«Είναι γελοίο», ανήγγειλε η Μάιντιν με καθάρια φωνή. «Αυτοί οι άνθρωποι είναι φίλοι μου. Αυτός εδώ παρεξήγησε όσα είδε».
Ο Πέριν ένευσε, κι αν η γυναίκα εξέλαβε πως συμφωνούσε μαζί της, τόσο το καλύτερο. Συγκρίνοντας, όμως, όσα είπε αυτός ο τύπος με αυτά που είχε πει η Λίνι... Δεν ήταν διόλου απλό.
Η Φάιλε με τους άλλους πήγαν κοντά τους, ακολουθούμενοι από τους υπόλοιπους συντρόφους της Μάιντιν, τρεις ακόμα άντρες και μία γυναίκα, οι οποίοι οδηγούσαν τα ξεθεωμένα τους άλογα που μόνο ελάχιστα μίλια θα μπορούσαν να καλύψουν ακόμα. Όχι ότι ήταν ποτέ εκλεκτά άλογα ιπποδρομίας. Ο Πέριν δεν μπορούσε να θυμηθεί αν είχε δει καλύτερη συλλογή από ροζιασμένα γόνατα, κυρτούς ταρσούς, πρηξίματα κι αφύσικες ουλές. Όπως πάντα, το βλέμμα του στράφηκε πρώτα στη Φάιλε —τα ρουθούνια του πλάτυναν για να συλλάβουν την οσμή της— αλλά η Σέονιντ τράβηξε τη ματιά του. Γερτή πάνω στη σέλα της κι αναψοκοκκινισμένη, είχε πάρει ένα δύστροπο και βλοσυρό βλέμμα και το πρόσωπό της φάνταζε αλλόκοτο, τα μάγουλά της είχαν φουσκώσει και το στόμα της δεν ήταν τελείως κλειστό. Κάτι υπήρχε, κάτι που έφερνε προς το κόκκινο και το γαλάζιο... ο Πέριν ανοιγόκλεισε τα μάτια του. Εκτός κι αν είχε παραισθήσεις, η γυναίκα είχε ένα παραγεμισμένο φουλάρι χωμένο στο στόμα της! Προφανώς, όταν οι Σοφές έλεγαν σε μία μαθητευομένη να παραμείνει ήσυχη, ακόμα κι αν ήταν Άες Σεντάι, το εννοούσαν.
Δεν ήταν ο μόνος που διέθετε κοφτερή ματιά. Το στόμα της Μάιντιν άνοιξε μόλις είδε τη Σέονιντ και του έριξε μια έντονη κι υπολογιστική ματιά, λες κι αυτός ήταν υπεύθυνος για το φουλάρι. Ώστε, λοιπόν, μπορούσε να διακρίνει μία Άες Σεντάι. Ασυνήθιστο για γυναίκα της επαρχίας, όπως ήθελε να εμφανίζεται. Μόνο για τέτοια δεν έμοιαζε.
Ο Φούρεν, που ίππευε πίσω από τη Σέονιντ, φαίνονταν έξαλλος, αλλά ήταν ο Τέρυλ εκείνος που έκανε τα πράγματα λιγότερο απλά ρίχνοντας κάτι στο έδαφος. «Αυτό το βρήκα πίσω του», είπε. «Ίσως να του έπεσε καθώς έτρεχε».
Αρχικά, ο Πέριν δεν καταλάβαινε τι κοιτούσε. Ήταν ένας μακρύς βρόχος από ακατέργαστο δέρμα, δεμένος γερά με κάτι που έμοιαζε να είναι λουράκια από μαραμένο πετσί. Και τότε, κατάλαβε και γρύλισε σφίγγοντας τα δόντια του. «Ο Προφήτης θα μας κόψει τα αυτιά, είπες, ε;»
Ο αξύριστος άντρας σταμάτησε να κοιτάει σαν χαμένος τη Σέονιντ κι έγλειψε τα χείλη του. «Αυτό... είναι δουλειά του Χάρι!» διαμαρτυρήθηκε. «Ο Χάρι είναι πολύ κακός. Του αρέσει να μετράει τα θύματα του, να παίρνει τρόπαια και... και...» Ανασήκωσε τους ώμους του μέσα στο πανωφόρι του και υποχώρησε σαν σκυλί που το έχεις στριμώξει στη γωνία. «Δεν μπορείτε να κατηγορήσετε εμένα γι’ αυτό! Ο Προφήτης θα σας κρεμάσει έτσι και με αγγίξετε! Στο παρελθόν έχει κρεμάσει ευγενείς, άρχοντες κι αρχόντισσες. Βαδίζω στο Φως του ευλογημένου Άρχοντα Δράκοντα!»
Ο Πέριν πλησίασε με τον Γοργοπόδη τον άντρα, προσέχοντας έτσι ώστε οι οπλές του καστανόχρωμου ζώου του να μην αγγίξουν αυτό το... πράγμα... στο έδαφος. Το μόνο που ήθελε ήταν να οσμιστεί τη μυρωδιά αυτού του τύπου, ωστόσο έσκυψε και πλησίασε το πρόσωπό του στο δικό του. Ο ξινισμένος ιδρώτας ανακατευόταν με τον φόβο, τον πανικό και με μια υποψία οργής. Κρίμα που δεν μπορούσε να μυρίσει ενοχή. Το ότι «ίσως να του έπεσε» δεν είχε καμιά σχέση με το «του είχε πέσει». Τα μάτια του άντρα, κοντά το ένα με το άλλο, γούρλωσαν κι, οπισθοχωρώντας, ακούμπησε πάνω στο ευνουχισμένο ζώο του Τέρυλ. Τα κίτρινα μάτια είχαν τη χρησιμότητά τους.
«Αν σε κατηγορούσα γι’ αυτό, θα ήσουν ήδη κρεμασμένος στο κοντινότερο δέντρο», γρύλισε. Ο άντρας βλεφάρισε κι άρχισε να ζωηρεύει καθώς καταλάβαινε τι σήμαιναν αυτά τα λόγια, αλλά ο Πέριν δεν του έδωσε χρόνο για να ξανακάνει τον παλικαρά. «Είμαι ο Πέριν Αϋμπάρα, κι ο πολυαγαπημένος σου Άρχοντας Δράκοντας έστειλε εμένα εδώ. Εσύ θα διαδώσεις τον λόγο μου. Με έστειλε, κι αν ανακαλύψω κάποιον να μαζεύει... τρόπαια... θα τον κρεμάσω! Αν ανακαλύψω κάποιον να καίει αγροκτήματα, θα τον κρεμάσω! Αν κάποιος από σας με λοξοκοιτάξει, θα τον κρεμάσω! Μπορείς να μεταφέρεις στον Μασέμα τα λόγια μου!» Αηδιασμένος, ο Πέριν ορθώθηκε πάνω στο άτι του. «Άσ’ τον να φύγει, Τέρυλ. Αν δεν έχει εξαφανιστεί μέσα σε δύο δευτερόλεπτα...!»