Ξαφνικά, εμφανίστηκε ένας χείμαρρος από πεπλοφόρες Κόρες, οι οποίες τον προσπέρασαν δίχως να τον προσέξουν. Κατευθύνονταν προς τα διαμερίσματά του. Δεν θα τις άφηνε με τίποτα να τον συνοδεύσουν. Ναι, είχε δώσει μια υπόσχεση, αλλά αυτή αφορούσε στο να τις οδηγήσει στη μάχη, όχι στη σφαγή. Όταν θα έβρισκε τον Ντεμάντρεντ και τον Ασμόντιαν, το μόνο που θα μπορούσαν να κάνουν οι Κόρες θα ήταν να πεθάνουν, κι ήδη έπρεπε να προσθέσει κι άλλα πέντε ονόματα στη λίστα του. Η Σομάρα της Κυρτής Κορυφής του Νταράιν ήταν ήδη εκεί. Ήταν απαραίτητο να δώσει αυτή την υπόσχεση και να την κρατήσει. Γι’ αυτήν την υπόσχεση και μόνο, του άξιζε να πεθάνει!
Οι αετοί κι οι γυναίκες είναι ασφαλείς μονάχα μέσα σε κλουβιά, ακούστηκε να λέει ο Λουζ Θέριν, σαν να παρέθετε κάποιο τσιτάτο, και ξαφνικά άρχισε να κλαίει τη στιγμή που χανόταν κι η τελευταία Κόρη.
Ο Ραντ συνέχισε να κινείται, διατρέχοντας το παλάτι πάνω κάτω και σχηματίζοντας τροχιές που τον απομάκρυναν αργά από τα δώματά του. Το Αναδιπλωμένο Φως χρησιμοποιούσε ελάχιστη ενέργεια της Δύναμης —τόσο λίγη, που κανείς δεν θα αισθανόταν το σαϊντίν, παρά μόνο όταν βρισκόταν σχεδόν δίπλα του— και ο Ραντ έκανε χρήση του μονάχα όταν κάποιος ήταν έτοιμος να τον προσέξει. Οι εχθροί του δεν χτύπησαν τα διαμερίσματά του με την ελπίδα πως ο ίδιος θα βρισκόταν μέσα. Είχαν κατασκόπους μέσα στο Παλάτι. Μπορεί να ήταν δουλειά ενός τα’βίρεν αυτό που τον έκανε να βγει από το δωμάτιο, αν υποθέσουμε πως ένας τα’βίρεν είχε τη δυνατότητα να το κάνει μόνος του, αλλά μπορεί να ήταν κι απλή τύχη. Ίσως όμως η προσκόλλησή του στο Σχήμα να έφερνε τους επιτιθέμενους σε απόσταση αναπνοής, καθότι αυτοί θα τον νόμιζαν νεκρό ή τραυματισμένο. Ο Λουζ Θέριν χασκογέλασε με τη σκέψη κι ο Ραντ μπορούσε σχεδόν να τον αισθανθεί να τρίβει τα χέρια του από ανυπομονησία.
Τρεις φορές ακόμα χρειάστηκε να κρυφτεί πίσω από τη Δύναμη καθώς τον προσπέρασαν πεπλοφόρες Κόρες, και μια φορά ακόμα όταν πρόσεξε την Κάντσουεϊν να τρέχει στο μήκος του διαδρόμου με, ούτε λίγο ούτε πολύ, έξι Άες Σεντάι να την ακολουθούν κατά πόδας. Δεν αναγνώρισε καμιά τους, εκτός από την ίδια. Έμοιαζαν να κυνηγούν κάτι. Δεν φοβόταν ακριβώς την γκριζομάλλα αδελφή, όχι βέβαια! Ωστόσο, περίμενε μέχρι αυτή κι οι φίλες της να χαθούν στο βάθος πριν απενεργοποιήσει την ύφανση απόκρυψης. Ο Λουζ Θέριν δεν χασκογέλασε καθόλου παρουσία της Κάντσουεϊν. Παρέμεινε σιωπηλός σαν τον θάνατο μέχρι να φύγει.
Ο Ραντ απομακρύνθηκε από τον τοίχο, μια πόρτα άνοιξε ακριβώς δίπλα του, κι η Άιλιλ κρυφοκοίταξε έξω. Δεν ήξερε ότι βρισκόταν κοντά στο δωμάτιο της. Πάνω από τον ώμο της στεκόταν μια σκουρόχρωμη γυναίκα με χοντρούς χρυσούς κρίκους στα αυτιά και μια χρυσή αλυσίδα γεμάτη μενταγιόν, που ένωνε το αριστερό της μάγουλο με τον κρίκο της μύτης της. Ήταν η Σάλον, η Ανεμοσκόπος της Χαρίνε ντιν Τογκάρα, της πρέσβειρας των Άθα’αν Μιέρε που είχε μετακινηθεί στο Παλάτι με την ακολουθία της με το που η Μεράνα τον πληροφόρησε σχετικά με τη συμφωνία τους. Βρέθηκε φάτσα με φάτσα με μια γυναίκα που κάλλιστα θα επιθυμούσε να τον δει νεκρό. Τα μάτια τους γούρλωσαν μόλις τον αντίκρισαν.
Ήταν όσο το δυνατόν διακριτικός, αλλά έπρεπε να κάνει γρήγορα. Ελάχιστες στιγμές αφότου άνοιξε η πόρτα, ο Ραντ έχωνε μια αναμαλλιασμένη Άιλιλ κάτω από το κρεβάτι της μαζί με τη Σάλον. Ίσως να μην είχαν καμιά σχέση με τα γεγονότα. Ίσως. Καλύτερα ασφαλής παρά μετανιωμένος. Αγριοκοιτάζοντάς τον με τα στόματά τους φιμωμένα με τα μαντίλια της Άιλιλ, οι δύο γυναίκες σφάδαζαν έτσι όπως ήταν δεμένες με τις κομμένες λωρίδες των σεντονιών που είχε χρησιμοποιήσει για να τις δέσει χειροπόδαρα. Η θωράκιση με την οποία είχε δέσει τη Σάλον θα κρατούσε μια δυο μέρες προτού λυνόταν ο κόμπος, αλλά αργά ή γρήγορα όλο και κάποιος θα τις έβρισκε και θα έλυνε τα υλικά τους δεσμά.
Γεμάτος ανησυχία γι’ αυτή τη θωράκιση, άνοιξε την πόρτα ίσα-ίσα για να ελέγξει τον προθάλαμο και βγήκε έξω βιαστικά, περπατώντας στο μήκος του άδειου διαδρόμου. Δεν έπρεπε να δώσει δικαίωμα στην Ανεμοσκόπο να διαβιβάσει, αλλά το να θωρακίσεις μια γυναίκα απαιτούσε κάτι πολύ παραπάνω από μερικές στάλες Δύναμης. Αν κάποιος από αυτούς που του επιτέθηκαν βρισκόταν σχετικά κοντά... Ωστόσο, δεν είδε κανέναν κατηφορίζοντας τους διασταυρούμενους διαδρόμους.
Πενήντα βήματα πέρα από τα διαμερίσματα της Άιλιλ, ο διάδρομος άνοιγε σε ένα τετραγωνισμένο μπαλκόνι με κιγκλίδωμα, φτιαγμένο από μπλε μάρμαρο με πλατιά σκαλοπάτια στην κάθε πλευρά, αντικριστά από μια τετράγωνη κάμαρα με ψηλή, αψιδωτή οροφή κι ένα ακριβώς όμοιο μπαλκόνι από την άλλη μεριά. Ταπετσαρίες μήκους δέκα ποδιών κρέμονταν στους τοίχους, απεικονίζοντας πουλιά που ανυψώνονταν στον ουρανό σε αυστηρούς σχηματισμούς. Μπροστά τους στεκόταν ο Ντασίβα, κοιτώντας τριγύρω και γλείφοντας αβέβαια τα χείλη του. Μαζί του ήταν ο Γκέντγουιν κι ο Ρόσεντ! Ο Λουζ Θέριν άρχισε να λέει κάτι για σκοτωμούς με μια φωνή που θύμιζε τερέτισμα.