«Καμία συνοδεία», είπε η Ηλαίην με σταθερή φωνή, βυθίζοντας την πένα της στο μελανοδοχείο, για άλλη μια προσπάθεια. «Δεν πρόκειται για περιπέτεια. Απλώς, έτσι πρέπει να γίνουν τα πράγματα». Η Μπιργκίτε τίναξε τα χέρια της ψηλά κι άρχισε να γρυλίζει και να βλαστημά, αν και δεν είπε κάτι που να μην είχε ακούσει και στο παρελθόν η Ηλαίην.
Προς μεγάλη της έκπληξη, ο Μέλαρ δεν πρόβαλε καμιά αντίρρηση να μείνει πίσω. Μια συνάντηση με τέσσερις ηγέτες σίγουρα δεν θα ήταν τόσο βαρετή όσο μια αντίστοιχη με εμπόρους αλλά, μια και δεν τον χρειαζόταν, ο άντρας ζήτησε να φύγει, γιατί τον καλούσαν τα καθήκοντά του, κι αυτό την ευχαρίστησε πολύ. Ένας Αρχηγός της Βασιλικής Φρουράς θα ανάγκαζε τους Μεθορίτες να την αναγνωρίσουν ως Κόρη-Διάδοχο συντομότερα απ’ άσο θα ήθελε. Άσε που ο Μέλαρ μπορεί να αποφάσιζε να της ρίξει κανένα πονηρό βλέμμα.
Ωστόσο, τα υπόλοιπα μέλη της σωματοφυλακής της δεν συμμερίζονταν την αδιαφορία του Λοχαγού Μέλαρ. Προφανώς, κάποια από τις Φρουρούς είχε ειδοποιήσει την Κάσεϊλ, γιατί η ψηλόσωμη Αραφελινή μπήκε με μεγάλες δρασκελιές στο καθιστικό ενόσω η Ηλαίην έγραφε ακόμα, απαιτώντας να συνοδεύσει την Ηλαίην με ολόκληρη τη σωματοφυλακή της. Η Μπιργκίτε αναγκάστηκε να τη διώξει για να την κάνει να σταματήσει τις διαμαρτυρίες της.
Για πρώτη φορά, η Μπιργκίτε φάνηκε να αναγνωρίζει το γεγονός πως η Ηλαίην δεν επρόκειτο να υποχωρήσει, κι έφυγε μαζί με την Κάσεϊλ, για να αλλάξει ρούχα. Βάδιζε με βήμα αγέρωχο, μουρμουρίζοντας διάφορες βρισιές, κι έκλεισε με πάταγο την πόρτα πίσω της. Τουλάχιστον, είχε φύγει. Θα έλεγε κανείς πως θα χαιρόταν για την ευκαιρία που της παρουσιάστηκε να βγάλει το πανωφόρι της Στρατηγού, αλλά ο δεσμός αντηχούσε ακόμα από τις βλαστήμιες της. Η Αβιέντα δεν έβριζε, αλλά συνέχισε τις νουθεσίες. Όλα έπρεπε να γίνουν τόσο γοργά, σαν να τα παρασέρνει ανεμοστρόβιλος, επομένως η Ηλαίην είχε κάθε δικαιολογία να αγνοήσει τις συμβουλές.
Κάλεσαν την Εσάντε, η οποία άρχισε να τακτοποιεί τις κατάλληλες φορεσιές, ενώ η Ηλαίην έτρωγε βιαστικά το μεσημεριανό της, αν κι ήταν κάπως νωρίς. Δεν το είχε παραγγείλει η ίδια αλλά η Αβιέντα. Προφανώς, η Μοναέλ επέμενε πως η παράλειψη ενδιάμεσων γευμάτων ήταν εξίσου κακή με την υπερκατανάλωση φαγητού. Η Κυρά Χάρφορ, μόλις πληροφορήθηκε πως πρέπει να δεξιωθεί τους υαλοποιούς και τις άλλες αντιπροσωπείες, έκανε μια αδιόρατη γκριμάτσα, αν κι έγειρε ελαφρά το κεφάλι της σε αποδοχή. Πριν απομακρυνθεί, ανακοίνωσε πως είχε εξασφαλίσει κατσίκες για το Παλάτι. Η Ηλαίην έπρεπε να πίνει κατσικίσιο γάλα, και μάλιστα πολύ. Η Κάρεαν μούγκρισε μόλις άκουσε πως έπρεπε να διδάξει τις Ανεμοσκόπους το βράδυ, αλλά τουλάχιστον δεν έκανε κανένα σχόλιο για τη δίαιτά της. Η αλήθεια είναι πως η Ηλαίην ήλπιζε να γυρίσει στο Παλάτι πριν βραδιάσει, αλλά το πιθανότερο ήταν πως θα ένιωθε τόσο κουρασμένη όσο κι αν είχε κάνει εκείνα τα μαθήματα. Η Βαντέν δεν μπήκε στον κόπο να δώσει κανενός είδους συμβουλή. Η Ηλαίην είχε μελετήσει τα έθνη του Σταχτοσύνορου, όπως επίσης κι οποιαδήποτε άλλη περιοχή, ως μέρος της εκπαίδευσής της, κι είχε συζητήσει τους σκοπούς της με την ασπρομάλλα Πράσινη, που γνώριζε πολύ καλά τις Μεθόριες χώρες. Ωστόσο, επιθυμούσε διακαώς να πάρει μαζί της τη Βαντέν. Άλλωστε, κάποια που είχε ζήσει στις Μεθόριες χώρες μπορούσε να διακρίνει τυχόν λεπτές διαφορές, που θα ξέφευγαν από την ίδια. Πάντως, δεν τολμούσε παρά να κάνει μερικές βιαστικές ερωτήσεις ενόσω η Εσάντε την έντυνε, κι αυτές περισσότερο για να εφησυχάσει για ορισμένα θέματα, περί των οποίων η Βαντέν την είχε ήδη ενημερώσει. Όχι ότι ήθελε καμιά ιδιαίτερη επιβεβαίωση, όπως συνειδητοποίησε. Ήταν συγκεντρωμένη, όπως η Μπιργκίτε όταν τέντωνε τη χορδή του τόξου.
Τελικά, χρειάστηκε να κληθεί ξανά η Ρεάνε, που προσπαθούσε να πείσει μία πρώην σουλ’ντάμ ότι μπορούσε να διαβιβάζει. Η Ρεάνε έφτιαχνε αυτή την ύφανση στην αυλή των στάβλων κάθε μέρα από τότε που είχε υφάνει για πρώτη φορά με σκοπό να πάει η Μέριλιλ στην αποστολή της. Μπορούσε να ανοίξει την πύλη στο ίδιο ακριβώς σημείο, στο Δάσος Μπρημ, χωρίς δυσκολία. Στο Παλάτι δεν υπήρχαν αρκετά καλοί χάρτες της περιοχής κι η Μέριλιλ δεν μπορούσε να σημαδέψει με ακρίβεια την τοποθεσία του στρατοπέδου, οπότε αν η Ηλαίην ή η Αβιέντα ύφαιναν την πύλη, ίσως αυτή να άνοιγε σε απόσταση δέκα και παραπάνω μιλίων από τους καταυλισμούς κι από το μικρό ξέφωτο που ήξερε η Ρεάνε. Η χιονόπτωση είχε σταματήσει στο Δάσος Μπρημ πριν ακόμα επιστρέψει η Γκρίζα αδελφή, αλλά, και πάλι, δέκα μίλια μέσα στο χιόνι σήμαινε πορεία τουλάχιστον δυο ωρών ακόμα. Η Ηλαίην ήθελε να τελειώνουν γρήγορα. Ταχύτητα. Έπρεπε όλοι να κινηθούν τάχιστα.