«Είμαι η Αλέιζ Μπαρσάλα, Πρώτη Σύμβουλος του Φαρ Μάντινγκ». Η μελιστάλακνη φωνή της —μπάσα για γυναίκα— έμοιαζε να κάνει προγραμματική δήλωση και να περιμένει ζητωκραυγές. Ο ήχος της, που αντιλαλούσε ο το εσωτερικό του θόλου, έδινε την εντύπωση μαζικής επιδοκιμασίας. «Το Φαρ Μάντινγκ καλωσορίζει τη Χαρίνε ντιν Τογκάρα Δύο Άνεμοι, Κυρά των Κυμάτων της Φατρίας Σοντάιν κι Έκτακτη Πρέσβειρα της Κυράς των Πλοίων των Άθα’αν Μιέρε. Είθε το Φως να φωτίζει τον δρόμο σου και να σου προσφέρει ευημερία. Ο ερχομός σου αγαλλιάζει κάθε καρδιά στο Φαρ Μάντινγκ. Δράττομαι της ευκαιρίας να μάθω περισσότερα για τους Άθα’αν Μιέρε, αλλά τώρα θα πρέπει να είσαι κουρασμένη από τις κακουχίες του ταξιδιού. Σου ετοίμασα τα πιο άνετα διαμερίσματα στο παλάτι μου. Μόλις ξεκουραστείς και φας, μπορούμε να μιλήσουμε, Φωτός θέλοντος, για τα αμοιβαία συμφέροντά μας». Οι υπόλοιπες άπλωσαν τους ποδόγυρους των χιτώνων τους κι υποκλίθηκαν ελαφρά.
Η Χαρίνε έσκυψε ελάχιστα το κεφάλι της, και στο χαμόγελό της υπήρχε μια χροιά ικανοποίησης. Εδώ, λοιπόν, μπορούσε να βρει κάποιους που θα της έδειχναν τον απαιτούμενο σεβασμό. Το πιθανότερο μάλιστα ήταν ότι δεν θα κοιτούσαν χάσκοντας τα κοσμήματα της ίδιας και της Σάλον.
«Φαίνεται πως οι αγγελιαφόροι της πύλης εξακολουθούν να είναι σβέλτοι, Αλέιζ», είπε η Κάντσουεϊν. «Εμένα δεν θα με καλωσορίσεις;» Το χαμόγελο της Αλέιζ λέπτυνε για μια στιγμή και κάποια άλλα χαμόγελα έσβησαν εντελώς καθώς η Κάντσουεϊν πήγε και στάθηκε δίπλα στη Χαρίνε. Όσα παρέμειναν ήταν βεβιασμένα. Μια όμορφη γυναίκα με σοβαρή έκφραση έφτασε στο σημείο να δείξει την κατήφειά της.
«Σου είμαστε ευγνώμονες που έφερες εδώ την Κυρά των Κυμάτων, Κάντσουεϊν Σεντάι». Η Πρώτη Σύμβουλος δεν ακουγόταν ιδιαίτερα ευγνώμων. Όρθωσε το ανάστημά της και κοίταξε μπροστά, όχι ακριβώς την ίδια την Κάντσουεϊν, αλλά κάπου πέρα από το κεφάλι της. «Είμαι σίγουρη πως θα βρούμε τρόπο να δείξουμε την έκταση της ευγνωμοσύνης μας πριν φύγεις».
Δεν θα μπορούσε να κάνει με καλύτερο τρόπο την αποπομπή της να φανεί σαν διαταγή, αλλά η Άες Σεντάι χαμογέλασε προς το μέρος της ψηλότερης γυναίκας. Το χαμόγελο δεν ήταν ακριβώς δυσαρέσκειας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εξέφραζε την παραμικρή θυμηδία. «Πιθανόν να μείνω για λίγο, Αλέιζ. Σε ευχαριστώ για την προσφορά φιλοξενίας, την οποία κι αποδέχομαι. Ένα παλάτι στα Ύψη είναι πάντα προτιμότερο από το καλύτερο πανδοχείο». Τα μάτια της Πρώτης Συμβούλου γούρλωσαν από έκπληξη, αλλά κατόπιν στένεψαν με αποφασιστικότητα.
«Η Κάντσουεϊν πρέπει να μείνει μαζί μου», είπε η Χαρίνε πριν η Αλέιζ προλάβει να απαντήσει, κι η φωνή της ακούστηκε κάπως πνιχτή. «Αν δεν είναι ευπρόσδεκτη κάπου, το ίδιο ισχύει και για εμένα». Ήταν μέρος της συμφωνίας που της είχαν επιβάλει, αν επρόκειτο να συνοδεύσουν την Κάντσουεϊν. Μεταξύ άλλων, έπρεπε να τη συνοδεύουν όπου κι όποτε ήθελε, μέχρι να βρουν τον Κοραμούρ, και να τη συμπεριλαμβάνουν σε οποιαδήποτε πρόσκληση λάμβαναν. Αυτό το τελευταίο ήταν μάλλον ασήμαντο συγκριτικά με τα υπόλοιπα, αλλά ήταν προφανές πως η γυναίκα γνώριζε επακριβώς την υποδοχή που θα είχε.
«Δεν είναι ανάγκη να αποκαρδιώνεσαι, Αλέιζ». Η Κάντσουεϊν έγειρε εμπιστευτικά προς το μέρος της Πρώτης Συμβούλου, αλλά δεν χαμήλωσε διόλου τον τόνο της φωνής της, η ηχώ της οποίας πάνω στον θόλο μεγέθυνε την ένταση των λόγων της. «Είμαι σίγουρη πως δεν θα χρειαστεί να διορθώσω κάποιες παλιές, κακές συνήθειές σου».
Το πρόσωπο της Πρώτης Συμβούλου αναψοκοκκίνισε και, πίσω από την πλάτη της, οι υπόλοιπες Σύμβουλοι άρχισαν να αλληλοκοιτάζονται, συνοφρυωμένες από περιέργεια. Μερικές την κοιτούσαν εξεταστικά, σαν να την έβλεπαν με νέα μάτια. Με ποιον τρόπο, άραγε, ανέβαιναν στην ιεραρχία και πώς έχαναν τη θέση τους; Εκτός από την Αλέιζ, υπήρχαν άλλες Δώδεκα —σύμπτωση μάλλον— αλλά οι Πρώτες Δώδεκα Κυρές των Πανιών μιας φατρίας επέλεγαν συνήθως κάποια μεταξύ τους για Κυρά των Κυμάτων, όπως ακριβώς κι οι Πρώτες Δώδεκα Κυρές των Κυμάτων επέλεγαν την Κυρά των Πλοίων. Να γιατί η Χαρίνε είχε αποδεχθεί τα λόγια εκείνου του παράξενου κοριτσιού, επειδή ανήκε στις Πρώτες Δώδεκα. Γι’ αυτό, κι επειδή δύο Άες Σεντάι ισχυρίζονταν ότι το κορίτσι έβλεπε αληθινά οράματα. Μια Κυρά των Κυμάτων, ή ακόμα κι η Κυρά των Πλοίων, μπορούσε να υποβιβαστεί, αν και μόνο για συγκεκριμένους λόγους, όπως ολική ανικανότητα ή παράνοια, κι οι Πρώτες Δώδεκα έπρεπε να αποφανθούν ομόφωνα. Για τους στεριανούς, όμως, τα πράγματα φαίνονταν να λειτουργούν διαφορετικά, και συχνά χωρίς οργάνωση. Το βλέμμα της Αλέιζ είχε καρφωθεί πάνω στην Κάντσουεϊν γεμάτο μίσος, αν κι η ίδια έδινε την εντύπωση κυνηγημένης. Ίσως μπορούσε να νιώσει δώδεκα ζευγάρια μάτια να σημαδεύουν την πλάτη της. Οι υπόλοιπες Σύμβουλοι τη ζύγιαζαν. Αν η Κάντσουεϊν είχε πράγματι αποφασίσει να αναμειχθεί στα πολιτικά αυτού του τόπου, γιατί το έκανε; Και γιατί τόσο απότομα;