«Εξακολουθώ να πιστεύω πως το ρίσκο είναι μικρό, Αρχόντισσά μου, και δεν αξίζει να το πάρει κανείς ύστερα απ’ όσα μόλις έμαθα από την Ταρ Βάλον». Ο τόνος της φωνής του δεν άλλαξε καθόλου, αλλά ήταν προφανές πως είχε ταραχθεί. Τα δάχτυλά του έπαιζαν ταμπούρλο πάνω στον δερμάτινο φάκελο που κρατούσε κολλημένο στο στήθος του, σαν αράχνες που χόρευαν, κι έπειτα έμειναν ακίνητα. «Ο... εμμ... Λευκός Πύργος εξέδωσε μία διακήρυξη, σύμφωνα με την οποία αναγνωρίζει τον... εμμ... Άρχοντα Ραντ ως τον Αναγεννημένο Δράκοντα και του προσφέρει... εμμ... προστασία και καθοδήγηση. Επιπλέον, αφορίζει οποιονδήποτε τον προσεγγίσει χωρίς τη μεσολάβηση του Πύργου. Όπως γνωρίζετε πολύ καλά, Αρχόντισσά μου, καλό είναι να είστε προσεκτική και να μην εξοργίζετε την Ταρ Βάλον». Κοίταξε έντονα το δαχτυλίδι με το Μέγα Ερπετό στο χέρι της, που αναπαυόταν στο σκαλιστό μπράτσο της πολυθρόνας. Ήξερε για το σχίσμα του Πύργου —άλλωστε, όλοι το ήξεραν· μόνο κάτι περιβολάρηδες στο Σελέισιν μπορεί να μην το είχαν πάρει είδηση— αλλά παραήταν διακριτικός για να ζητήσει την υπακοή της. Ωστόσο, έτοιμος ήταν να πει «η Έδρα της Άμερλιν» αντί «ο Λευκός Πύργος», και το Φως μόνο ξέρει με ποια έκφραση θα αντικαθιστούσε το «Άρχοντας Ραντ». Δεν τον κατηγορούσε. Ήταν πολύ επιφυλακτικός, ένα προσόν απαραίτητο για τη θέση του.
Πάντως, η διακήρυξη της Ελάιντα την ξάφνιασε. Συνοφρυωμένη, χάιδεψε σκεπτική με τον αντίχειρά της το δαχτυλίδι. Η Ελάιντα φορούσε αυτό το δαχτυλίδι για περισσότερο καιρό από τη μέχρι τώρα ζωή της Ηλαίην. Μπορεί αυτή η γυναίκα να ήταν φαντασμένη, ξεροκέφαλη, τυφλή σε οποιαδήποτε άλλη άποψη εκτός της δικής της, αλλά χαζή δεν ήταν. Το αντίθετό μάλιστα. «Πώς είναι δυνατόν να νομίζει πως ο Ραντ θα αποδεχθεί μια τέτοια προσφορά;» μονολόγησε μόνη της. «Προστασία και καθοδήγηση; Δύσκολο να φανταστώ άλλον τρόπο για να τον κάνει έξαλλο από θυμό!» Καθοδήγηση! Ποιος θα τολμούσε να οδηγήσει τον Ραντ χρησιμοποιώντας κουπί από μαούνα;
«Ίσως έχει ήδη δεχθεί, Αρχόντισσά μου, σύμφωνα με τον ανταποκριτή μου στην Καιρχίν». Ο Νόρυ θα ανατρίχιαζε και μόνο στη νύξη ότι ήταν ειδικός στην κατασκοπία. Ή, τέλος πάντων, τα χείλη του θα σούφρωναν από αηδία. Ο Αρχιγραμματέας διαχειριζόταν την εθνική περιουσία, ήλεγχε τους γραμματείς που διοικούσαν την πρωτεύουσα, κι έδινε συμβουλές στον θρόνο για κρατικά θέματα. Το σίγουρο ήταν πως δεν διέθετε κανένα δίκτυο κατασκόπων, όπως έκαναν τα Άτζα ή ακόμα και κάποιες από τις αδελφές. Από την άλλη, αλληλογραφούσε τακτικά με καλά πληροφορημένους και δικτυωμένους ανθρώπους σε άλλες πρωτεύουσες, οπότε οι συμβουλές του αφορούσαν σε τρέχοντα γεγονότα. «Στέλνει ένα περιστέρι μία φορά τη βδομάδα, αλλά φαίνεται πως, από τότε που έστειλε το τελευταίο της, κάποιος επιτέθηκε στο Παλάτι του Ήλιου χρησιμοποιώντας τη Μία Δύναμη».