«Ναι, αλλά τι ακριβώς φτιάχνουν, Διευθύντρια Τάρσιν;» τη ρώτησε απαιτητικά ο Ραντ. Οι άντρες που δούλευαν σε αυτό το πράγμα, εκεί κάτω, απέπνεαν έναν αέρα αποφασιστικότητας, έμοιαζαν να έχουν στόχους, όχι να αποδέχονται την αποτυχία. Άλλωστε, η άμαξα είχε πάρει μπρος.
Η γυναίκα ρουθούνισε πιο δυνατά αυτή τη φορά. «Ανοησίες, Άρχοντα Δράκοντα, να τι φτιάχνουν. Ο Κιν Τοβίρ κατασκεύασε το μεγάλο του κιάλι. Μέσα από δαύτο μπορεί κανείς να δει τη σελήνη τόσο καλά όσο και την παλάμη του, όπως επίσης κι άλλους κόσμους, έτσι ισχυρίζεται, αλλά ποιο το όφελος; Τώρα, θέλει να φτιάξει ένα ακόμα μεγαλύτερο. Η Μάρυλ Χάρκε φτιάχνει τεράστιους χαρταετούς, τους οποίους αποκαλεί ανεμόπτερα, και με τον ερχομό της άνοιξης θα πετάξει για άλλη μια φορά από τους λόφους. Σου κόβεται η ανάσα να τη βλέπεις να κατεβαίνει από τους λόφους πάνω σε αυτά τα πράγματα. Την επόμενη φορά που κάποιο από τα ανεμόπτερα θα τυλιχτεί γύρω της, βάζω στοίχημα πως δεν θα σπάσει μονάχα το χέρι της. Ο Τζάντερ Παρεντάκις πιστεύει πως μπορεί να κινήσει ποταμόπλοια με τη χρήση υδραυλικών τροχών από έναν μύλο ή κάτι τέτοιο. Όταν όμως έβαλε κάμποσους άντρες στο πλοίο, για να γυρίσουν τις μανιβέλες, δεν υπήρχε χώρος για φορτίο, επομένως οποιοδήποτε πλεούμενο με πανιά μπορούσε να τους ξεπεράσει. Ο Ρυν Ανχάρα παγιδεύει αστραπές μέσα σε μεγάλα βάζα —αμφιβάλλω αν ξέρει κι ο ίδιος για ποιο λόγο— κι η Νίκο Τοκάμα είναι το ίδιο χαζή με...»
Ο Ραντ στράφηκε προς το μέρος της τόσο γρήγορα, ώστε η γυναίκα έκανε ένα βήμα πίσω, ενώ ο Ντομπραίν αναπήδησε, μια χαρακτηριστική κίνηση ξιφομάχου. Όχι, δεν ήταν διόλου σίγουροι για το άτομό του. «Παγιδεύει αστραπές;» ρώτησε ο Ραντ σιγανά.
Η κατανόηση φούντωσε στο αδιάφορο πρόσωπο της γυναίκας, η οποία άρχισε να κουνάει τα χέρια της. «Όχι, όχι! Δεν είναι σαν... σαν αυτό!» Δεν είναι σαν εσένα, είχε κοντέψει να πει. «Είναι ένα πράγμα με καλώδια και τροχούς και με μεγάλα, πήλινα βάζα, και το Φως μόνο ξέρει τι άλλο. Το αποκαλεί αστραπή, και μια φορά είδα έναν αρουραίο να πηδάει πάνω σε ένα από τα βάζα, πάνω στις μεταλλικές ράβδους που εξείχαν από την κορυφή. Έμοιαζε σαν να τον χτύπησε κεραυνός». Η φωνή της απέκτησε έναν τόνο αισιοδοξίας. «Αν επιθυμείτε, μπορώ να τον κάνω να σταματήσει».
Προσπάθησε να φανταστεί κάποιον να καλπάζει πάνω σε έναν χαρταετό, αλλά η εικόνα που σχηματίστηκε στο μυαλό του ήταν γελοία. Το να παγιδεύεις αστραπές μέσα σε βάζα, όμως, ήταν πέραν κάθε φαντασίας. Ωστόσο... «Άφησέ τους να συνεχίσουν τη δουλειά τους, Διευθύντρια. Ποιος ξέρει; Ίσως κάποια από αυτές τις εφευρέσεις αποδειχθεί σημαντική. Αν, μάλιστα, κάποια από δαύτες δουλέψει, να ανταμείψεις τον εφευρέτη».
Η πέτσινη, ηλιοκαμένη φάτσα του Ντομπραίν έμοιαζε διστακτική, αν και κατάφερνε σχεδόν να το κρύψει. Η Ίντριεν έσκυψε το κεφάλι σε μια δύστροπη συναίνεση, έκανε ακόμα κι υπόκλιση, αλλά ήταν ολοφάνερο πως σκεφτόταν ότι της ζητούσε να βγάλει φτερά στα γουρούνια.
Ο Ραντ δεν ήταν σίγουρος ότι διαφωνούσε. Από την άλλη, ίσως κάποιο γουρούνι να έβγαζε πράγματι φτερά. Σε τελική ανάλυση, η άμαξα είχε όντως μετακινηθεί. Ήθελε απεγνωσμένα να αφήσει κάτι πίσω του, κάτι που θα βοηθούσε τον κόσμο να επιβιώσει από το νέο Τσάκισμα που προμήνυαν οι Προφητείες ότι ο ίδιος θα έφερνε. Το πρόβλημα ήταν πως δεν είχε ιδέα τι θα μπορούσε να είναι αυτό, εκτός από τις ίδιες τις σχολές. Ποιος ξέρει τι είδους θαύματα θα ξεπηδούσαν από εκεί; Μα το Φως, ήθελε να φτιάξει κάτι που θα έμενε στην ιστορία.
Νόμιζα πως μπορούσα να δημιουργήσω κάτι, μουρμούρισε ο Λουζ Θέριν μέσα στο κεφάλι του. Έκανα λάθος. Δεν είμαστε δημιουργοί, ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε ο άλλος. Είμαστε καταστροφείς. Καταστροφείς.
Ο Ραντ αναρρίγησε και πέρασε τα χέρια του μέσα στα μαλλιά του. Ο άλλος; Υπήρχαν φορές που η φωνή ακουγόταν λογική, ενώ στην πραγματικότητα παραληρούσε. Τον κοίταζαν, ο μεν Ντομπραίν κρύβοντας όσο μπορούσε την αβεβαιότητα του, η δε Ίντριεν χωρίς να μπαίνει στον κόπο να την κρύψει. Όρθωσε το παράστημά του, λες κι όλα ήταν εντάξει, και τράβηξε από το εσωτερικό του πανωφοριού του δύο λεπτά πακέτα, στο εξωτερικό μέρος των οποίων υπήρχε μια μακρόστενη μάζα από κόκκινο κερί που απεικόνιζε τον Δράκοντα. Η αγκράφα της ζώνης που δεν φορούσε εκείνη τη στιγμή είχε χρησιμεύσει ως εντυπωσιακός σφραγιδόλιθος.