«Το πάνω-πάνω σε χρίζει διαχειριστή εκ μέρους μου στην Καιρχίν», είπε, δίνοντας τα πακέτα στον Ντομπραίν. Ένα τρίτο αναπαυόταν κοντά στο στήθος του· προοριζόταν για τον Γκρέγκοριν ντεν Λούσενος, που τον έχριζε διαχειριστή του Ίλιαν. «Έτσι, δεν θα υπάρξει πρόβλημα, αν κάποιος αμφισβητήσει την εξουσία σου εν τη απουσία μου». Ο Ντομπραίν θα μπορούσε κάλλιστα να ρυθμίσει οποιοδήποτε πρόβλημα χρησιμοποιώντας τους οπλίτες του, αλλά καλύτερα να φρόντιζε για την αποφυγή παρεξηγήσεων από άγνοια ή αμφιβολία. Ίσως, πάλι, να μην υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα, αν όλοι πίστευαν πως ο Αναγεννημένος Δράκοντας θα τιμωρούσε τους παραβάτες. «Υπάρχουν κάποιες διαταγές για πράγματα που θα ήθελα να γίνουν, αλλά πέρα από αυτό μπορείς να χρησιμοποιήσεις την κρίση σου. Όταν η Αρχόντισσα Ηλαίην διεκδικήσει τον Θρόνο του Ήλιου, φρόντισε να έχει την πλήρη υποστήριξη σου». Η Ηλαίην. Μα το Φως, η Ηλαίην κι η Αβιέντα. Ήταν ασφαλείς, τουλάχιστον. Η φωνή της Μιν ακουγόταν πιο χαρούμενη τώρα· μάλλον είχε ξετρυπώσει τα βιβλία του Αφέντη Φελ, Θα την άφηνε να τον ακολουθήσει, πράγμα που θα την οδηγούσε στον θάνατό της, κι αυτό επειδή δεν ήταν αρκετά δυνατός για να τη σταματήσει. Ιλυένα, βόγκηξε ο Λουζ Θέριν. Συγχώρεσέ με, Ιλυένα! Η φωνή του Ραντ βγήκε παγωμένη, σαν την καρδιά του χειμώνα. «Θα ξέρεις από πριν πότε να παραδώσεις το άλλο πακέτο. Αν πρέπει να το παραδώσεις. Εν ανάγκη, πίεσέ τον κι αποφάσισε με βάση όσα σου πει. Αν η απόφαση σου είναι αρνητική ή αν εκείνος αρνηθεί, θα διαλέξω κάποιον άλλον. Όχι εσάς».
Ίσως ο τρόπος του ήταν τραχύς, αλλά η έκφραση του Ντομπραίν δεν άλλαξε στο ελάχιστο. Τα φρύδια του ανυψώθηκαν ελαφρά με το όνομα που είδε γραμμένο στο δεύτερο πακέτο· αυτό ήταν όλο. Έκανε μια ελαφριά υπόκλιση, όπως συνήθιζαν οι Καιρχινοί. «Θα γίνει όπως επιθυμείς. Συγχώρησέ με, αλλά ακούγεσαι λες και σκοπεύεις να λείψεις καιρό».
Ο Ραντ ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. Εμπιστευόταν τον Υψηλό Άρχοντα όσο εμπιστευόταν οποιονδήποτε. Περίπου, δηλαδή. «Ποιος ξέρει; Οι καιροί είναι αβέβαιοι. Φρόντισε, ώστε η Διευθύντρια Τάρσιν να έχει κάθε δυνατή χρηματοδότηση κι οι άντρες να αρχίσουν να παρακολουθούν τη σχολή στο Κάεμλυν, όπως και τη σχολή στο Δάκρυ, μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα εκεί».
«Όπως επιθυμείς», επανέλαβε ο Ντομπραίν, χώνοντας τα πακέτα στο πανωφόρι του. Η έκφραση του προσώπου του δεν πρόδιδε κανένα συναίσθημα τώρα. Άλλωστε, ήταν πολύ έμπειρος παίκτης στο Παιχνίδι των Οίκων.
Από μέρους της, η Διευθύντρια κατάφερνε να μοιάζει ταυτόχρονα ευχαριστημένη και πικραμένη, και βάλθηκε να σιάζει τη φούστα της, αν και δεν υπήρχε λόγος, ακριβώς όπως έκαναν οι γυναίκες όταν πιέζονταν και δεν ήθελαν να εκφράσουν τις σκέψεις τους. Μπορεί να διαμαρτυρόταν στο έπακρο για τους ονειροπόλους και τους φιλοσόφους, αλλά κατά βάθος ζήλευε την ευημερία της Ακαδημίας. Δεν θα στεναχωριόταν διόλου αν οι υπόλοιπες σχολές έκλειναν κι οι καθηγητές τους αναγκάζονταν να έρθουν στην Ακαδημία. Ακόμα κι οι φιλόσοφοι. Τι θα σκεφτόταν, άραγε, για μια ειδική εντολή στο πακέτο του Ντομπραίν;
«Βρήκα ό,τι χρειαζόμουν», είπε η Μιν, καθώς εμφανιζόταν από τα ράφια, τρικλίζοντας ελαφρώς υπό το βάρος τριών ογκωδέστατων συγγραμμάτων, που ήταν τυλιγμένα με ύφασμα και κρεμασμένα πάνω της. Το απλό καφετί πανωφόρι της και το παντελόνι της έμοιαζαν πολύ με αυτά που φορούσε όταν την είχε πρωτοδεί στο Μπάερλον. Για κάποιο λόγο, γκρίνιαζε για τα ρούχα της τόσο, ώστε κάποιος που τη γνώριζε θα νόμιζε πως ο Ραντ τής ζητούσε να βάλει φόρεμα. Ωστόσο, τώρα χαμογελούσε ευχαριστημένη και κάπως σκανδαλιάρικα. «Ελπίζω εκείνα τα υποζύγια να βρίσκονται εκεί που τα αφήσαμε, ειδάλλως ο Άρχοντας Δράκοντας θα χρειαστεί σαμάρι».
Η Ίντριεν ένιωσε την ανάσα της να κόβεται, εμβρόντητη από τον τρόπο που του απευθύνθηκε, αλλά ο Ντομπραίν απλώς μειδίασε. Είχε ξαναδεί τη Μιν μαζί με τον Ραντ.
Ο Ραντ τους ξεφορτώθηκε γρήγορα, αφού είχαν δει κι ακούσει όσα έπρεπε, και τους ξαπόστειλε με μια τελική υπενθύμιση, ότι δεν τον είχαν δει πουθενά τριγύρω. Ο Ντομπραίν ένευσε καταφατικά, λες και περίμενε κάτι τέτοιο, ενώ η Ίντριεν έμοιαζε σκεφτική καθώς έφευγε. Αν, κατά λάθος, της ξέφευγε κάτι παρουσία ενός υπηρέτη ή ενός καθηγητή, θα μαθευόταν σε όλη την Πόλη εντός δύο ημερών. Ούτως ή άλλως, δεν υπήρχε πολύς χρόνος. Ίσως κανείς να μην τύχαινε να βρεθεί τόσο κοντά, ώστε να τον αισθανθεί να ανοίγει πύλη στο σημείο εκείνο, αλλά όποιος αναζητούσε τα σημάδια, θα ήταν ήδη σίγουρος πως υπήρχε ένας τα’βίρεν στην πόλη. Δεν ήταν μέσα στα σχέδιά του να τον ανακαλύψουν ακόμα.