’μαν. Βουνά ορθώνονταν πίσω του, ένα τείχος αντικριστά από την Άβυσσο, αλλά στα δυτικά οι κορυφές διέτρεχαν την απόσταση σχεδόν έως το Έμπου Νταρ. Επιτάχυνε το βήμα του ευνουχισμένου του ζώου σε τριποδισμό.