Η Ελάιντα έσφιξε τη γροθιά της λες και κρατούσε όλους τους επαναστάτες από το λαιμό. Ή την Αλβιάριν. «Σκοπεύω να τους τσακίσω, κόρη. Θα τους ανοίξω στα δύο σαν σάπιο πεπόνι». Σε όσους αγρότες και ραφτάδες κι αν στηριζόταν ο Άρχοντας Μπράυν, το μυστικό της θα της έδινε τη νίκη, κι ας πίστευε η άλλη ό,τι ήθελε. Ξαφνικά, την κατέλαβε η Πρόβλεψη, μια βεβαιότητα για πράγματα αθέατα πιο έντονη κι από το να ξετυλίγονταν όλα μπροστά στα μάτια της, μια σιγουριά για την οποία θα περπατούσε στα τυφλά ακόμα και πάνω από έναν γκρεμό. «Ο Λευκός Πύργος θα ενοποιηθεί ξανά και, με εξαίρεση κάποια παραπεταμένα απολειφάδια που κανείς δεν θα τους δίνει σημασία, θα γίνει ισχυρότερος από ποτέ. Ο Ραντ αλ'Θόρ θα έρθει αντιμέτωπος με την Έδρα της Άμερλιν και θα μάθει από πρώτο χέρι τι πάει να πει οργή. Το αίμα κι η φωτιά θα πνίξουν τον Μαύρο Πύργο κι οι αδελφές θα περπατήσουν και πάλι στους διαδρόμους του. Αυτή είναι η Πρόβλεψη μου».
Ως συνήθως, η Πρόβλεψη άφησε το κορμί της να τρέμει και την ίδια να πασχίζει να πάρει ανάσα. Προσπάθησε να σταθεί όρθια κι ευθυτενής, ανασαίνοντας αργά. Ποτέ της δεν άφησε κανέναν να γίνει μάρτυρας της αδυναμίας της. Η Αλβιάριν όμως... Τα μάτια της ήταν γουρλωμένα στο έπακρο, τα χείλη της μισάνοιχτα, λες κι είχε ξεχάσει τι ήθελε να πει. Ένα χαρτί γλίστρησε από τον σωρό που κρατούσε στο χέρι της κι έπεσε κάτω προτού προλάβει να το πιάσει, κάτι που την επανέφερε στην πραγματικότητα. Αστραπιαία, η γαλήνια έκφραση επανήλθε στο πρόσωπό της, η τέλεια ηρεμία μιας Άες Σεντάι, αν κι ήταν προφανές πως είχε ξαφνιαστεί. Πολύ καλά, λοιπόν. Άσ' την να χωνέψει για τα καλά την σιγουριά της νίκης της Ελάιντα. Άσ' την να σπάσει τα μούτρα της.
Η Ελάιντα πήρε μια βαθιά ανάσα και κάθισε ξανά πίσω από το γραφείο, αποθέτοντας σε μια μεριά το ψάρι από ελεφαντόδοντο για να μην το βλέπει. Είχε έρθει η ώρα να επωφεληθεί από τη νίκη της. «Έχουμε πολλές δουλειές σήμερα, κόρη. Το πρώτο μήνυμα πρέπει να σταλθεί στη Λαίδη Κάραλαϊν Ντέημοντρεντ...»
Η Ελάιντα άρχισε να ξεδιπλώνει το σχέδιό της, μεγεθύνοντας όσα ήξερε η Αλβιάριν κι αποκαλύπτοντας κάποια πράγματα που δεν ήξερε γιατί, σε τελική ανάλυση, μια Άμερλιν είναι αναγκασμένη να δουλέψει μέσω της Τηρήτριάς της, άσχετα με το πόσο τη μισούσε. Ένιωθε ηδονή παρακολουθώντας το βλέμμα της Αλβιάριν, η οποία πιθανότατα αναρωτιόταν τι άλλο δεν γνώριζε. Όση ώρα, όμως, η Ελάιντα έδινε προσταγές, όση ώρα διαιρούσε και καθόριζε τη διάταξη του κόσμου από τον Ωκεανό Άρυθ μέχρι τη Ραχοκοκαλιά του Κόσμου, το μυαλό της πετούσε στην εικόνα του νεαρού αλ'Θόρ που ερχόταν κοντά της σαν θηρίο σε κλουβί, καθώς και στο ότι έπρεπε να χορέψει στο δείπνο του.
Δύσκολα θα κατέγραφαν τα Χρονικά τους καιρούς της Τελευταίας Μάχης χωρίς να αναφερθούν στον Αναγεννημένο Δράκοντα, ήξερε όμως πως υπήρχε ένα όνομα που θα γραφόταν με λαμπρότερα γράμματα από όλα τα άλλα, κι αυτό δεν ήταν άλλο από της Ελάιντα ντο Αβρινύ α'Ρόιχαν, της νεότερης κόρης ενός ελάσσονος Οίκου στα βόρεια του Μουράντυ. Θα έμενε στην ιστορία ως η μεγαλύτερη κι ισχυρότερη Έδρα της Άμερλιν όλων των εποχών. Η κραταιότερη γυναίκα στην ιστορία του κόσμου. Η γυναίκα που έσωσε την ανθρωπότητα.
Οι Αελίτες που στέκονταν σε μια βαθιά πτύχωση, στους χαμηλούς φαιόχρωμους λόφους, έμοιαζαν με σκαλιστές φιγούρες έτσι όπως αγνοούσαν τις ριπές της σκόνης που στροβιλίζονταν μπροστά από τον άνεμο που παράδερνε. Το γεγονός ότι το χιόνι θα έπρεπε να είναι στρωμένο αυτή την εποχή του χρόνου δεν φαινόταν να τους απασχολεί και πολύ. Κανείς τους δεν είχε δει πουθενά χιόνι κι αυτή η φουρνιστή ζέστη, με τον ήλιο να απέχει ακόμα από το αποκορύφωμά του, ήταν λιγότερη από εκεί απ' όπου είχαν έρθει. Η προσοχή τους παρέμενε προσηλωμένη στο νότιο ύψωμα. Περίμεναν το σύνθημα που θα ανήγγελλε την άφιξη του πεπρωμένου του Σάιντο Άελ.
Εξωτερικά, η Σεβάνα δεν διέφερε από τις υπόλοιπες, παρ' όλο που ξεχώριζε από έναν δακτύλιο από Κόρες οι οποίες αναπαύονταν, με τα σκοτεινά πέπλα να κρύβουν τα πρόσωπά τους από τα περίεργα μάτια. Περίμενε κι αυτή, και μάλιστα περισσότερο ανυπόμονα απ' όσο έδειχνε, χωρίς όμως να πάψει να δίνει σημασία σε άλλα ερεθίσματα. Αυτός ήταν ένας λόγος που όλοι ακολουθούσαν τις προσταγές της. Ο δεύτερος ήταν πως μπορούσε να προβλέψει τι θα γινόταν να αρνιόσουν να δεσμευτείς με τα ξεπερασμένα έθιμα και την παλιομοδίτικη παράδοση.