Το χέρι της Ελάιντα έπεσε βαρύ πάνω στο τραπέζι. «Αρκετά, κόρη! Εγώ είμαι ο νόμος του Πύργου! Οτιδήποτε είναι κρυμμένο θα παραμείνει κρυμμένο για τον ίδιο λόγο που ισχύει εδώ και είκοσι χρόνια τώρα: για το καλό του Λευκού Πύργου». Αισθάνθηκε έναν πόνο να φλογίζει την παλάμη της και, καθώς σήκωσε το χέρι της, αντιλήφθηκε πως το ψάρι είχε σπάσει στα δύο. Πόσο παλιό ήταν, άραγε; Πεντακοσίων χρόνων; Χιλίων; Συγκρατήθηκε για να μην αρχίσει να τρέμει από οργή, αν κι η φωνή της την πρόδιδε. «Η Τοβέιν θα ηγηθεί πενήντα αδελφών και διακοσίων Φρουρών του Πύργου στο Κάεμλυν για να επιτεθεί στον Μαύρο Πύργο, όπου θα ειρηνεύσουν κάθε άντρα με την ικανότητα της διαβίβασης κι έπειτα θα τον κρεμάσουν, μαζί με όσους συλλάβουν ζωντανούς». Η Αλβιάριν ούτε καν βλεφάρισε με αυτή την παραβίαση του νόμου του Πύργου. Η Ελάιντα είχε πει την αλήθεια, όπως σκόπευε άλλωστε. Όπως και να είχε, αυτή ήταν ο νόμος του Πύργου. «Εδώ που τα λέμε, καλύτερα να κρεμαστούν κι οι νεκροί, ως προειδοποίηση για οποιονδήποτε σκεφτεί να αγγίξει την Αληθινή Πηγή. Πες στην Τοβέιν να έρθει εδώ. Θα ήθελα να ακούσω το σχέδιο της».
«Όπως προστάζεις, Μητέρα». Η απάντηση της γυναίκας ήταν εξίσου ψυχρή κι ασυγκίνητη με το πρόσωπό της. «Ωστόσο, αν επιτρέπεται, ίσως θα έπρεπε να το επανεξετάσεις προτού στείλεις τόσες αδελφές μακριά από τον Πύργο. Οι επαναστάτες, απ' ό,τι φαίνεται, θεώρησαν την προσφορά σου ανεπαρκή. Δεν είναι πια στο Σαλιντάρ. Έχουν αρχίσει να προελαύνουν. Οι αναφορές έρχονται από την Αλτάρα, αλλά θα πρέπει να έχουν φθάσει στο Μουράντυ τώρα. Κι έχουν διαλέξει κι από την πλευρά τους μία Άμερλιν». Η κοπέλα ψηλάφισε τα πάνω-πάνω φύλλα από τη δέσμη με τα χαρτιά της, σαν να έψαχνε να βρει το όνομα. «Εγκουέν αλ'Βέρ μού φαίνεται πως τη λένε».
Το ότι η Αλβιάριν είχε αφήσει αυτή την πληροφορία, τη σημαντικότερη απ' όλες, τελευταία, θα προκαλούσε κανονικά μια έκρηξη οργής από μέρους της Ελάιντα. Αυτή, ωστόσο, έριξε πίσω το κεφάλι της κι άρχισε να γελάει, τόσο δυνατά που μονάχα η αξιοπρέπεια την εμπόδιζε από το να χτυπιέται κάτω. Η έκπληξη που είδε να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της Αλβιάριν επέτεινε τη θυμηδία της μέχρι που αναγκάστηκε να σκουπίσει τα μάτια της από τα δάκρυα.
«Δεν καταλαβαίνεις τίποτα», είπε μόλις τα τραντάγματα της ιλαρότητας της επέτρεψαν να μιλήσει ξανά. «Μα, βέβαια, είσαι Τηρήτρια, Αλβιάριν, όχι Καθήμενη. Είσαι μια τυφλή που δεν καταλαβαίνει ότι μέσα σε έναν μήνα η Αίθουσα θα σε χώσει σε ένα δωμάτιο και θα σε βγάζει μονάχα όποτε θα χρειάζεται την ψήφο σου».
«Καταλαβαίνω αρκετά, Μητέρα». Η φωνή της Αλβιάριν όχι μόνο δεν έκρυβε ίχνος οργής, αλλά θα μπορούσε να καλύψει τους τοίχους με παγοκρυστάλλους. «Βλέπω τριακόσιες επαναστάτριες Άες Σεντάι, ίσως και περισσότερες, να βαδίζουν προς την Ταρ Βάλον, με έναν στρατό του οποίου ηγείται ο Γκάρεθ Μπράυν, αναδεδειγμένος σε μεγάλο ηγέτη. Χωρίς να λάβουμε υπόψη μας τις γελοιωδέστερες πληροφορίες, ο στρατός μπορεί να αριθμεί και πάνω από είκοσι χιλιάδες και, με τον Μπράυν να ηγείται, θα πυκνώνει τις τάξεις του περνώντας από τις πόλεις και τα χωριά. Δεν ισχυρίζομαι πως έχουν πολλές ελπίδες να κατακτήσουν την πόλη, αλλά δεν νομίζω πως το θέμα προσφέρεται για γέλια. Ο Ύπατος Ηγέτης Τσουμπάιν πρέπει να διαταχθεί να αυξήσει τον ρυθμό στρατολόγησης για την ενίσχυση της Φρουράς του Πύργου».
Το βλέμμα της Ελάιντα έπεσε δριμύ πάνω στο σπασμένο ψάρι. Σηκώθηκε και περπάτησε μέχρι το πλησιέστερο παράθυρο, έχοντας την πλάτη της στραμμένη στην Αλβιάριν. Η μόνη της παρηγοριά ήταν το υπό κατασκευή παλάτι και το κομμάτι του χαρτιού που κρατούσε σφιχτά στο χέρι της.
Χαμογέλασε, κοιτώντας το μελλοντικό της ανάκτορο. «Τριακόσιοι επαναστάτες, ναι, αλλά θα έπρεπε να ξαναδιαβάσεις την αναφορά της Τάρνα. Τουλάχιστον οι εκατό βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης». Εμπιστευόταν την Τάρνα μέχρις ενός σημείου, μια Κόκκινη που δεν είχε χώρο στο μυαλό της για ανοησίες. Σύμφωνα με την αναφορά της, οι επαναστάτες βρίσκονταν ένα βήμα πριν από το σημείο θραύσης. Πρόβατα που ψάχνουν απεγνωσμένα για τσοπάνη, έτσι είχε πει. Δεν ήταν παρά μία αδέσποτη, φυσικά, αλλά διατηρούσε τα λογικά της. Η Τάρνα θα επέστρεφε σύντομα, παραδίδοντας μια εκτενέστερη αναφορά. Όχι ότι ήταν αναγκαίο. Τα σχέδια της Ελάιντα είχαν ήδη αρχίσει να εφαρμόζονται ανάμεσα στους επαναστάτες, αλλά αυτό ήταν το μυστικό της.
«Η Τάρνα ανέκαθεν είχε την ικανότητα να αναγκάζει τους ανθρώπους να κάνουν κάτι που δεν πρέπει». Άραγε, υπήρχε μία δόση έμφασης στα λόγια της, μήπως ο τόνος της φωνής της είχε ανέβει μια οκτάβα; Η Ελάιντα αποφάσισε να το αγνοήσει. Ήταν κάμποσα αυτά που έπρεπε να αγνοήσει ως προς την Αλβιάριν, αλλά σύντομα θα έφτανε η μέρα που τα πράγματα θα ξεκαθάριζαν.