«Σε ποιες άλλες αναφέρεσαι;»
«Αναφέρομαι σε όλες τις αδελφές που κρατούσαν αιχμάλωτες οι Αελίτες. Ακόμη κι οι Κόκκινες». Ακουγόταν σαν να μην το πίστευε απόλυτα, και μάλλον έτσι ήταν, αλλά η δυσπιστία έγινε δριμύτητα καθώς η γυναίκα στύλωσε τα πόδια της στο πάτωμα κι έγειρε προς το μέρος του, καρφώνοντάς τον με το βλέμμα της. «Μία προς μία ορκίστηκαν κι αποδέχθηκαν την ποινή που επέβαλες στη Νεσούνε και στις υπόλοιπες, στις πέντε πρώτες που πήραν τον όρκο. Η Κάντσουεϊν δεν τις εμπιστεύεται και δεν θα τις άφηνε ποτέ να φέρουν μαζί κάποιον από τους Προμάχους τους. Παραδέχομαι πως είχα κι εγώ τις αμφιβολίες μου, αλλά νομίζω πως τώρα μπορείς να τους έχεις εμπιστοσύνη. Σου ορκίστηκαν πίστη, και ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει αυτό για μια αδελφή. Δεν μπορούμε να σπάσουμε τον όρκο, Ραντ. Είναι αδύνατον».
Ακόμα κι οι Κόκκινες. Είχε εκπλαγεί όταν εκείνες οι πέντε πρώτες αιχμάλωτες του ορκίστηκαν αφοσίωση. Η Ελάιντα τις είχε στείλει να τον απαγάγουν, πράγμα που έκαναν. Ήταν σίγουρος πως αυτό είχε συμβεί επειδή ο ίδιος ήταν τα’βίρεν, αλλά αυτό απλώς αλλοίωνε τις πιθανότητες, κάνοντας βεβαιότητα αυτό που θα μπορούσε να συμβεί μία στο εκατομμύριο. Του ήταν πολύ δύσκολο να πιστέψει πως μια Κόκκινη θα ορκιζόταν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες σε έναν άντρα ικανό να διαβιβάζει.
«Μας χρειάζεσαι, Ραντ». Σηκώθηκε κι έκανε σαν να ήθελε να απομακρυνθεί, αλλά, αντί γι’ αυτό, απέμεινε να τον κοιτάζει, χωρίς να βλεφαρίζει ούτε στο ελάχιστο. Έσιαξε τη φούστα με τα χέρια της, αλλά έμοιαζε να μην ξέρει τι κάνει. «Χρειάζεσαι την υποστήριξη των Άες Σεντάι. Χωρίς αυτή, θα αναγκαστείς να κατακτήσεις το κάθε έθνος ξεχωριστά, και μέχρι στιγμής δεν τα έχεις πάει και τόσο καλά σε αυτόν τον τομέα. Η επανάσταση στην Καιρχίν μπορεί να σου φαίνεται τελειωμένη, αλλά δεν αρέσει σε πολλούς ότι ο Ντομπραίν χρίστηκε Διαχειριστής σου. Αρκετοί ίσως ταχθούν υπέρ του Τόραμ Ριάτιν, αν επανεμφανιστεί. Ο Υψηλός Άρχοντας Ντάρλιν κάθεται αμέριμνος στην Πέτρα, απ’ ό,τι ακούμε, έχοντας αποκτήσει τον τίτλο του Διαχειριστή σου στο Δάκρυ, αλλά οι επαναστάτες εκεί δεν έσπευσαν από το Χάντον Μιρκ για να τον υποστηρίξουν. Όσον αφορά στο Άντορ δε, η Ηλαίην Τράκαντ μπορεί να ισχυρίζεται πως θα σε στηρίξει μόλις πάρει τον θρόνο, αλλά από την άλλη ανάγκασε τους στρατιώτες σου να φύγουν από το Κάεμλυν, κι η Μάστιγα να με πάρει και να με σηκώσει αν τους επιτρέψει να παραμείνουν στο Άντορ μόλις το πετύχει. Οι αδελφές μπορούν να σε βοηθήσουν κι η Ηλαίην θα μας ακούσει, όπως επίσης κι οι στασιαστές στην Καιρχίν και στο Δάκρυ. Ο Λευκός Πύργος σταματά πολέμους και τερματίζει επαναστάσεις εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια. Ίσως να μη σου αρέσει η σύμβαση που συνήψαν η Ραφέλα κι η Μεράνα, όταν διαπραγματεύονταν με τη Χαρίνε, αλλά κατάφεραν να πάρουν όσα ζήτησες. Μα το Φως, άνθρωπέ μου, άσε μας να σε βοηθήσουμε!»
Ο Ραντ ένευσε αργά. Το ότι οι Άες Σεντάι τού πρόσφεραν αφοσίωση φάνταζε σαν ένας τρόπος ικανός να εντυπωσιάσει τον κόσμο, καθότι έδειχνε πόσο ισχυρός ήταν. Ο φόβος μήπως τον χρησιμοποιούσαν σαν μαριονέτα, για να πετύχουν τους δικούς τους σκοπούς, τον είχε τυφλώσει. Δεν ήθελε να το παραδεχθεί. Είχε φερθεί ανόητα.
Όποιος εμπιστεύεται τους πάντες, είναι ανόητος, είπε ο Λουζ Θέριν, μα κι όποιος δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν, είναι ανόητος. Στο τέλος, όλοι είμαστε ανόητοι. Ακουγόταν σχεδόν λογικός.
«Γύρνα πίσω, στην Καιρχίν», είπε ο Ραντ. «Πες στη Ραφέλα και στη Μεράνα ότι θα ήθελα να προσεγγίσουν τους στασιαστές στο Χάντον Μιρκ. Πες τους να πάρουν μαζί τους την Μπέρα και τη Φέλντριν». Ήταν αυτές οι τέσσερις, εκτός από την Αλάνα, που η Μιν τού είχε πει ότι μπορούσε να εμπιστεύεται. Τι είχε πει για τις άλλες πέντε που είχε φέρει μαζί της η Κάντσουεϊν; Ότι καθεμία ξεχωριστά θα τον υπηρετούσε με τον τρόπο της, κάτι που όμως δεν ήταν αρκετό από μόνο του, όχι ακόμα τουλάχιστον. «Θέλω τον Ντάρλιν Σίσνερα για Διαχειριστή μου κι οι νόμοι που θέσπισα να παραμείνουν άθικτοι. Μπορούν να διαπραγματευθούν οτιδήποτε άλλο, αρκεί η επανάσταση να λάβει τέλος. Κατόπιν... Τι συμβαίνει;»