Τρέχοντας και κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα στους σχηματισμούς του ιππικού και του πεζικού, οι αγγελιοφόροι έφερναν τις αναφορές των ανιχνευτών στη μεγάλη, διοικητική σκηνή με το κόκκινο λάβαρο. Εκεί, υπήρχαν αγέρωχοι Ταραμπονέζοι λογχοφόροι κι απαθείς Αμαδισιανοί με δόρατα, αλφαδιασμένοι συμμετρικά, με τους θώρακές τους να φέρουν οριζόντιες ρίγες ανάλογα το σύνταγμα στο οποίο ανήκαν. Ακανόνιστες ομάδες από Αλταρανά άλογα μετρίου μεγέθους ανάγκαζαν τα υποζύγιά τους να σηκωθούν στα πίσω πόδια, τρομαγμένα από τις κόκκινες ρίγες που σχημάτιζαν πλέγμα στο στήθος τους, τόσο διαφορετικές από άλλου είδους σημάδια. Οι Αλταρανοί δεν είχαν ιδέα γι’ αυτήν τη χαρακτηριστική ασυμμετρία αμφίβολης πιστότητας. Ανάμεσα στους στρατιώτες Σωντσάν παρουσιάζονταν ξακουστά συντάγματα μεγάλων τιμών από κάθε γωνιά της Αυτοκρατορίας, άντρες με ωχρά μάτια από το Άλκαμ, με μελένια επιδερμίδα από το Ν’Κον, μαύροι σαν το κάρβουνο από το Κόγουιλ και το Νταλένσαρ. Υπήρχαν ακόμα μόρατ’τορμ πάνω στα ευλύγιστα υποζύγια με τους μπρούντζινους θώρακες που έκαναν τα άλογα να χρεμετίζουν και να χοροπηδούν από φόβο, ακόμα και μερικοί μόρατ’γκρολμ με τα κοντόχοντρα υποζύγια με τα ραμφοειδή στόματα, αλλά υπήρχε και κάτι που έλαμπε δια της απουσίας του και που συνόδευε πάντα τον στρατό των Σωντσάν. Οι σουλ’ντάμ κι οι νταμέην βρίσκονταν ακόμα μέσα στις σκηνές τους. Κι ο Στρατηγός Κέναρ Μίραζ ανέκαθεν είχε σε μεγάλη εκτίμηση τις σουλ’ντάμ και τις νταμέην.
Από το κάθισμα του, στο βάθρο, μπορούσε να βλέπει ξεκάθαρα το τραπέζι με τους χάρτες, όπου ασκεπείς υπαξιωματικοί έλεγχαν τις αναφορές και τοποθετούσαν σημάδια που αντιπροσώπευαν τις δυνάμεις στο πεδίο της μάχης. Μια μικρή χάρτινη σημαιούλα εξείχε πάνω από κάθε σημάδι, σύμβολα τυπωμένα με μελάνι που μαρτυρούσαν το μέγεθος και τη σύνθεση της δύναμης. Το να βρεις αξιόπιστους χάρτες σε αυτές τις περιοχές ήταν σχεδόν αδύνατον, αλλά το αντίγραφο του χάρτη που ήταν απλωμένο στην επιφάνεια του μεγάλου τραπεζιού ήταν ικανοποιητικό. Και πολύ ανησυχητικό, σύμφωνα με όσα έδειχνε. Μαύροι δίσκοι που υποδήλωναν τις προφυλακές είχαν κατακτηθεί ή σκορπίσει. Σε μεγάλους αριθμούς μάλιστα, σκόρπιοι σε ολόκληρη την ανατολική επικράτεια της οροσειράς Βενίρ. Κόκκινες σφήνες, που απεικόνιζαν τα στρατεύματα που βρίσκονταν εν κινήσει, ήταν μαζεμένες στο δυτικό άκρο, δείχνοντας προς το Έμπου Νταρ. Σκόρπιοι δε ανάμεσα στους μαύρους δίσκους υπήρχαν δεκαεφτά εντελώς λευκοί. Καθώς παρακολουθούσε, ένας νεαρός αξιωματικός με τη χαρακτηριστική καφετιά και μαύρη στολή του μόρατ’τορμ τοποθέτησε προσεκτικά κι έναν δέκατο όγδοο. Εχθρικές δυνάμεις. Κάποιες από δαύτες μπορεί να ήταν η ίδια ομάδα ιδωμένη δύο φορές, αλλά οι περισσότερες ήταν απομακρυσμένες μεταξύ τους κι ο συγχρονισμός των θεάσεων λανθασμένος.
Κατά μήκος των τοιχωμάτων της σκηνής, γραφείς με απέριττα καφετιά πανωφόρια και με τα διακριτικά του βαθμού ανάμεσα στους γραφείς με τους πλατιούς γιακάδες, περίμεναν στα γραφεία τους, με τις πένες στο χέρι, τον Μίραζ να εκδώσει διαταγές τις οποίες θα αντέγραφαν και θα διένεμαν. Ο Στρατηγός είχε ήδη εκδώσει κάθε δυνατή διαταγή. Υπήρχαν κάπου ενενήντα χιλιάδες εχθρικά στρατεύματα στα βουνά, διπλάσια σχεδόν απ’ όσα είχε τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει ακόμα και με την ντόπια στρατολόγηση. Δυσκολευόταν να πιστέψει αυτό το νούμερο, εκτός κι αν οι ανιχνευτές έλεγαν ψέματα, πράγμα απίθανο μια και στους ψεύτες έκοβαν τον λαιμό οι ίδιοι οι σύντροφοι τους. Ήταν πάρα πολλοί, λες και ξεπηδούσαν από το έδαφος σαν σκουλήκια του Σεν Τ’γιόρε. Τουλάχιστον, έπρεπε να καλύψουν ακόμα εκατό μίλια οροσειρών αν σκόπευαν να απειλήσουν το Έμπου Νταρ. Σχεδόν διακόσια, για τους λευκούς δίσκους που βρίσκονταν ακόμα πιο ανατολικά. Και για άλλα εκατό μίλια θα έπρεπε να διανύσουν εκτάσεις με λόφους. Το σίγουρο ήταν πως ο στρατηγός των εχθρών δεν είχε σκοπό να αφήσει τις σκόρπιες δυνάμεις του να αποδεκατιστούν μία-μία. Θα του έπαιρνε περισσότερο χρόνο να τις μαζέψει όλες μαζί. Εκείνη τη στιγμή, μονάχα ο χρόνος ήταν με το μέρος του.