«Για όνομα του Φωτός», είπε παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. «Δεν χρειάζεται να πεις ψέματα, Ζέρα». Τα πόδια της Ζέρα τινάζονταν κάτω από το τραπέζι, λες και πάσχιζε να σηκωθεί κι αυτά δεν την άφηναν. «Πες της, Πεβάρα. Πιστεύει πως είναι αλήθεια! Την πρόσταξες να πει αλήθεια και ψέματα. Μη με κοιτάς έτσι! Το πιστεύει!» Μια γαλάζια απόχρωση φάνηκε στα χείλη της Ζέρα και τα βλέφαρά της πετάρισαν. Η Σέαν μάζεψε όλο της το κουράγιο. «Πεβάρα, εσύ έδωσες τη διαταγή και πρέπει να την αποδεσμεύσεις, αλλιώς θα πάθει ασφυξία μπροστά στα μάτια μας».
«Είναι μια επαναστάτρια». Το μουρμουρητό της Πεβάρα έντυσε τη λέξη με απίστευτη περιφρόνηση. Έπειτα όμως αναστέναξε. «Δεν έχει περάσει ακόμα από δοκιμασία. Δεν χρειάζεται να πεις... ψέματα... κορίτσι μου». Η Ζέρα έπεσε μπρούμυτα κι έμεινε εκεί, με το μάγουλο της ακουμπισμένο στην επιφάνεια του τραπεζιού, πασχίζοντας να πάρει αέρα ανάμεσα στα κλαψουρίσματά της.
Η Σεάν κούνησε το κεφάλι της γεμάτη απορία. Δεν είχε σκεφτεί την πιθανότητα των αντικρουόμενων όρκων. Κι αν το Μαύρο Άτζα δεν είχε μόνο παραμερίσει τον Όρκο ενάντια στο ψέμα αλλά τον είχε αντικαταστήσει με κάποιον δικό του; Κι αν είχαν αντικαταστήσει και τους Τρεις με δικούς τους όρκους; Θα έπρεπε οι δυο τους να κάνουν πολύ προσεκτικές κινήσεις αν έβρισκαν μια Μαύρη αδελφή, ειδάλλως θα την έχαναν πριν μάθουν σε τι έγκειται αυτή η αντίθεση. Ίσως αν πρώτα αποποιούνταν όλους τους όρκους —δεν υπήρχε τρόπος να βαδίσουν πιο προσεκτικά δίχως να μάθουν σε τι ορκίζονταν οι Μαύρες αδελφές— κι έπειτα επανέφεραν τους Τρεις; Μα το Φως, ο πόνος του να ελευθερώνεσαι από τα πάντα μέσα σε μια στιγμή δεν απείχε και πολύ από τον πόνο των ερωταποκρίσεων. Ίσως να μην απείχε και καθόλου. Σίγουρα όμως μια Σκοτεινόφιλη το άξιζε και με το παραπάνω. Αν έβρισκαν κάποια, δηλαδή.
Η Πεβάρα κοιτούσε αγριωπά την γυναίκα που πάσχιζε να ανασάνει δίχως την παραμικρή χροιά λύπης στο πρόσωπό της. «Όταν θα δικαστεί για στασιασμό, θα παρευρεθώ στη δίκη της».
«Όταν δοκιμαστεί, Πεβάρα», είπε η Σεάν σκεφτική. «Θα είναι κρίμα να στερηθούμε τη βοήθεια κάποιας που ξέρουμε πως δεν ανήκει στους Σκοτεινόφιλους. Κι, εφ’ όσον είναι πράγματι επαναστάτρια, δεν χρειάζεται να σκοτιζόμαστε σε μεγάλο βαθμό σχετικά με τη χρήση της». Είχαν γίνει κάμποσες συζητήσεις, χωρίς να καταλήξουν σε συμπέρασμα, σχετικά με τη δεύτερη αιτία που θα έπρεπε να μην πειραχθεί ο νέος όρκος. Μια αδελφή που έχει ορκιστεί να υπακούει είναι αναγκασμένη —η Σέαν μετακινήθηκε ανήσυχα. Αυτό έμοιαζε πάρα πολύ με την απαγορευμένη προστυχιά της Καταπίεσης— να πειστεί να βοηθήσει στο κυνήγι, με την προϋπόθεση ότι δεν σε ενοχλεί να την αναγκάσεις να αποδεχτεί τον κίνδυνο, είτε το επιθυμεί είτε όχι. «Δεν νομίζω πως θα έστελναν μόνο μία», συνέχισε. «Ζέρα, πόσες από εσάς διέδωσαν την ιστορία;»
«Δέκα», αποκρίθηκε μουρμουριστά, εξακολουθώντας να είναι γερμένη πάνω στην επιφάνεια του τραπεζιού. Κατόπιν τινάχτηκε όρθια, αγριοκοιτάζοντάς τες γεμάτη περιφρόνηση. «Δεν πρόκειται να προδώσω τις αδελφές μου! Δεν πρόκειται να...!» Έκοψε τη φράση της στη μέση και τα χείλη της συσπάστηκαν άγρια, καθώς συνειδητοποίησε πως μόλις είχε κάνει ακριβώς αυτό.
«Ονόματα!» γάβγισε η Πεβάρα. «Πες μου τα ονόματά τους, ειδάλλως σε γδέρνω εδώ και τώρα!»
Διάφορα ονόματα ξεχύθηκαν από τα απρόθυμα χείλη της Ζέρα. Σίγουρα ήταν επηρεασμένη πιότερο από την προσταγή παρά από την απειλή. Ωστόσο, κοιτώντας το βλοσυρό πρόσωπο της Πεβάρα, η Σέαν ήταν σίγουρη πως δεν θα χρειαζόταν καμιά ιδιαίτερη αφορμή για να μαστιγώσει τη Ζέρα σαν μαθητευόμενη που είχε πιαστεί να κλέβει. Παραδόξως, η ίδια δεν ένιωθε παρόμοια εχθρότητα. Ναι, σίγουρα αισθανόταν κάποια αποστροφή, αλλά και πάλι όχι τόσο έντονη. Αυτή η γυναίκα δεν ήταν παρά μια επαναστάτρια που είχε συμβάλει στη διάλυση του Λευκού Πύργου και, μάλιστα, όταν μια αδελφή υποτίθεται πως αποδέχεται τα πάντα προκειμένου να μείνει ο Πύργος ακέραιος, κι ωστόσο... Πολύ παράξενο.
«Συμφωνείς, Πεβάρα;» είπε όταν ολοκληρώθηκε η λίστα. Η ισχυρογνώμων γυναίκα συγκατάνευσε έντονα. «Πολύ καλά. Ζέρα, θέλω να μου φέρεις την Μπέρναϊλ στα διαμερίσματά μου το απόγευμα». Φαίνεται πως, εκτός από τις Γαλάζιες και τις Κόκκινες, υπήρχαν δύο από κάθε Άτζα, αλλά ίσως ήταν καλύτερα να ξεκινήσει με την υπολειπόμενη Λευκή. «Το μόνο που θα της πεις είναι ότι επιθυμώ να της μιλήσω για ένα πολύ προσωπικό θέμα. Δεν θα την προειδοποιήσεις καθόλου, ούτε λεκτικά, ούτε κάνοντας κάποια πράξη, ούτε κάποια αμέλεια. Κατόπιν, θα παραμείνεις σιωπηλή και θα αφήσεις εμένα και την Πεβάρα να επιληφθούμε του θέματος. Μόλις στρατολογήθηκες για έναν σκοπό κατά πολύ ανώτερο από την άστοχη επανάστασή σας, Ζέρα». Φυσικά κι ήταν άστοχη, άσχετα πόσο παρανοϊκή είχε καταντήσει την Ελάιντα η εξουσία. «Θα μας βοηθήσεις να κυνηγήσουμε το Μαύρο Άτζα».