Ο Ματ κατάλαβε, τρόπος του λέγειν. Αυτό που προσπαθούσε να κάνει ένας άντρας απέναντι σε κάποιον άλλον, που διοικούσε στρατιές εναντίον του, ήταν να τον αναγκάσει να πιστέψει ότι ενεργεί διαφορετικά απ’ ό,τι συνήθως, ότι ακολουθεί άλλη κατεύθυνση, κι ο εχθρός πάσχιζε να κάνει το ίδιο, αν δηλαδή είχε την ικανότητα. Μερικές φορές, επικρατούσε τόση σύγχυση ανάμεσα στις δύο πλευρές, ώστε συνέβαιναν παράξενα πράγματα. Μέχρι και τραγωδίες. Καίγονταν πόλεις, που κανείς δεν ενδιαφερόταν να κάψει, παρά μόνο οι δράστες, που πίστευαν κάτι αναληθές, και χιλιάδες κόσμος πέθαινε. Σπαρτά καταστρέφονταν για τους ίδιους λόγους, και δεκάδες χιλιάδες πέθαιναν στον επακόλουθο λοιμό.
«Οπότε, δεν θα έκοβα και το κεφάλι μου σχετικά με ετούτο εδώ το αρσενικό α’ντάμ», είπε. «Φαντάζομαι πως κάποιος θα σκέφτηκε να του το... πει;» Τα χρώματα άστραψαν. Ίσως μπορούσε να τα αγνοήσει ή, από την άλλη, να τα συνηθίσει. Εξαφανίστηκαν το ίδιο γρήγορα όσο είχαν εμφανιστεί, και δεν του έκαναν καμία ζημιά. Απλώς, δεν του άρεσαν πράγματα που δεν κατανοούσε, κι ειδικά αν, με κάποιον τρόπο, σχετίζονταν με τη Δύναμη. Η ασημένια κεφαλή της αλεπούς, κάτω από την πουκαμίσα του, μπορεί να τον προστάτευε από τη Δύναμη, αλλά η προστασία αυτή είχε τόσο πολλές τρύπες όσες κι οι αναμνήσεις του.
«Δεν είχαμε κανονική επαφή ακριβώς», είπε ξερά ο Θομ, σείοντας ρυθμικά τα φρύδια του. «Υποθέτω πως η Ηλαίην κι η Νυνάβε βρήκαν τρόπο να του το πουν, αν το θεώρησαν σημαντικό».
«Γιατί θα έπρεπε;» είπε ο Τζούιλιν, σκύβοντας να λύσει την μπότα του και βγάζοντας ένα γρύλισμα. «Το αντικείμενο βρίσκεται στον βυθό της θάλασσας». Με ύφος βλοσυρό, τίναξε την μπότα στον μπόγο με τα ρούχα, στη γωνία. «Θα μας αφήσεις να κοιμηθούμε καθόλου απόψε, Ματ; Νομίζω πως τον αυριανό ύπνο πρέπει να τον ξεχάσουμε και, τουλάχιστον μέρα παρά μέρα, θα ήθελα να παίρνω έναν υπνάκο».
Το ίδιο βράδυ, ο Ματ προτίμησε να κοιμηθεί στο κρεβάτι της Τάυλιν, όχι όμως για να θυμηθεί τους παλιούς καλούς καιρούς. Η σκέψη και μόνο τον έκανε να γελάσει, αν και το γέλιο του έμοιαζε περισσότερο με κλαψούρισμα και δεν ήταν καθόλου αστείο. Η αιτία που έπεσε να κοιμηθεί εκεί ήταν πως ένα καλό στρώμα κι ένα μαξιλάρι από πούπουλα χήνας ήταν κατά πολύ προτιμότερα από έναν σωρό σανού, όπου δεν είχες ιδέα ποια θα ήταν η επόμενη φορά που θα κοιμόσουν σαν άνθρωπος.
Το πρόβλημα, ωστόσο, ήταν πως δεν τον έπαιρνε ύπνος. Καθόταν εκεί, στο σκοτάδι, με το ένα χέρι βαλμένο κάτω από το κεφάλι του και το δερμάτινο σχοινί του μενταγιόν τυλιγμένο γύρω από τον καρπό του, έτοιμο προς χρήση σε περίπτωση που το γκόλαμ γλιστρούσε από τη χαραμάδα της πόρτας, αλλά και πάλι δεν ήταν η σκέψη του γκόλαμ που τον κρατούσε ξύπνιο. Δεν έπαυε να κλωθογυρίζει μέσα στο μυαλό του το σχέδιό του. Ήταν καλό σχέδιο και, δεδομένων των περιστάσεων, απλό. Μόνο που στις μάχες, ακόμα και τα καλύτερα σχέδια ναυαγούσαν. Οι μεγάλες στρατιωτικές προσωπικότητες κέρδιζαν τη φήμη τους όχι επειδή έθεταν σε εφαρμογή ένα θαυμαστό σχέδιο, αλλά επειδή νικούσαν, ακόμα κι όταν το σχέδιο αυτό αποτύγχανε. Έτσι, όταν το πρώτο φως της μέρας φώτισε τα παράθυρα, ο Ματ ήταν ακόμα ξαπλωμένος εκεί, στριφογυρίζοντας στα δάχτυλά του το μενταγιόν και πασχίζοντας να καταλάβει τι επρόκειτο να πάει στραβά.
30
Βαριές και Παγερές Βροχοσταγόνες
Ημέρα ξημέρωσε κρύα, με γκρίζα σύννεφα που επισκίαζαν τον ανατέλλοντα ήλιο κι ανέμους από τη Θάλασσα των Καταιγίδων που λυσσομανούσαν κι έκαναν τα ξεχαρβαλωμένα τζάμια στα πλαίσια των παραθύρων να τρίζουν. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις, ο καιρός αυτός δεν προσφερόταν για παλικαριές κι αποδράσεις. Ήταν μέρα κατάλληλη για φόνους. Όχι ιδιαίτερα ευχάριστη σκέψη, όταν ήλπιζες να αντικρίσεις άλλη μια αυγή. Ωστόσο, το σχέδιο ήταν όντως απλό. Ο Ματ κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να πείσει τον εαυτό του πως τώρα, που είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει ένα μέλος της Γενιάς των Σωντσάν, τίποτα δεν θα μπορούσε να πάει λάθος.
Ο Λόπιν τού έφερε το πρωινό, ψωμί, ζαμπόν και κάποιο είδος σκληρού κίτρινου τυριού, ενόσω ο Ματ ντυνόταν. Ο Νέριμ δίπλωνε μερικά τελευταία ρούχα που θα πήγαιναν στο πανδοχείο, συμπεριλαμβανομένων κάποιων από τις πουκαμίσες που είχε βάλει η Τάυλιν να του φτιάξουν. Σε τελική ανάλυση, ήταν καλοραμμένα ρούχα, κι ο Νέριμ τού είπε πως θα έκανε κάτι και για εκείνες τις δαντέλες, αν κι, ως συνήθως, το έκανε να ακούγεται λες και προσφερόταν να ράψει σάβανο. Ο βαρύθυμος και γκριζομάλλης μικροκαμωμένος τύπος ήταν πολύ επιδέξιος με τη βελόνα, όπως πολύ καλά ήξερε ο Ματ, καθότι είχε ράψει κάμποσες από τις πληγές του.