Η ανησυχία της Αλβιάριν δεν διήρκεσε περισσότερο από μια στιγμή. Ένα λεπτό αργότερα είχε ανακτήσει την αυτοκυριαρχία της, ακλόνητη σαν ένα τείχος από πάγο. «Όπως επιθυμείς, Μητέρα. Είμαι σίγουρη πως θα υπακούσουν τάχιστα, όπως είναι και το σωστό άλλωστε».
Μια αναλαμπή οργής διέτρεξε την Ελάιντα, σαν πυρκαγιά σε ξερό βοσκοτόπι. Είχε τη μοίρα του κόσμου στα χέρια της και δεν μπορούσε να ανεχτεί ασήμαντα εμπόδια να ξεφυτρώνουν διαρκώς μπροστά της. Ήταν ήδη ενοχλητικό να ασχολείται με επαναστάτες και δύστροπους ηγεμόνες, αλλά φαίνεται πως υπήρχαν και κάμποσες Καθήμενες που ψιθύριζαν διάφορα και γκρίνιαζαν πίσω από την πλάτη της, καθιστώντας την πρόσφορο έδαφος εκμετάλλευσης από την άλλη γυναίκα. Μονάχα έξι βρίσκονταν σταθερά υπό την κυριαρχία της κι υποπτευόταν τουλάχιστον άλλες τόσες που θα άκουγαν προσεκτικά την Αλβιάριν προτού ψηφίσουν. Τίποτα σημαντικό δεν γινόταν δεκτό στην Αίθουσα, εκτός κι αν συμφωνούσε η Αλβιάριν. Δεν επρόκειτο για ανοικτή συμφωνία, δεν υφίστατο καμιά παραδοχή ότι η Αλβιάριν ασκούσε περισσότερη επιρροή ή δύναμη από αυτές μιας Τηρήτριας, ωστόσο αν η Αλβιάριν είχε διαφορετική γνώμη... Αν μη τι άλλο, δεν είχαν φθάσει στο σημείο να απορρίψουν κάτι σταλμένο από την Ελάιντα. Απλώς κωλυσιεργούσαν και συχνά καθυστερούσαν να ανταποκριθούν στις επιθυμίες της. Ένιωθαν ευχάριστα με τιποτένιες μικρολεπτομέρειες. Κάποιες Άμερλιν δεν διέφεραν πολύ από ανδρείκελα αφ' ης στιγμής η Αίθουσα είχε αποκτήσει τη συνήθεια να απορρίπτει όσα εισηγούνταν.
Έσφιξε τα χέρια της κι ένας ξερός ήχος ακούστηκε από το φύλλο του χαρτιού.
Το δαχτυλίδι έχει τοποθετηθεί στη μύτη του ταύρου.
Η Αλβιάριν έμεινε ακίνητη σαν προτομή, κάτι που ελάχιστα ενδιέφερε την Ελάιντα. Τα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμο τους. Οι επαναστάτες θα συντρίβονταν κι η Αίθουσα θα τρομοκρατείτο, η Αλβιάριν θα αναγκαζόταν να γονυπετήσει μπροστά της και κάθε ευέξαπτος ηγεμόνας -από την Τενόμπια της Σαλδαία, η οποία κρύφτηκε για να αποφύγει την απεσταλμένη της, μέχρι τον Μάτιν Στεπάνεος του Ίλιαν, ο οποίος προσπαθούσε για άλλη μια φορά να τα έχει καλά με όλους, συμφωνώντας τόσο μαζί της όσο και με τους Λευκομανδίτες και τον αλ'Θόρ- θα υπέκυπτε. Η Ηλαίην θα στεφόταν Βασίλισσα στο Κάεμλυν χωρίς τον αδερφό της να ανακατεύεται στα πόδια της κι έχοντας πλήρη επίγνωση του ποιος την είχε ενθρονίσει. Λίγος καιρός παραμονής στον Πύργο θα έκανε το κορίτσι εύπλαστο πηλό στα χέρια της Ελάιντα.
«Θέλω να ξετρυπώσετε αυτούς τους άντρες, Αλβιάριν». Δεν χρειαζόταν να αναφέρει ποιους εννοούσε. Ο μισός Πύργος μιλούσε ανοικτά για αυτούς τους άντρες στον Μαύρο τους Πύργο κι ο άλλος μισός ψιθύριζε για λογαριασμό τους στα μουλωχτά.
«Λαμβάνουμε ανησυχητικές αναφορές, Μητέρα». Η Αλβιάριν κοίταξε στα πεταχτά τα χαρτιά της για άλλη μια φορά κι η Ελάιντα νόμισε πως ήταν μια πράξη αμηχανίας. Η κοπέλα δεν τράβηξε άλλες σελίδες κι η Ελάιντα σκέφτηκε πως, ακόμα κι αν δεν την απασχολούσε τίποτε άλλο, θα έπρεπε κάποια στιγμή να ασχοληθεί με αυτόν τον ανίερο κοπροσωρό έξω από το Κάεμλυν.
«Κι άλλες φήμες; Πιστεύεις τις ιστορίες όλων αυτών που συναγελάζονται στο Κάεμλυν, παρασυρμένοι από αυτήν την πρόστυχη αμνηστία;» Δεν συγκρίνονταν με όσα είχε κάνει ο αλ'Θόρ και δεν αποτελούσαν αιτία σοβαρής ανησυχίας. Απλώς, επρόκειτο για μια λέρα που έπρεπε να καθαριστεί προτού η Ηλαίην στεφόταν στο Κάεμλυν.
«Όχι βέβαια, Μητέρα, μα...»
«Θα ηγηθεί η Τοβέιν. Το Κόκκινο Άτζα είναι το πλέον κατάλληλο να αναλάβει το έργο αυτό». Η Τοβέιν Γκάζαλ είχε απομακρυνθεί εδώ και δεκαπέντε χρόνια από τον Πύργο, μέχρι που η Ελάιντα την κάλεσε ξανά. Οι άλλες δύο Κόκκινες Καθήμενες που είχαν παραιτηθεί την ίδια εποχή σε ένα είδος «εθελοντικής» υποχώρησης, πλέον ήταν γυναίκες που το μάτι τους γυάλιζε. Αντίθετα με τη Λιρέν και την Τσουτάμα, η μοναξιά κι η εξορία είχαν βοηθήσει την Τοβέιν να σκληραγωγηθεί. «Θα έχει υπό την ηγεσία της πενήντα αδελφές». Δεν μπορεί να υπήρχαν πάνω από δύο ή τρεις άντρες στον Μαύρο Πύργο πραγματικά ικανοί να διαβιβάσουν· η Ελάιντα ήταν σίγουρη γι' αυτό. Πενήντα αδελφές ήταν αρκετές για να τους κατατροπώσουν. Ίσως, όμως, να υπήρχαν κι άλλοι τους οποίους θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν· τσιράκια, καιροσκόποι και διάφοροι τρελοί, γεμάτοι φρούδες ελπίδες και παρανοϊκές φιλοδοξίες. «Θα χρειαστεί, επίσης, να πάρει μια εκατοντάδα -όχι, δύο εκατοντάδες- Φρουρούς».