Για εκατοστή ίσως φορά, διάβασε το μήνυμα που είχε φθάσει με ταξιδιωτικό περιστέρι από την Καιρχίν, δώδεκα μέρες πριν. Ελάχιστοι στον Πύργο γνώριζαν την ύπαρξή του και μονάχα η ίδια ήξερε το περιεχόμενο και μπορούσε να πάρει μια ιδέα τού τι σήμαινε. Η σκέψη και μόνο την έκανε να γελάσει ξανά.
Το δαχτυλίδι έχει τοποθετηθεί στη μύτη τον ταύρου. Αναμένω έναν ευχάριστο περίπατο στο παζάρι.
Δεν το υπέγραφε κανείς, αλλά δεν ήταν αναγκαίο. Μόνο η Γκαλίνα Κάσμπαν θα έστελνε ένα τόσο μεγαλοπρεπές μήνυμα. Η Ελάιντα εμπιστευόταν την Γκαλίνα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, με εξαίρεση τον εαυτό της. Όχι ότι εμπιστευόταν κάποιον πλήρως, αλλά η ηγέτιδα του Κόκκινου Άτζα άξιζε την εμπιστοσύνη της. Σε τελική ανάλυση, κι η ίδια είχε ξεπηδήσει από το Κόκκινο Άτζα και θεωρούσε πώς ήταν κατά μεγάλο ποσοστό Κόκκινη.
Το δαχτυλίδι έχει τοποθετηθεί στη μύτη του ταύρου.
Ο Ραντ αλ'Θόρ —ο Αναγεννημένος Δράκοντας, ο άνθρωπος που ήταν έτοιμος να καταπιεί τον κόσμο και που ήδη είχε καταπιεί μεγάλο μέρος του- ο Ραντ αλ'Θόρ προστατευόταν κι ελεγχόταν από την Γκαλίνα. Κανείς απ' όσους τον υποστήριζαν δεν το ήξερε. Σε αντίθετη περίπτωση, η διατύπωση κι η φρασεολογία θα άλλαζαν. Κρίνοντας από πρωτύτερα μηνύματα, φαίνεται πως είχε ανακαλύψει ξανά την ικανότητα να Ταξιδεύει, ένα Ταλέντο που είχε χαθεί για τις Άες Σεντάι από το Τσάκισμα του Κόσμου. Ωστόσο, αυτό δεν τον είχε σώσει. Επιπλέον, είχε πέσει στα χέρια της Γκαλίνα. Προφανώς, είχε τη συνήθεια να πηγαινοέρχεται χωρίς ειδοποίηση. Ποιος θα υποπτευόταν πως αυτήν τη φορά δεν είχε φύγει, αλλά απαχθεί; Κάτι σαν νευρικό γελάκι ξεπήδησε από τον λαιμό της.
Μέσα σε μία εβδομάδα, δύο το πολύ, ο αλ'Θόρ θα βρισκόταν στον Πύργο, στενά επιτηρούμενος και φρουρούμενος μέχρις ότου η Τάρμον Γκάι'ντον, ο όλεθρος που είχε εξαπολύσει στον κόσμο, να λάβαινε τέλος. Ήταν τρέλα να αφεθεί ελεύθερος ένας άντρας με την ικανότητα της διαβίβασης, αλλά, πάνω απ' όλα, ο άντρας για τον οποίο η προφητεία ανέφερε πως θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τον Σκοτεινό στην Τελευταία Μάχη, κάτι που -μακάρι, στο όνομα του Φωτός- δεν θα γινόταν παρά σε αρκετά χρόνια στο μέλλον. Θα χρειάζονταν χρόνια για να ξαναφτιαχτεί ο κόσμος, αρχίζοντας με την ανατροπή όσων είχε καταφέρει ο αλ'Θόρ.
Βέβαια, η ζημιά που είχε κάνει δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτή που θα έκανε αν ήταν ελεύθερος. Για να μην αναφέρουμε την πιθανότητα να σκοτωθεί προτού ακόμα καταστεί αναγκαίος. Εν πάση περιπτώσει, έπρεπε να φασκιώσουν σαν μωρό αυτόν τον ενοχλητικό νεαρό και να τον κρατήσουν μακριά από φασαρίες μέχρι να ερχόταν η ώρα να τον πάνε στο Σάγιολ Γκουλ. Έπειτα, αν φυσικά επιβίωνε...
Η Ελάιντα σούφρωσε τα χείλη της. Οι Προφητείες του Δράκοντα έλεγαν πως δεν θα τα κατάφερνε, κι αυτό αναμφισβήτητα ήταν το καλύτερο.
«Μητέρα;» Η Ελάιντα τσιτώθηκε μόλις ακούστηκε η φωνή της Αλβιάριν. Μπήκε χωρίς καν να χτυπήσει! «Σου φέρνω νέα από τα Άτζα, Μητέρα». Λεπτοκαμωμένη και με ψυχρή έκφραση, η Αλβιάριν φορούσε το στενό λευκό επώμιο των Τηρητριών που ταίριαζε με το φόρεμά της, καταδεικνύοντας πως προερχόταν από το Λευκό Άτζα. Με τη λέξη «Μητέρα» που βγήκε από τα χείλη της δεν αποσκοπούσε τόσο στον ανάλογο σεβασμό, όσο στο να δείξει πως της απηύθυνε τον λόγο ως ίση προς ίση.
Η παρουσία της Αλβιάριν ήταν αρκετή για να εξαφανίσει την καλή διάθεση της Ελάιντα. Το γεγονός πως η Τηρήτρια των Χρονικών καταγόταν από το Λευκό Άτζα κι όχι από το Κόκκινο δεν ήταν παρά μια πικρή υπενθύμιση των αδυναμιών της όταν πρωτοανατράφηκε. Εντάξει, η αλήθεια ήταν πως κάποιες από αυτές είχαν χάσει τη σημασία τους με τον καιρό, αλλά όχι όλες. Όχι ακόμα. Είχε κουραστεί να τα βάζει με τον εαυτό της επειδή είχε τόσο λίγους προσωπικούς κατασκόπους έξω από το Άντορ, όπως και για το ότι οι προκάτοχοι της ίδιας καθώς και της Αλβιάριν είχαν δραπετεύσει - ή, μάλλον, είχαν βοηθηθεί να δραπετεύσουν. Με κάποιον τρόπο, είχαν καταφέρει να το σκάσουν προτού τους αρπάξουν τα κλειδιά του τεράστιου δικτύου της Άμερλιν.
Ήθελε όσο τίποτα άλλο αυτό το δίκτυο, το οποίο ήταν δικό της δικαιωματικά. Η παράδοση απαιτούσε από τα Άτζα να στέλνουν στην Τηρήτρια ακόμα και τις παραμικρές σταλαγματιές πληροφορίας που συγκέντρωναν οι πράκτορές τους και που ήθελαν να μοιραστούν με την Άμερλιν, αλλά η Ελάιντα ήταν πεπεισμένη πως η γυναίκα κρατούσε αποκλειστικά για τον εαυτό της ένα ελάχιστο ποσοστό αυτής της, ούτως ή άλλως, μικρής ροής. Ωστόσο, δεν μπορούσε να ζητήσει άμεσες πληροφορίες από τα Άτζα. Κακό πράγμα να είσαι αδύναμος και να μην έχεις τη δυνατότητα να ζητήσεις βοήθεια από τον κόσμο ή, τουλάχιστον, από τον Πύργο που, για την ίδια, αντιπροσώπευε ολόκληρο τον κόσμο.