Δεν υπήρχε χρόνος για ύπνο, ούτε για κόπωση. Είχε να υπερασπίσει μια ολόκληρη πόλη.
28
Νέα μέσα σε Υφασμάτινο Σακί
Το πρωινό που ακολούθησε την υπόσχεση του Ματ να βοηθήσει, αν μπορούσε, την Τέσλυν —και την Τζολίνε, κι αυτή την Εντεσίνα, που δεν είχε δει καν!— η Τάυλιν ανακοίνωσε πως αναχωρούσε από την πόλη.
«Η Σούροθ πρόκειται να μου δείξει πόση από την έκταση της Αλτάρα ελέγχω τώρα, περιστεράκι μου», είπε. Το μαχαίρι της ζώνης της ήταν καρφωμένο στον σκαλιστό στύλο του κρεβατιού, κι οι δυο τους ήταν ακόμα ξαπλωμένοι στα ανάκατα λινά σεντόνια, ανάμεσα στα μπουρδουκλωμένα κλινοσκεπάσματα, εκείνος φορώντας μονάχα το μεταξένιο μαντίλι που έκρυβε το σημάδι γύρω από τον λαιμό του, κι εκείνη φορώντας μονάχα την επιδερμίδα της. Μια επιδερμίδα υπέροχη, μαλακή όσο ελάχιστες απ’ όσες είχε αγγίξει. Η Τάυλιν ψηλάφισε με τεμπέλικες κινήσεις τα άλλα του σημάδια, αγγίζοντάς τον με ένα μακρύ, βαμμένο πράσινο νύχι. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα σημάδια είχαν πληθύνει πάνω στο κορμί του, όχι ότι προσπαθούσε ιδιαίτερα να τα αποφύγει. Το τομάρι του δύσκολα θα έβγαινε σε πλειστηριασμό, αυτό ήταν σίγουρο, αλλά οι ουλές τη γοήτευαν. «Για να πω την αλήθεια, δεν ήταν δική της ιδέα. Η Τουόν πιστεύει πως... θα βοηθηθώ... αν δω τις περιοχές με τα ίδια μου τα μάτια κι όχι πάνω σε έναν απλό χάρτη, κι ό,τι προτείνει αυτό το κορίτσι, η Σούροθ το εφαρμόζει. Θα ήθελε να το είχαμε κάνει χθες, πάντως. Θα ταξιδέψουμε πάνω σε ένα το’ράκεν, για να καλύψουμε πιο γρήγορα την απόσταση, κάπου διακόσια μίλια τη μέρα νομίζω. Έλα τώρα, μη στραβομουτσουνιάζεις, γουρουνάκι μου. Δεν θα σε αναγκάσω να ανέβεις σε ένα από αυτά τα πράγματα».
Ο Ματ ανάσανε ανακουφισμένος. Δεν ήταν η προοπτική της πτήσης αυτό που τον αναστάτωνε, ίσως μάλιστα να του άρεσε κιόλας. Αν όμως επρόκειτο να βρεθεί εκτός Έμπου Νταρ για κάμποσο καιρό, το Φως μόνο ήξερε τι είδους ανοησίες μπορεί να έκαναν η Τέσλυν, η Τζολίνε, ακόμα κι αυτή η Εντεσίνα, εξαιτίας της ανυπομονησίας τους. Άσε που ο Μπέσλαν μπορεί να έκανε το πρώτο πράγμα που θα του κατέβαινε στο κεφάλι. Ο Μπέσλαν τον ανησυχούσε σχεδόν όσο κι οι γυναίκες. Η Τάυλιν, έτσι ενθουσιασμένη που ήταν με την προοπτική της πτήσης της πάνω σε ένα από αυτά τα θηρία των Σωντσάν, έμοιαζε περισσότερο από κάθε άλλη φορά με αετό.
«Θα λείψω λίγο περισσότερο από μία εβδομάδα, γλύκα. Χμμμ». Το πράσινο νύχι πέρασε πάνω από τη ζαρωμένη πτυχή μήκους ενός ποδιού, η οποία διέσχιζε λοξά τα πλευρά του. «Μήπως να σε δέσω στο κρεβάτι, για να είμαι σίγουρη πως θα είσαι ασφαλής έως ότου επιστρέψω;»
Χρειάστηκε να καταβάλει προσπάθεια για να ανταποδώσει το πρόστυχο χαμόγελό της με το πιο αφοπλιστικό του μειδίαμα. Ήταν σχεδόν σίγουρος πως η γυναίκα αστειευόταν. Τα ρούχα που του είχε διαλέξει σήμερα είχαν ένα λαμπερό κόκκινο χρώμα, αρκετά έντονο για να είναι ενοχλητικό στο μάτι· ήταν κατακόκκινα, εκτός από τα κεντητά λουλούδια πάνω στο πανωφόρι και στον μανδύα, όπως επίσης και το μαύρο καπέλο και το μαντίλι του. Η λευκή δαντέλα στον λαιμό και στους καρπούς του απλώς τόνιζαν την κοκκινάδα των υπολοίπων. Ωστόσο, τα φόρεσε χωρίς αντίρρηση, μια και τον διακατείχε σφοδρή επιθυμία να φύγει από τα διαμερίσματά της. Με την Τάυλιν, δεν μπορούσες ποτέ να είσαι σίγουρος. Ίσως να μην αστειευόταν, τελικά.
Φαίνεται πως η Τάυλιν δεν υπερέβαλε σχετικά με την ανυπομονησία της Σούροθ. Δυο ώρες και κάτι αργότερα, σύμφωνα με το διακοσμημένο κυλινδρικό ρολόι στο καθιστικό της Τάυλιν, δώρο της Σούροθ, ο Ματ συνόδευε τη Βασίλισσα στις αποβάθρες. Η Σούροθ κι η Τάυλιν ήταν επικεφαλής των είκοσι περίπου της Γενιάς, που επρόκειτο να τις συνοδεύσουν, όπως επίσης και των σο’τζίν που τους συντρόφευαν, άντρες και γυναίκες που έσκυβαν το μισοξυρισμένο κεφάλι τους στη Γενιά και κοιτούσαν τους άλλους αφ’ υψηλού, ενώ ο Ματ προχωρούσε πίσω τους, καβάλα πάνω στον Πιπς. Ο «αγαπητός» μιας Αλταρανής Βασίλισσας δεν νοούνταν να βαδίζει μαζί με τους εκπροσώπους της Γενιάς, κάτι που ίσχυε και για την ίδια την Τάυλιν φυσικά. Όχι βέβαια ότι τον μεταχειρίζονταν σαν να ήταν κανένας κληρονομικός υπηρέτης ή τίποτα παρόμοιο.