Με ένα παιχνίδισμα των πράσινων ματιών της διέκρινε στα αριστερά δώδεκα άντρες και μία γυναίκα. Όλοι τους κράδαιναν στρογγυλές ασπίδες από ταυροτόμαρο καθώς και τρεις ή τέσσερις μικρές λόγχες. Φορούσαν σκούρα γκρίζα καντιν'σόρ που αναμειγνύονταν εξίσου καλά με το εδώ έδαφος όσο και στην Τρίπτυχη Γη. Η Έφαλιν, με τα κοντοκομμένα, γκρίζα μαλλιά κρυμμένα από το σούφα που ήταν περασμένο στο κεφάλι της, έριχνε ματιές προς το μέρος της Σεβάνα. Αν μια Κόρη της Λόγχης ήταν ανήσυχη, αυτή ήταν η Έφαλιν. Μερικές Κόρες Σάιντο είχαν στραφεί νότια, ενώνοντας τις δυνάμεις τους με τους τρελαμένους που λάτρευαν τον Ραντ αλ'Θόρ, και η Σεβάνα δεν αμφέβαλλε πως κι άλλες έκαναν παρόμοιες σκέψεις. Η Έφαλιν, σαν να ήταν Φαρ Ντάραϊς Μάι κάποτε κι αυτή, αναρωτιόταν κατά πόσον ήταν αρκετή η συνοδεία από Κόρες που παρείχε στη Σεβάνα. Αν μη τι άλλο, η ίδια δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία για το ποιος κατείχε την πραγματική δύναμη.
Όπως η Έφαλιν, έτσι κι οι άντρες που ηγούνταν των πολεμικών κοινωνιών Σάιντο κοιτούσαν πότε το ύψωμα και πότε ο ένας τον άλλον, ειδικά ο ογκώδης Μάερικ, που ήταν ένας Σέια Ντουν, κι ο βλογιοκομμένος Μπέντουιν, του Φαρ Αλντάζαρ Ντιν. Όταν θα περνούσε κι η σημερινή μέρα, κανείς δεν θα μπορούσε να συγκρατήσει τους Σάιντο από το να στείλουν έναν άντρα στο Ρουίντιαν για να σημαδευτεί ως αρχηγός φατρίας, αν επιζούσε. Μέχρι να γίνει αυτό, τη θέση αυτή την είχε αναλάβει η Σεβάνα, μια κι ήταν η χήρα του τελευταίου από τους δύο αρχηγούς. Κάποιοι μουρμούριζαν ότι ήταν κακότυχη, αλλά ποιος έδινε σημασία;
Χρυσά και φιλντισένια βραχιόλια κουδούνισαν ελαφρά καθώς η γυναίκα ίσιωσε το μαύρο σάλι στα μπράτσα της και τακτοποίησε τα περιδέραιά της, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν επίσης φτιαγμένα από χρυσό και φίλντισι, εκτός από ένα που έμοιαζε με μια μάζα από μαργαριτάρια και ρουμπίνια και που ανήκε σε μια Υδρόβια αριστοκράτισσα - η γυναίκα τώρα ήταν ντυμένη στα λευκά και πηγαινοερχόταν μαζί με τους άλλους γκαϊ'σάιν στα όρη που αποκαλούνταν Μαχαίρι του Σφαγέα. Ένα από τα ρουμπίνια είχε το μέγεθος μικρού αυγού χήνας κι αναπαυόταν ανάμεσα στα στήθη της. Οι υδατοχώρες έκρυβαν πράγματα μεγάλης αξίας. Ένα μεγάλο σμαράγδι στο δάχτυλό της αιχμαλώτισε το ηλιόφως και το μετέτρεψε σε πράσινη φωτιά. Τα δαχτυλίδια ήταν ένα έθιμο των υδατοχωρών που άξιζε να υιοθετήσει κανείς, ανεξάρτητα από το ότι πολλές φορές τραβούσαν τα βλέμματα μερικών. Θα είχε περισσότερα στην κατοχή της, αν υπήρχαν κι άλλα που να παράβγαιναν σε μεγαλοπρέπεια με αυτό.
Οι πιο πολλοί πίστευαν πως ο Μάερικ ή ο Μπέντουιν θα ήταν οι πρώτοι που θα έπαιρναν την άδεια των Σοφών να δοκιμάσουν την τύχη τους στο Ρουίντιαν. Μονάχα η Έφαλιν υποψιαζόταν πως δεν θα στελνόταν κανείς από αυτούς - αλλά, βέβαια, δεν ήταν παρά μια απλή υποψία. Ήταν αρκετά πανούργα, επίσης, ώστε να αναφέρει επιφυλακτικά τις υποψίες της αποκλειστικά και μόνο στη Σεβάνα. Τα μυαλά τους δεν είχαν ακόμα την κατάλληλη προδιάθεση να εξοστρακίσουν τις παλιές συνήθειες κι η αλήθεια ήταν πως, αν η Σεβάνα ανυπομονούσε να συμβεί κάτι καινούργιο, θα έπρεπε να τους το φέρει σιγά-σιγά. Κάμποσα πράγματα είχαν ήδη αλλάξει αναφορικά με τις παλιές συνήθειες από τότε που οι Σάιντο διέσχισαν το Δρακότειχος, κατευθυνόμενοι προς τις υδατοχώρες -πράγματι υδάτινες, συγκρινόμενες με την Τρίπτυχη Γη- ωστόσο, έπρεπε να αλλάξουν κι άλλα. Από τη στιγμή που θα είχε στα χέρια της τον Ραντ αλ'Θόρ, από τη στιγμή που θα παντρευόταν τον Καρ'α'κάρν, τον αρχηγό των αρχηγών όλων των Αελιτών -κι όλες αυτές οι ανοησίες περί του Αναγεννημένου Δράκοντα δεν ήταν παρά παραμύθια των υδατοχωρών- οι συνήθειες θα άλλαζαν και θα ονομάτιζε καινούργιους αρχηγούς φυλής, καθώς κι αρχηγούς σέπτας, ακόμα και τους επικεφαλής των κοινωνιών των πολεμιστών. Θα τους ονομάτιζε ο Ραντ αλ'Θόρ, σύμφωνα με τις δικές της υποδείξεις βέβαια. Κι αυτό θα ήταν μονάχα η αρχή. Η αντίληψη των κατοίκων των υδατοχωρών να μεταλαμπαδεύεις τον ιεραρχικό βαθμό στα παιδιά σου κι αυτά στα παιδιά τους, για παράδειγμα, θα άλλαζε.
Για μια στιγμή, ο άνεμος φύσηξε ψηλότερα, προς τα νότια, καλύπτοντας τους ήχους που έκαναν τα άλογα κι οι καρότσες των υδροβίων.
Μετακίνησε ξανά το σάλι της κι έκρυψε μια γκριμάτσα. Δεν έπρεπε σε καμιά περίπτωση να δείξει ταραχή. Μια ματιά προς τα δεξιά ήταν αρκετή για να καταπνίξει την ανησυχία της εν τη γενέσει. Πάνω από διακόσιες Σοφές Σάιντο συνωστίζονταν εκεί και, κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, κάποιες από αυτές θα την παρακολουθούσαν όπως ο κυνηγός το θήραμά του, αλλά προς το παρόν τα μάτια τους ήταν καρφωμένα στο ύψωμα. Μερικές τακτοποιούσαν το σάλι τους ανήσυχα ή ίσιωναν τις δυσκίνητες φούστες τους. Η Σεβάνα σούφρωσε τα χείλη της, ενώ σταγόνες ιδρώτα φάνηκαν σε μερικά πρόσωπα. Ιδρώτας! Πού είχε πάει η τιμή τους, η νευρώδης ματιά τους;