Η Αβιέντα απλώς ένευσε και σκαρφάλωσε αδέξια πάνω στη σέλα της, με ελάχιστα περισσότερη χάρη από τις Θαλασσινές. «Υπήρχε όντως ένας άντρας που παρακολουθούσε, Ηλαίην, και δεν ήταν υπηρέτης». Κοιτώντας κατάματα την Ηλαίην, πρόσθεσε: «Με φόβισε». Μια παραδοχή που δεν θα εκμυστηρευόταν σε κανέναν άλλον στον κόσμο.
«Όποιος κι αν ήταν, είμαστε ασφαλείς τώρα πια», αποκρίθηκε η Ηλαίην, στρέφοντας τη Λέαινα έτσι ώστε να ακολουθήσει τη Νυνάβε και τον Λαν που απομακρύνονταν από το ξέφωτο. Το πιθανότερο ήταν να επρόκειτο για υπηρέτη, αλλά δεν είχε σκοπό να το πει σε κανέναν, πόσω μάλλον στην Αβιέντα. «Είμαστε ασφαλείς και σε λίγες ώρες θα φτάσουμε στο αγρόκτημα του Σογιού, θα χρησιμοποιήσουμε το Κύπελλο κι ο κόσμος θα ξαναγίνει όπως ήταν». Ή περίπου. Ο ήλιος φαινόταν να βρίσκεται χαμηλότερα σε σχέση με την ώρα που είχαν εγκαταλείψει την αυλή των στάβλων, μα ήξερε πως αυτό ίσχυε μόνο στη φαντασία της. Για μια φορά, είχαν βγει κερδισμένοι απέναντι στη Σκιά.
Πίσω από ένα προπέτασμα λευκού σφυρήλατου σιδήρου, ο Μοριντίν παρακολουθούσε τα τελευταία άλογα κι, έπειτα, την ψηλή νεαρή γυναίκα και τους τέσσερις Προμάχους να χάνονται μέσα στην πύλη. Ίσως μετέφεραν κάποιο αντικείμενο που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κι ο ίδιος —ένα ανγκριάλ συντονισμένο με άντρες, για παράδειγμα— αλλά οι πιθανότητες ήταν λίγες. Όσο για τα υπόλοιπα, τα τερ’ανγκριάλ, το πιθανότερο ήταν πως αυτοί που επρόκειτο να ασχοληθούν θα πέθαιναν σπάζοντας τα κεφάλια τους για να ανακαλύψουν πώς λειτουργούσαν. Ο Σαμαήλ ήταν ανόητος, αφού είχε ρισκάρει τόσο πολλά για να περιέλθει στην κατοχή του ένα συνονθύλευμα άγνωστων αντικειμένων. Από την άλλη, ο Σαμαήλ ποτέ δεν είχε υπάρξει τόσο έξυπνος όσο νόμιζε. Ο ίδιος δεν είχε σκοπό να αποδιοργανώσει τα σχέδιά του για την ελάχιστη πιθανότητα που υπήρχε να βρει απομεινάρια κάποιου πολιτισμού. Μόνο η επιπόλαιη περιέργεια τον είχε φέρει μέχρις εδώ. Πολύ θα ήθελε να μάθει τι θεωρούσαν σημαντικό οι άλλοι, αλλά μάλλον ήταν άνθρακες ο θησαυρός.
Ήταν έτοιμος να φύγει, όταν το περίγραμμα της πύλης άρχισε ξαφνικά να λυγίζει και να τρεμουλιάζει. Έμεινε εμβρόντητος στη θέση του, παρακολουθώντας, μέχρι που το άνοιγμα απλά... έλιωσε. Δεν συνήθιζε να ξεστομίζει βλαστήμιες, αλλά εκείνη τη στιγμή τού ήρθαν κάμποσες στον νου. Τι είχε κάνει αυτή η γυναίκα; Αυτοί οι βάρβαροι χωριάτες ήταν γεμάτοι εκπλήξεις. Είχαν αποκόψει έναν τρόπο Θεραπείας, έστω κι ατελώς. Αδύνατον! Μόνο που το είχαν καταφέρει. Οι αθέλητοι κρίκοι. Έφταιγαν αυτοί οι Πρόμαχοι κι ο δεσμός που μοιράζονταν με τις Άες Σεντάι. Το γνώριζε από καιρό, αλλά όποτε νόμιζε πως τους είχε στο χέρι, αυτοί οι πρωτόγονοι αποκάλυπταν μια καινούργια ικανότητα, έκαναν κάτι που κανείς στην Εποχή του δεν είχε καν ονειρευτεί. Κάτι που ήταν άγνωστο στην κορωνίδα του πολιτισμού! Τι είχε κάνει εκείνο το κορίτσι;
«Μέγα Αφέντη;»
Ο Μοριντίν μόλις που έστρεψε το πρόσωπό του από το παράθυρο. «Τι συμβαίνει, Μάντικ;» Τι είχε κάνει εκείνο το καταραμένο κορίτσι;
Ο καραφλός άντρας με την πρασινόλευκη φορεσιά, που είχε μπει αθόρυβα στο δωμάτιο, έκανε μια βαθιά υπόκλιση πριν πέσει στα γόνατα. Ήταν ένας από τους ανώτερους υπηρέτες του παλατιού, ο Μάντικ, με το μακρουλό πρόσωπο και μια πομπώδη αξιοπρέπεια, την οποία προσπαθούσε να διατηρήσει ακόμα και τώρα. Ο Μοριντίν είχε δει άντρες με σημαντικότερα αξιώματα να μην τα καταφέρνουν. «Μέγα Αφέντη, έμαθα τι ήταν αυτό που έφεραν οι Άες Σεντάι στο παλάτι σήμερα το πρωί. Λέγεται πως ανακάλυψαν έναν μεγάλο θησαυρό κρυμμένο από τους παλιούς καιρούς, χρυσάφι και πολύτιμους λίθους και καρδιόπετρα, καθώς και τέχνεργα από τη Σιότα και το Έχαρον, ακόμα κι από την Εποχή των Θρύλων. Λέγεται πως, ανάμεσά τους, υπάρχουν κι αντικείμενα που λειτουργούν με τη Μία Δύναμη. Ακούγεται πως ένα απ’ αυτά μπορεί να ελέγξει τον καιρό. Κανείς δεν γνωρίζει πού πηγαίνουν, Μέγα Αφέντη. Οι φήμες δίνουν και παίρνουν στο παλάτι, αλλά δέκα ανθρώπους να ρωτήσεις, θα σου δώσουν δέκα διαφορετικές απαντήσεις».
Ο Μοριντίν εξακολουθούσε να κοιτάζει εξεταστικά την αυλή των στάβλων όσο μιλούσε ο Μάντικ. Οι γελοίες ιστορίες για χρυσάφι και κουεντιγιάρ δεν τον ενδιέφεραν διόλου. Τίποτα δεν μπορούσε να αναγκάσει μια πύλη να συμπεριφερθεί έτσι. Εκτός... Μπόρεσε η κοπέλα να ξηλώσει το δίχτυ; Ο θάνατος δεν τον φόβιζε. Εντελώς ψυχρά, αναλογίστηκε την πιθανότητα να βρίσκεται στο βεληνεκές ενός ξηλωμένου διχτυού. Ενός διχτυού που είχε λυθεί επιτυχώς. Άλλη μια απιθανότητα που τους παρουσίαζαν αυτοί οι...