Η Τοβέιν πήρε μια βαθιά ανάσα και προσποιήθηκε πως κοιτούσε στο πουθενά, λες κι ήταν βυθισμένη σε βαθιά σκέψη. Το να υποταχθεί σε μια αδελφή πιο υψηλόβαθμη από την ίδια δεν ήταν κι ιδιαίτερα δύσκολο από μόνο του. Τα Άτζα ανέκαθεν κρατούσαν μυστικά, άσε που μερικές φορές δολοπλοκούσαν το ένα ενάντια στο άλλο, αλλά αυτή η ανοικτή διχόνοια μέσα στον Πύργο την τρόμαζε. Επιπλέον, είχε μάθει πια να είναι ταπεινή μπροστά στην Κυρά Ντόγουιλ. Αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατόν αυτή η γυναίκα να απολαμβάνει τη φτώχια και να δουλεύει σε μια αγροικία για λογαριασμό μιας εργοδότριας πιο σκληρής κι από την ίδια.
«Μπορώ να τα καταφέρω», είπε τελικά. «Αν σκοπεύουμε να πείσουμε την Ντεσάντρε και τη Λεμάι, πρέπει να τους παρουσιάσουμε σχέδιο δράσης». Είχε ήδη κάτι στα σκαριά, αν και δεν σκόπευε να το παρουσιάσει σε κανέναν. «Α, το νερό βράζει, Γκαμπρέλ».
Με ένα ξαφνικό χαμόγελο, η ανόητη γυναίκα σηκώθηκε κι έτρεξε προς τον φούρνο. Τώρα που το σκεφτόταν, οι Καφετιές ήταν ανέκαθεν ικανότερες να διαβάζουν βιβλία παρά να ψυχολογούν ανθρώπους. Προτού ο Λογκαίν, ο Τάιμ κι οι υπόλοιποι αφανιστούν, θα βοηθούσαν την Τοβέιν Γκάζαλ να εκθρονίσει την Ελάιντα.
Η τεράστια πόλη της Καιρχίν ήταν μια ογκώδης μάζα περικυκλωμένη από συμπαγή τείχη, δίπλα στον ποταμό Αλγκουένυα. Ο ουρανός ήταν καθαρός κι ασυννέφιαστος, αλλά φυσούσε ένας ψυχρός άνεμος κι ο ήλιος έλαμπε πάνω σε χιονοσκέπαστες στέγες, αντανακλώντας το φως του σε παγοκρυστάλλους που δεν έδειχναν κανένα σημάδι ότι θα έλιωναν.
Ο Αλγκουένυα δεν ήταν παγωμένος, αλλά μικροί, ακανόνιστοι ογκόπαγοι στροβιλίζονταν στα ρεύματά του, κατεβαίνοντας από το πάνω μέρος του ποταμού και χτυπώντας πού και πού στα σκαριά των πλοίων που περίμεναν τη σειρά τους να μπουν στους κάβους. Το εμπόριο είχε κοπάσει εξαιτίας του χειμώνα και των πολέμων, όπως επίσης και του Αναγεννημένου Δράκοντα, αλλά ποτέ δεν θα σταματούσε πραγματικά, εκτός αν πέθαιναν όλα τα έθνη. Παρά το κρύο, οι άμαξες, τα καρότσια κι ο κόσμος έρεαν στο μήκος των δρόμων, που χάραζαν σαν ξυράφια τους υπερυψωμένους λόφους της πόλης. Η Πόλη, έτσι συνήθιζαν να την αποκαλούν σε τούτα τα μέρη.
Μπροστά από το Παλάτι του Ήλιου με τους τετραγωνισμένους πύργους, ένα πλήθος συνωστιζόταν γύρω από τη μακρόστενη ράμπα της εισόδου, κοιτώντας ψηλά. Έμποροι τυλιγμένοι σε κομψά μάλλινα ρούχα κι ευγενείς ντυμένοι στα μετάξια στέκονταν πλάι-πλάι με μουντζουρωμένους εργάτες κι ακόμα πιο βρώμικους πρόσφυγες. Κανείς δεν νοιαζόταν ποιος στεκόταν στο πλάι του, ενώ ακόμα και οι πορτοφολάδες είχαν ξεχάσει την τέχνη τους. Άντρες και γυναίκες έρχονταν κι έφευγαν κουνώντας τα κεφάλια, ενώ άλλοι έπαιρναν τις θέσεις τους, μερικοί εκ των οποίων σήκωναν ψηλά τα παιδιά τους, για να έχουν καλύτερη θέα της ερημωμένης πτέρυγας του Παλατιού, όπου οι εργάτες καθάριζαν τα μπάζα του τρίτου ορόφου. Σε όλη την επικράτεια της Καιρχίν, ο αέρας ήταν γεμάτος με τον ήχο από τα σφυριά των τεχνιτών και του τριξίματος των τροχών από τις άμαξες, μαζί με τις κραυγές των μαγαζατόρων, τα παράπονα των πελατών και τη μουρμούρα των εμπόρων. Το πλήθος μπροστά στο Παλάτι του Ήλιου ήταν σιωπηλό.
Ένα μίλι μακριά από το Παλάτι, ο Ραντ στεκόταν μπροστά σε ένα παράθυρο, στο κτήριο με το μεγαλοπρεπές όνομα Ακαδημία της Καιρχίν, ατενίζοντας μέσα από τα παγωμένα τζάμια τις πέτρινες πλάκες στην αυλή των στάβλων, από κάτω. Την εποχή του Άρτουρ του Γερακόφτερου, αλλά και πιο πριν, υπήρχαν σχολές που ονομάζονταν Ακαδημίες, κέντρα μάθησης γεμάτα λόγιους από κάθε γωνιά του γνωστού κόσμου. Η έπαρση δεν έπαιζε σπουδαίο ρόλο· ας ανταποκρινόταν σε αυτά που ήθελε κι ας την έλεγαν Ο Αχυρώνας. Πολύ πιο σημαντικά πράγματα απασχολούσαν το μυαλό του. Μήπως είχε κάνει λάθος που επέστρεψε τόσο σύντομα στην Καιρχίν; Ωστόσο, είχε εξαναγκαστεί να φύγει γρήγορα, και μάλλον θα ήταν ήδη γνωστό στα κατάλληλα πρόσωπα ότι, στην πραγματικότητα, το είχε σκάσει. Όλα έγιναν τόσο αστραπιαία, που δεν είχε προλάβει να ετοιμαστεί. Είχε ακόμα πολλές απορίες, ενώ έπρεπε να γίνουν δουλειές που ήταν αδύνατον να αναβάλει. Κι η Μιν ήθελε κι άλλα βιβλία του Αφέντη Φελ. Την άκουγε που μουρμούριζε μόνη της, καθώς ψαχούλευε στα ράφια που είχαν τοποθετηθεί τα βιβλία μετά τον θάνατο του Φελ. Με όλη αυτή τη γαλαντομία για βιβλία και χειρόγραφα που ακόμα δεν διέθετε, η βιβλιοθήκη της Ακαδημίας αναπτυσσόταν πολύ γρήγορα, απαιτώντας πολύ μεγαλύτερο χώρο από τα δωμάτια που της είχαν διατεθεί στο πρώην ανάκτορο του Άρχοντα Μπαρτέηνς. Η Αλάνα βρισκόταν στο πίσω μέρος του μυαλού του, κατηφής κατά τα φαινόμενα· θα είχε καταλάβει ότι ο Ραντ βρισκόταν στην Πόλη. Ήταν τόσο κοντά, που θα μπορούσε να έρθει να τον βρει με τα πόδια, αλλά αν προσπαθούσε να κάνει κάτι τέτοιο, ο Ραντ θα το καταλάβαινε. Το ευτύχημα ήταν πως ο Λουζ Θέριν σώπαινε προς το παρόν. Τον τελευταίο καιρό, ο άνθρωπος είχε αποτρελαθεί.