Ξαφνικά, ο Ραντ γύρισε απότομα και κατευθύνθηκε προς τη σειρά των γυναικών, τόσο γρήγορα που η Μπελταίν κι η Σαρίνε πισωπάτησαν. Ένα κοφτό νεύμα από τη Σορίλεα τις επανέφερε στην τάξη.
«Θα δεχόσουν να κλειστείς σε ένα κιβώτιο;» Η φωνή του ήταν τραχιά, σαν παγωμένες πέτρες που ξύνονται αναμεταξύ τους. «Να είσαι φυλακισμένη σε ένα σεντούκι όλη τη μέρα, να σε δέρνουν πριν μπεις κι όταν βγαίνεις;» Αυτά είχαν κάνει σ’ εκείνον.
«Ναι!» γόγγυσε η Έλζα, πεσμένη ακόμα στο δάπεδο. «Ό,τι κι αν πρέπει να κάνω, θα το κάνω!»
«Αν το αξιώσεις», αποκρίθηκε κι η Έριαν με ένα τρέμουλο στη φωνή, κι οι υπόλοιπες, σοκαρισμένες, ένευσαν αργά.
Η Μιν απέμεινε να κοιτάει έκπληκτη, σφίγγοντας τις παλάμες της μέσα στις τσέπες του πανωφοριού της. Έμοιαζε σχεδόν φυσικό να θέλει ο Ραντ να πάρει εκδίκηση με τον ίδιο τρόπο, ωστόσο έπρεπε να το σταματήσει. Τον γνώριζε καλύτερα απ’ ό,τι ο ίδιος τον εαυτό του. Ήξερε πολύ καλά σε ποιους τομείς επεδείκνυε αδαμάντινο χαρακτήρα και σε ποιους τομείς ήταν τρωτός, ανεξάρτητα αν ο ίδιος το παραδεχόταν ή όχι. Δεν θα συγχωρούσε ποτέ τον εαυτό του. Πως, όμως; Η οργή παραμόρφωσε το πρόσωπό του, κι άρχισε να σείει το κεφάλι του, όπως όταν διαφωνούσε με αυτή τη φωνή που άκουγε. Η Μιν κατάλαβε μία από τις λέξεις που μουρμούριζε δυνατά. Τα’βίρεν. Η Σορίλεα στεκόταν εκεί, ήρεμη, μελετώντας τον επισταμένως, όπως κι η Νεσούνε. Η απειλή του σεντουκιού φαίνεται πως δεν είχε κλονίσει την Καφετιά αδελφή. Εκτός από την Έλζα, η οποία εξακολουθούσε να βογκάει και να φιλάει το πάτωμα, τα μάτια όλων των υπολοίπων έμοιαζαν βαθουλωμένα, σαν να φαντάζονταν ήδη τον εαυτό τους σφηνωμένο και δεμένο εκεί μέσα, σαν κι αυτόν.
Ανάμεσα σε όλες αυτές τις εικόνες που περιστρέφονταν γύρω από τον άντρα και τις γυναίκες, άστραψε μια αύρα σε χρώμα μπλε και κίτρινο, με μια χροιά πράσινου, περιβάλλοντάς τους όλους. Η Μιν κατάλαβε τι σήμαινε. Εν μέρει ξαφνιασμένη κι εν μέρει ανακουφισμένη, ένιωσε την ανάσα της να κόβεται.
«Θα σε υπηρετήσουν, η κάθε μία με τον τρόπο της, Ραντ», είπε βιαστικά. «Το είδα». Άραγε, θα τον υπηρετούσε κι η Σορίλεα; Άξαφνα, η Μιν αναρωτήθηκε τι μπορεί να σήμαινε η έκφραση «με τον τρόπο της». Οι λέξεις ξεχύνονταν παράλληλα με τη σχετική επίγνωση, αλλά δεν ήξερε πάντα τι σήμαιναν. Πάντως, όντως θα τον υπηρετούσαν. Αυτό ήταν ξεκάθαρο.
Η οργή στράγγισε από το πρόσωπο του Ραντ καθώς εξακολούθησε σιωπηλά να μελετάει τις Άες Σεντάι. Κάποιες από δαύτες έριχναν ματιές προς το μέρος της Μιν, με τα φρύδια τους ανασηκωμένα, θαυμάζοντας προφανώς τον τρόπο που λίγες λέξεις εκ μέρους της είχαν τόσο μεγάλη βαρύτητα, αλλά κατά κύριο λόγο κοιτούσαν τον Ραντ κρατώντας την ανάσα τους. Ακόμα κι η Έλζα ανασήκωσε το κεφάλι της να τον ατενίσει. Η Σορίλεα έριξε μια γρήγορη ματιά στη Μιν, νεύοντας της αδιόρατα. Μάλλον το ενέκρινε, σκέφτηκε η Μιν. Άρα, λοιπόν, η γριά προσποιούνταν πως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δεν έδινε δεκάρα.
Τελικά, ο Ραντ μίλησε. «Μπορείτε να ορκιστείτε στο όνομά μου, όπως έκαναν η Κιρούνα κι οι άλλες. Αλλιώς, πηγαίνετε πίσω, εκεί που σας κρατούσαν οι Σοφές. Δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο». Παρά τον απαιτητικό τόνο στη φωνή του, έμοιαζε να δείχνει κι αυτός κάποια αδιαφορία, έχοντας τα χέρια σταυρωτά και βλέμμα ανυπόμονο. Δεν δίστασε διόλου να πει τον όρκο που απαιτούσε εκ μέρους τους.
Η Μιν δεν περίμενε υπεκφυγές, όχι ύστερα από τις εικόνες που είχε δει τουλάχιστον, κι ωστόσο ξαφνιάστηκε όταν η Έλζα σηκώθηκε όρθια κι οι υπόλοιπες έπεσαν στα γόνατα. Με ακανόνιστο συγχρονισμό, πέντε ακόμα Άες Σεντάι πήραν τον όρκο υπό το Φως κι έχοντας ελπίδα σωτηρίας να υπηρετήσουν πιστά τον Αναγεννημένο Δράκοντα μέχρι το πέρας της Τελευταίας Μάχης. Η Νεσούνε είπε τα λόγια λες κι έδινε εξετάσεις, η Σαρίνε σαν να εκφωνούσε κάποια βασική αρχή της λογικής κι η Έλζα με ένα πλατύ, νικηφόρο χαμόγελο. Όλες τους πήραν τον όρκο. Πόσες ακόμα Άες Σεντάι μπορούσε να συγκεντρώσει γύρω του;
Έπειτα από τους όρκους, ο Ραντ φάνηκε να χάνει το ενδιαφέρον του. «Βρείτε τους ρούχα και βάλτε τες μαζί με τις άλλες “μαθητευόμενες”», είπε στη Σορίλεα αφηρημένα. Ήταν συνοφρυωμένος, αλλά όχι απέναντι στην ίδια ή στις Άες Σεντάι. «Πόσες πιστεύεις ότι θα μαζέψεις τελικά;» Η Μιν σχεδόν αναπήδησε με την ηχώ των ίδιων των συλλογισμών της.
«Όσες χρειάζονται», αποκρίθηκε ξερά η Σορίλεα. «Νομίζω πως θα έρθουν κι άλλες». Χτύπησε μια φορά παλαμάκια κι ένευσε, κι οι πέντε αδελφές ανασηκώθηκαν γρήγορα. Μονάχα η Νεσούνε φάνηκε να εκπλήσσεται με την προθυμία με την οποία υπάκουσαν. Η Σορίλεα χαμογέλασε, ένα χαμόγελο που, για Αελίτισσα, υποδήλωνε μεγάλη ικανοποίηση, κι η Μιν δεν πίστευε πως οφειλόταν στην υπακοή των υπόλοιπων γυναικών.