Ο Ραντ ετοιμάστηκε επιμελώς, φορώντας ξανά το πράσινο πανωφόρι του, κι έστειλε τη Μιν να παραδώσει κάποια μηνύματα στις Κόρες. Αυτό, αν μη τι άλλο, μπορούσαν να το κάνουν. Η δεξιά του πλευρά πονούσε όσο κι οι πληγές στην αριστερή, κι αισθανόταν την κοιλιά του λες και τον είχαν κοπανήσει με σανίδα. Τους το είχε υποσχεθεί. Άδραξε το σαϊντίν μόλις βρέθηκε μόνος στην κρεβατοκάμαρα, απρόθυμος να επιτρέψει ακόμα και στη Μιν να τον δει να αποτυγχάνει ξανά. Μπορούσε, τουλάχιστον, να βρει τρόπο να την κρατήσει ασφαλή, αλλά πώς να νιώσει ασφάλεια η γυναίκα, όταν τον έβλεπε να παραπαίει; Έπρεπε να φανεί δυνατός για το δικό της καλό, για όλο τον κόσμο. Το κουβάρι των συναισθημάτων, που αποτελούσαν την Αλάνα και τον τριβέλιζαν στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, του θύμιζε το τίμημα της απροσεξίας. Εκείνη τη στιγμή, η Αλάνα ήταν κατηφής. Θα πρέπει να είχε φέρει στα άκρα κάποια Σοφή γιατί, ακόμα και στην περίπτωση που καθόταν στο συμβούλιο, ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτική.
«Εξακολουθώ να πιστεύω πως πρόκειται για τρέλα, Ραντ αλ’Θόρ», είπε η Μιν καθώς ο άντρας τοποθετούσε προσεκτικά την Κορώνα από Ξίφη στο κεφάλι του. Δεν είχε καμιά όρεξη να τον τρυπήσουν ξανά αυτές οι μικροσκοπικές λάμες. «Με ακούς; Τέλος πάντων, αν σκοπεύεις να συνεχίσεις με αυτό το σχέδιο, είμαι μαζί σου. Παραδέχτηκες ότι με χρειάζεσαι, και τώρα με έχεις ανάγκη περισσότερο από ποτέ!» Βρισκόταν σε πλήρη εγρήγορση· οι γροθιές της ακουμπούσαν στους γοφούς της, το πόδι της χτυπούσε νευρικά το πάτωμα κι η ματιά της άστραφτε.
«Θα μείνεις εδώ», της απάντησε ο Ραντ σταθερά. Δεν ήταν ακόμα σίγουρος τι σκόπευε να κάνει —όχι εντελώς, δηλαδή— και δεν ήθελε με τίποτα να τον δει να αποτυγχάνει, πράγμα για το οποίο φοβόταν πολύ. Ωστόσο, περίμενε να ξεσπάσει κάποια λογομαχία.
Η γυναίκα τον κοίταξε συνοφρυωμένη, κι έπαψε να χτυπάει νευρικά το πάτωμα με το πόδι της. Η έκλαμψη οργής στα μάτια της έσβησε και μεταβλήθηκε σε ανησυχία, η οποία εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού. «Ε, λοιπόν, υποθέτω πως είσαι αρκετά μεγάλος για να μην έχεις ανάγκη να σε πάρουν από το χεράκι, βοσκέ. Εξάλλου, εγώ είμαι αυτή που μένω πίσω στα διαβάσματά μου».
Έπεσε βαριά σε κάποιο από τα ψηλά, επιχρυσωμένα καθίσματα, σταύρωσε τα πόδια κάτω από το κορμί της και πήρε ξανά στα χέρια της το βιβλίο που διάβαζε όταν ο Ραντ μπήκε μέσα. Μέσα σε λίγα λεπτά, έμοιαζε εντελώς απορροφημένη στη σελίδα που είχε μπροστά της.
Ο Ραντ ένευσε. Αυτό ήταν που ήθελε. Τη Μιν αφημένη εδώ, ασφαλή. Ωστόσο, δεν ήταν ανάγκη να τον αγνοήσει τόσο προκλητικά.
Έξι Κόρες κάθονταν οκλαδόν στον διάδρομο, έξω από την πόρτα του. Τον κοίταξαν βαριεστημένα, χωρίς να πουν κουβέντα, ενώ το βλέμμα της Ναντέρα ήταν το πιο βαριεστημένο απ’ όλα, αν και της Σομάρα και της Νεσάιρ δεν υπολείπονταν διόλου. Πίστευε πως η Νεσάιρ ήταν μία Σάιντο. Έπρεπε να την προσέχει πολύ.
Οι Άσα’μαν τον περίμεναν κι αυτοί —ενώ ο Λουζ Θέριν μουρμούριζε καταχθόνια μέσα στο κεφάλι του Ραντ σχετικά με σκοτωμούς— όλοι εκτός από τον Ναρίσμα, έχοντας τον Δράκοντα στο πέτο, όπως επίσης και το Ξίφος. Έδωσε μια κοφτή διαταγή στον Ναρίσμα να φρουρεί τα διαμερίσματά του, κι ο άντρας χαιρέτησε με μια απότομη κίνηση, ενώ αυτά τα σκοτεινά, μεγάλα του μάτια έβλεπαν πολλά κι έμοιαζαν ελαφρώς να τον κατηγορούν. Ο Ραντ δεν πίστευε πως οι Κόρες θα έστρεφαν τη δυσαρέσκειά τους στη Μιν, αλλά δεν το ρίσκαρε κιόλας. Μα το Φως, είχε αποκαλύψει τα πάντα στον Ναρίσμα σχετικά με τις παγίδες που είχε υφάνει στην Πέτρα, όταν είχε στείλει τον άντρα να φέρει το Καλαντόρ. Αυτός ο άνθρωπος φανταζόταν διάφορα. Που να καιγόταν, δεν μπορούσε να πάρει τόσο τρελό ρίσκο.
Μην εμπιστεύεσαι ποτέ τους τρελούς. Ο Λουζ Θέριν έμοιαζε να το διασκεδάζει κι ακουγόταν μάλλον παράφρονας. Οι πληγές στα πλευρά του Ραντ πάλλονταν κι αυτός ο παλμός έμοιαζε να συνηχεί με μια μακρινή αίσθηση πόνου.
«Δείξτε μου πού μπορώ να βρω την Κάντσουεϊν», πρόσταξε. Η Ναντέρα σηκώθηκε όρθια με μια ανάλαφρη κίνηση και ξεκίνησε δίχως να ρίξει ματιά πίσω της. Ο Ραντ την ακολούθησε κι οι υπόλοιποι κίνησαν ξοπίσω του, ο Ντασίβα κι ο Φλιν, ο Μορ κι ο Χόπγουιλ. Καθώς προχωρούσαν, τους έδινε βιαστικές οδηγίες. Ο Φλιν —αν είναι δυνατόν— έκανε να διαμαρτυρηθεί, αλλά ο Ραντ τον έβαλε στη θέση του. Η ώρα δεν ήταν κατάλληλη για να κιοτέψει. Ο Ραντ περίμενε πως ο γκριζαρισμένος, πάλαι ποτέ Φρουρός, θα ήταν ο τελευταίος που θα έκανε κάτι τέτοιο. Με τον Μορ ή τον Χόπγουιλ, τα πράγματα ήταν αλλιώς. Μπορεί το βλέμμα τους να μην έλαμπε, αλλά ήταν ακόμα αρκετά νεαροί κι άμυαλοι. Ο Φλιν όμως όχι. Οι μαλακές μπότες της Ναντέρα ήταν αθόρυβες. Ο βηματισμός τους αντανακλώνταν στην ψηλή αψιδωτή οροφή, κάνοντας οποιονδήποτε είχε έστω και μία σκιά λογικής να τρομάξει και να το βάλει στα πόδια. Οι πληγές του πάλλονταν.