Χρειάστηκε να ζοριστεί για να μην πάρει βαθιά ανάσα. Ο Λογκαίν θα απαγχονιζόταν ήρεμα μόλις ξεμπέρδευαν με τους επαναστάτες. Άλλωστε, ο περισσότερος κόσμος τον νόμιζε νεκρό από καιρό. Η αισχρή δυσφήμιση ότι το Κόκκινο Άτζα τον είχε ανακηρύξει ψεύτικο Δράκοντα θα πέθαινε μαζί του. Μόλις ξεμπέρδευαν με τους επαναστάτες, αυτή η Σάντσε θα αναγκαζόταν να παραδώσει τα κλειδιά στους κατασκόπους τής Άμερλιν, καθώς επίσης και να κατονομάσει τους προδότες που την είχαν βοηθήσει να δραπετεύσει. Είχε την απερίσκεπτη ελπίδα πως το όνομα της Αλβιάριν θα υπήρχε ανάμεσά τους. «Δεν βλέπω για ποιον λόγο η αλ'Μεάρα θα έτρεχε μέχρι το Έμπου Νταρ ισχυριζόμενη πως είναι μία Άες Σεντάι, πολύ περισσότερο η Ηλαίην. Εσύ τι νομίζεις;»
«Εσύ πρόσταξες να βρεθεί η Ηλαίην, Μητέρα. Είναι το ίδιο σημαντικό με το να αναχαιτίσεις τον αλ'Θόρ, έτσι είπες. Ανάμεσα σε τριακόσιους επαναστάτες στο Σαλιντάρ ήταν αδύνατον να κάνουμε κάτι, αλλά στο Παλάτι Τάρασιν δεν θα είναι τόσο προστατευμένη».
«Δεν έχω χρόνο για κουτσομπολιά και φήμες». Η Ελάιντα έμοιαζε να φτύνει με περιφρόνηση την κάθε λέξη. Άραγε, η Αλβιάριν ήξερε περισσότερα απ' ό,τι έπρεπε όταν ανέφερε την αναχαίτιση του αλ'Θόρ; «Σου προτείνω να ξαναδιαβάσεις την αναφορά της Τάρνα και να αναρωτηθείς κατά πόσον ακόμα κι οι επαναστάτες θα επέτρεπαν σε μια Αποδεχθείσα να υποκριθεί στο επώμιο».
Η Αλβιάριν την περίμενε με εμφανή καρτερικότητα να τελειώσει. Κατόπιν, εξέτασε άλλη μια φορά τη δέσμη και τράβηξε τέσσερα φύλλα ακόμα. «Η πράκτορας του Γκρίζου έστειλε μερικά σχέδια», είπε μελιστάλαχτα, απλώνοντάς της τις σελίδες. «Δεν είναι καμιά σπουδαία καλλιτέχνιδα, αλλά μπορείς να αναγνωρίσεις την Ηλαίην και τη Νυνάβε». Η Ελάιντα δεν πήρε στα χέρια της τα σχέδια κι, έπειτα από ένα λεπτό, η άλλη τα τοποθέτησε μαζί με τα υπόλοιπα.
Η Ελάιντα αισθάνθηκε το χαρακτηριστικό χρώμα της οργής και της αμηχανίας να φουντώνει στα μάγουλα της. Η Αλβιάριν επίτηδες δεν της είχε δείξει από την αρχή αυτά τα σχέδια. Τα αγνόησε, μια κι ό,τι κι αν έκανε θα την έφερνε σε ακόμα πιο αμήχανη θέση, κι η φωνή της έγινε ψυχρή. «Θέλω να συλληφθούν και να παρουσιαστούν μπροστά μου», είπε τελικά.
Η έλλειψη περιέργειας στο πρόσωπο της Αλβιάριν έκανε την Ελάιντα να αναρωτηθεί πόσα πράγματα ήξερε η άλλη γυναίκα, τα οποία υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να ξέρει. Η αλ'Μεάρα ίσως όντως να τους καθοδηγούσε στον αλ'Θόρ, μια και κατάγονταν από το ίδιο χωριό. Το γνώριζαν όλες οι αδελφές, όπως επίσης γνώριζαν ότι η Ηλαίην ήταν Κόρη-Διάδοχος του Άντορ κι ότι η μάνα της ήταν νεκρή. Οι αόριστες διαδόσεις που συνέδεαν τη Μοργκέις με τους Λευκομανδίτες ήταν ως επί το πλείστον ανοησίες, αφού ουδέποτε θα απευθυνόταν στα Τέκνα του Φωτός για βοήθεια. Ήταν νεκρή, το πτώμα άφαντο, κι η Ηλαίην θα γινόταν Βασίλισσα. Αν, φυσικά, μπορούσαν να την αποσπάσουν από τους επαναστάτες προτού οι Οίκοι του Άντορ ανέβαζαν στον Θρόνο του Λιονταριού την Ντυέλιν. Δεν ήταν ευρέως γνωστό τι ακριβώς καθιστούσε την Ηλαίην σημαντικότερη από οποιονδήποτε άλλον ευγενή που διεκδικούσε τον θρόνο με αξιώσεις, πέρα από το γεγονός πως μια μέρα θα γινόταν Άες Σεντάι.
Κάποιες φορές, η Ελάιντα είχε την ικανότητα της Πρόβλεψης, ένα Ταλέντο που πολλοί νόμιζαν πως είχε χαθεί πριν από την εμφάνισή της. Αρκετό καιρό πριν, είχε Προβλέψει πως ο Βασιλικός Οίκος του Άντορ κρατούσε στα χέρια του το κλειδί της νίκης στην Τελευταία Μάχη. Πάνω από είκοσι πέντε χρόνια πριν, μόλις έγινε φανερό πως η Μοργκέις Τράκαντ θα κέρδιζε τον θρόνο της Διαδοχής, η Ελάιντα προσκολλήθηκε στο -τότε- κορίτσι. Δεν είχε ιδέα για ποιον λόγο ήταν τόσο καθοριστικός ο ρόλος της Ηλαίην, αλλά η Πρόβλεψη δεν αποδεικνυόταν ποτέ ψευδής. Υπήρχαν φορές που μισούσε το Ταλέντο της. Γενικώς, μισούσε ό,τι δεν μπορούσε να ελέγξει.
«Τις θέλω και τις τέσσερις, Αλβιάριν», είπε. Οι άλλες δύο ήταν σίγουρα λιγότερο σημαντικές, αλλά δεν το διακινδύνευε. «Διαβίβασε αμέσως στην Τέσλυν τις διαταγές μου. Πες της -όπως, επίσης, και στην Τζολίνε- ότι, αν από δω και πέρα δεν στέλνουν τακτικότατες αναφορές, θα μετανιώσουν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν. Θέλω να συμπεριληφθούν κι οι πληροφορίες από τη Μακούρα». Τα χείλη της συστράφηκαν σε αυτήν την τελευταία πρόταση.
Το όνομα έκανε την Αλβιάριν να νιώσει άβολα, κι όχι άδικα. Άλλωστε, κάθε αδελφή θα ένιωθε άβολα με το απεχθές εκχύλισμα της Ρόντε Μακούρα. Η διχαλόριζα δεν ήταν θανατηφόρα -τουλάχιστον ξυπνούσες, αν είχες πιει αρκετή για να σε πάρει ο ύπνος- αλλά ένα τσάι που νέκρωνε την ικανότητα διαβίβασης μιας γυναίκας, έμοιαζε καταλυτικό για μία Άες Σεντάι. Κρίμα που η πληροφορία δεν είχε ληφθεί προτού φύγει η Γκαλίνα. Αν η διχαλόριζα είχε το ίδιο αποτέλεσμα και στους άντρες, όπως φαινόταν ότι είχε στις γυναίκες, το έργο της θα ήταν σαφούς απλούστερο.