«Ασφαλώς, θα πρέπει να την αναλάβουν οι αδελφές τώρα πια», ακούστηκε η στριγκή φωνή της Ρεάνε, αρκετά ασταθής για να ανήκει στη Μαύρη αδελφή που είχε θωρακίσει η Κίρστιαν. «Νυνάβε Σεντάι, δεν... δεν είναι σωστό να φρουρ... εεε... να επιτηρούμε μια... Άες Σεντάι».
«Πολύ σωστά», απάντησε η Σουμέκο γοργά. Και κάπως ανήσυχα. «Θα πρέπει να την αναλάβουν οι Άες Σεντάι τώρα πια», αποκρίθηκε σαν ηχώ κι η Σιμπέλα, ενώ νεύματα και μουρμουρητά ομοφωνίας κυμάτισαν στο πλήθος των γυναικών του Σογιού. Πίστευαν ακράδαντα πως ήταν πολύ κατώτερες των Άες Σεντάι· πιθανότατα, θα προτιμούσαν να φρουρούν Τρόλοκ από το να κρατούν θωρακισμένη μια Άες Σεντάι.
Τα αποδοκιμαστικά βλέμματα εκ μέρους της Μέριλιλ και των υπόλοιπων αδελφών άλλαξαν από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε το πρόσωπο της Ισπάν Σεφάρ. Η Σάριθα Τομάρες, η οποία φορούσε μόνο λίγα χρόνια το επώμιο με τα καφετιά κρόσσια και δεν είχε αποκτήσει ακόμα τη χαρακτηριστική αγέραστη όψη, αγριοκοίταξε τη Σκιοδρομέα με τόση αηδία, που θα μπορούσε να τη μαστιγώσει από τα πενήντα βήματα. Η Αντελέας κι η Βαντέν, με τα χέρια σφικτά πιασμένα πάνω στις φούστες τους, έμοιαζαν να κατατρώγονται από ένα εσώτερο μίσος για τη γυναίκα που μέχρι πρότινος ήταν αδελφή τους και τις πρόδωσε. Ωστόσο, οι ματιές που έριχναν στον Πλεχτό Κύκλο δεν ήταν πιο ήπιες. Κατά βάθος, γνώριζαν επίσης πως το Σόι ήταν αρκετά υποδεέστερό τους. Βέβαια, το θέμα ήταν πιο πολύπλοκο, αλλά η προδότρια ανήκε στο γένος τους και κανείς άλλος εκτός από τις ίδιες δεν είχε δικαιώματα επάνω της. Η Αβιέντα συμφώνησε. Μια Κόρη που πρόδιδε τις δοραταδελφές της δεν είχε ποτέ γρήγορο ούτε αναίσχυντο θάνατο.
Η Νυνάβε τράβηξε με δύναμη ξανά κάτω το σακί, καλύπτοντας και πάλι το κεφάλι της Ισπάν Σεφάρ. «Καλά τα πήγατε μέχρις εδώ και θα συνεχίσετε να τα πηγαίνετε καλά», είπε με σταθερή φωνή στις γυναίκες του Σογιού. «Αν δείχνει ότι συνέρχεται, αναγκάστε τη να καταπιεί ακόμα λίγο απ’ αυτό το μείγμα. Θα την κρατήσει ζαλισμένη, σαν γίδα που ήπιε μπύρα. Αν προσπαθήσει να μην το καταπιεί, κρατήστε την από τη μύτη. Ακόμα και μια Άες Σεντάι αναγκάζεται να καταπιεί, αν την κρατούν από τη μύτη κι απειλούν να τη χαστουκίσουν».
Η Ρεάνε έμεινε με πεσμένο το σαγόνι και με τα μάτια της διάπλατα ανοιχτά, όπως κι οι περισσότερες από τις συντρόφους της. Η Σουμέκο ένευσε αργά, γουρλωμένη σαν τις υπόλοιπες. Όταν οι γυναίκες του Σογιού αναφέρονταν στις Άες Σεντάι ήταν σαν να προσφωνούσαν τον ίδιο τον Δημιουργό. Η σκέψη και μόνο να κρατήσουν τη μύτη μιας Άες Σεντάι, ακόμα κι αν επρόκειτο για Σκιοδρομέα, φούντωνε μέσα τους τον τρόμο.
Η ιδέα τούς άρεσε ακόμα λιγότερο όταν πρόσεξαν τα γουρλωτά μάτια και των υπόλοιπων Άες Σεντάι. Η Μέριλιλ άνοιξε το στόμα της κοιτώντας τη Νυνάβε, αλλά εκείνη τη στιγμή η Ηλαίην ήρθε στο πλάι της, κι η Γκρίζα αδελφή στράφηκε σ’ αυτή συγκρατώντας μετά βίας ένα αποδοκιμαστικό, συνοφρυωμένο βλέμμα προς το μέρος της Μπιργκίτε. Έντονο σημάδι της αναστάτωσής της ήταν το γεγονός πως η φωνή της είχε υψωθεί και δεν ήταν πλέον ήρεμη. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η Μέριλιλ ήταν ιδιαίτερα διακριτική. «Ηλαίην, πρέπει να μιλήσεις στη Νυνάβε. Αυτές οι γυναίκες είναι ήδη εξαιρετικά μπερδεμένες και φοβισμένες. Δεν θα βοηθήσει σε τίποτα αν τις αναστατώσει περισσότερο. Αν όντως η Έδρα της Άμερλιν σκοπεύει να τους επιτρέψει να πάνε στον Πύργο», κούνησε το κεφάλι της αργά, προσπαθώντας να αρνηθεί κάτι τέτοιο, καθώς κι οποιαδήποτε άλλη πιθανότητα, «θα πρέπει να έχουν ξεκάθαρη εικόνα του μέρους και...»
«Αυτό σκοπεύει να κάνει η Άμερλιν», την έκοψε απότομα η Ηλαίην. Για τη Νυνάβε, ο σταθερός τόνος της φωνής συνοδευόταν πάντα από την κίνηση μιας γροθιάς κάτω από τη μύτη σου, ενώ για την Ηλαίην υποδήλωνε γαλήνη και σιγουριά. «Θα έχουν μια ευκαιρία να προσπαθήσουν και πάλι, αλλά, ακόμα κι αν αποτύχουν, δεν θα εκδιωχθούν. Καμία γυναίκα ικανή να διαβιβάζει δεν θα εκριζωθεί από τον Πύργο ξανά. Όλες τους θα αποτελέσουν ένα τμήμα του Λευκού Πύργου».
Ψηλαφίζοντας νωχελικά το μαχαίρι της ζώνης της, η Αβιέντα έπιασε τον εαυτό της να αναλογίζεται τα λόγια της Ηλαίην. Η Εγκουέν, η Έδρα της Άμερλιν τής Ηλαίην, έλεγε περίπου τα ίδια. Ήταν φίλη, ναι, αλλά όλη της η ύπαρξη είχε περιστραφεί αποκλειστικά γύρω από το πώς θα γινόταν Άες Σεντάι. Η ίδια η Αβιέντα δεν επιθυμούσε να γίνει μέρος του Λευκού Πύργου και πολύ αμφέβαλλε αν το ήθελε κι η Σορίλεα ή οποιαδήποτε άλλη Σοφή.