«Με το συμπάθιο, Αρχόντισσα», μουρμούρισε βιαστικά ο ασουλούπωτος τύπος, τραβώντας το λιγδιασμένο του τσουλούφι. «Η Κυρά Θέην είπε πως επιθυμείς να με δεις αμέσως. Μια δουλειά για τον Κύκλο των Γυναικών. Κάτι σχετικό με τον Τσεν Μπούι».
Η Νυνάβε ξαφνιάστηκε, αλλά ένα λεπτό αργότερα θυμήθηκε να κλείσει το στόμα της, «Ναι», είπε αργόσυρτα, κοιτώντας τον άντρα. Ήταν δύσκολο να αποστρέψει τη ματιά της από εκείνη την απαίσια κρεατοελιά, αλλά ήταν σίγουρη πως δεν είχε ξαναδεί αυτόν τον τύπο. Δουλειά για τον Κύκλο των Γυναικών, είπε; Μα δεν επιτρεπόταν σε κανέναν άντρα να χώνει τη μύτη του σε τέτοια θέματα. Αποτελούσαν μυστικό. Ωστόσο, εξακολούθησε να κρατά το σαϊντάρ. «Ναι... τώρα θυμήθηκα. Σε ευχαριστώ, Κυρά Χάρφορ. Σίγουρα θα σε περιμένουν κάμποσες δουλειές».
Αντί να πιάσει το υπονοούμενο, η Αρχιυπηρέτρια δίστασε και της έριξε ένα βλοσυρό και κάπως ύποπτο βλέμμα. Κατόπιν, το βλοσυρό βλέμμα γλίστρησε προς το μέρος του ασουλούπωτου άντρα, κοντοστάθηκε στον Λαν και χάθηκε. Ένευσε, λες κι η παρουσία του Πρόμαχου έκανε όλη τη διαφορά! «Λοιπόν, σας αφήνω. Σίγουρα ο Άρχοντας Λαν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τούτον εδώ».
Καταπνίγοντας την αγανάκτηση της, η Νυνάβε δεν περίμενε καν να κλείσει η πόρτα, πριν γυρίσει στον άτσαλο τύπο και στην κρεατοελιά του. «Ποιος είσαι;» τον ρώτησε απότομα. «Πώς ξέρεις αυτά τα ονόματα; Σίγουρα δεν είσαι από τους Δύο Ποτ...»
Ο άντρας... κυμάτισε. Δεν υπήρχε καλύτερη λέξη για να περιγράψει αυτό που συνέβη. Κυμάτισε, τεντώθηκε, ψήλωσε, και ξαφνικά να σου ο Ραντ, μορφάζοντας και ξεροκαταπίνοντας, φορώντας το τσαλακωμένο του μάλλινο, ενώ αυτά τα απαίσια κεφάλια λαμπύριζαν χρυσοκόκκινα πάνω στα χέρια του και ένα πέτσινο δισάκι ήταν κρεμασμένο από τον ώμο του. Πού το είχε μάθει αυτό το κόλπο; Ποιος τον είχε διδάξει; Η Νυνάβε ίσα-ίσα που συγκρατήθηκε να μη μεταμφιεστεί κι αυτή, για μια στιγμή μόνο, έτσι για να του δείξει πως μπορούσε να κάνει το ίδιο.
«Βλέπω πως δεν ακολούθησες τη συμβουλή σου», είπε ο Ραντ στον Λαν, λες κι η Νυνάβε ήταν απούσα. «Γιατί όμως την αφήνεις να προσποιείται πως είναι Άες Σεντάι; Ακόμα κι αν την αφήνουν οι αληθινές Άες Σεντάι, μπορεί να πάθει κακό».
«Επειδή είναι πράγματι Άες Σεντάι, βοσκέ», αποκρίθηκε ήρεμα ο Λαν. Ούτε αυτός την κοιτούσε! Και, μάλιστα, έμοιαζε έτοιμος να τραβήξει το ξίφος του πάραυτα. «Όσον αφορά στο άλλο που είπες... Μερικές φορές είναι ισχυρότερη από εσένα. Το έπιασες;»
Ο Ραντ την κοίταξε και συνοφρυώθηκε γεμάτος δυσπιστία, ακόμα κι όταν η γυναίκα τακτοποίησε επιδεικτικά την εσάρπα της, έτσι που ταρακουνήθηκαν τα κίτρινα κρόσσια. Ωστόσο, ο Ραντ κούνησε αργά το κεφάλι του κι είπε; «Όχι. Έχεις δίκιο. Μερικές φορές είσαι πολύ κουρασμένος για να κάνεις αυτό που πρέπει».
«Τι μουρμουράτε εσείς οι δυο;» ρώτησε κοφτά η Νυνάβε.
«Αντρικές κουβέντες», αποκρίθηκε ο Λαν.
«Δεν θα καταλάβαινες», είπε ο Ραντ.
Η Νυνάβε ρουθούνισε περιφρονητικά. Εννιά στις δέκα φορές οι «αντρικές κουβέντες» ήταν κουτσομπολιά και φλυαρίες, κι αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Βαριεστημένα, ελευθέρωσε το σαϊντάρ, αν και κάπως απρόθυμα. Σίγουρα δεν ήταν αναγκαίο να προστατέψει τον εαυτό της ενάντια στον Ραντ, αλλά θα της άρεσε να το κρατήσει λίγο ακόμα, να το αγγίξει μόνο, άσχετα αν ήταν κουρασμένη ή όχι.
«Γνωρίζουμε τα πάντα σχετικά με την Καιρχίν, Ραντ», είπε και βυθίστηκε με χάρη σε ένα κάθισμα. Αυτές οι καταραμένες οι Θαλασσινές την είχαν εξουθενώσει! «Γι’ αυτό βρίσκεσαι εδώ ντυμένος έτσι; Αν προσπαθείς να κρυφτείς από κάποιον...» Έμοιαζε κουρασμένος. Κάπως πιο σκληροτράχηλος απ’ όσο θυμόταν, αλλά πολύ κουρασμένος. Ωστόσο, ο Ραντ παρέμεινε όρθιος. Παραδόξως, έμοιαζε με τον Λαν, έτοιμος να τραβήξει ένα ξίφος που δεν φορούσε. Ίσως εκείνη η προσπάθεια δολοφονίας του ήταν αρκετή για να τον λογικέψει. «Ραντ, η Εγκουέν μπορεί να σε βοηθήσει».
«Δεν κρύβομαι ακριβώς», είπε ο Ραντ. «Όχι, τουλάχιστον, μέχρι να σκοτώσω κάποιους που τους αξίζει». Μα το Φως, ήταν εντελώς απόλυτος σε αυτό το θέμα, όπως κι η Αλίβια! Γιατί, άραγε, αντάλλασσαν ματιές με τον Λαν, αμφότεροι προσποιούμενοι πως δεν έτρεχε τίποτα; «Εν πάση περιπτώσει, με ποιον τρόπο μπορεί να βοηθήσει η Εγκουέν;» συνέχισε, ακουμπώντας το δισάκι πάνω στο τραπέζι. Κρίνοντας από τον μαλακό αλλά συμπαγή ήχο που ακούστηκε, θα πρέπει να περιείχε κάποιο φορτίο. «Να υποθέσω πως είναι κι αυτή Άες Σεντάι;» Ο τόνος της φωνής του ακουγόταν εύθυμος! «Βρίσκεται κι αυτή εδώ; Δηλαδή, είστε εσείς οι τρεις και δύο πραγματικές Άες Σεντάι. Δύο μόνο! Όχι. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Σε χρειάζομαι για να φυλάξεις κάτι, μέχρι...»