«Αν το μάθει...» Η Φάιλε ξεροκατάπιε. Η γυναίκα τούς ζητούσε να βαδίσουν σε τεντωμένο σκοινί. Η, μάλλον, τις πρόσταζε. Άραγε, οι Αελίτες σκοτώνουν τους κατασκόπους; Δεν είχε σκεφτεί ποτέ να ρωτήσει κάτι τέτοιο την Τσιάντ ή την Μπάιν. «Θα μας προστατεύσετε, Σοφή;»
Τα ατσαλένια δάχτυλα της σκληροτράχηλης γυναίκας έπιασαν τη Φάιλε από το σαγόνι, αναγκάζοντάς τη να σταματήσει και να σηκωθεί όρθια. Η ματιά της Θεράβα κλείδωσε πάνω στη δική της. Το στόμα της Φάιλε στέγνωσε. Το βλέμμα αυτό υποσχόταν πόνο. «Αν το μάθει, γκαϊ’σάιν, θα σας ψήσω ζωντανές. Άρα, λοιπόν, φροντίστε να μη μάθει τίποτα. Απόψε θα την υπηρετήσετε στη σκηνή της, παρέα με άλλους εκατό υπηρέτες, επομένως δεν θα είστε πολύ απασχολημένες ώστε να αποσπαστείτε από το σημαντικό σας έργο».
Η Θεράβα μελέτησε για μια στιγμή προσεκτικά και τις τρεις τους κι έπειτα ένευσε ικανοποιημένη. Το μόνο που είδε ήταν τρεις μαλθακές υδρόβιες, πολύ αδύναμες για να κάνουν κάτι άλλο πέρα από το να υπακούν. Χωρίς άλλη λέξη, απελευθέρωσε τη Φάιλε κι έφυγε. Λίγες στιγμές αργότερα, το χιόνι την κατάπιε μαζί με τις υπόλοιπες Σοφές.
Για λίγη ώρα, οι τρεις γυναίκες συνέχισαν να βαδίζουν με δυσκολία μέσα στη σιωπή. Η Φάιλε αδυνατούσε να φέρει στο μυαλό της κάποιον που να το είχε σκάσει μόνος του, πόσω μάλλον να δίνει και διαταγές. Ήταν σίγουρη πως, αν έκανε κάτι τέτοιο, οι άλλες θα δείλιαζαν ξανά. Αν συμμορφώνονταν τώρα, θα έδιναν την εντύπωση στη Θεράβα πως, από φόβο και μόνο, είχαν αλλάξει γνώμη. Η Φάιλε γνώριζε αρκετά πράγματα για τις άλλες δύο γυναίκες κι ήταν σίγουρη πως θα προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να παραδεχτούν πως η Σοφή τις φόβισε. Ωστόσο, η Θεράβα σίγουρα είχε τρομάξει την ίδια. Μόνο που κι εγώ θα προτιμούσα να καταπιώ τη γλώσσα μου, παρά να το παραδεχτώ φωναχτά, σκέφτηκε πικρά.
«Αναρωτιέμαι τι να εννοούσε όταν είπε πως θα μας... ψήσει», ρώτησε τελικά η Αλιάντρε. «Έχω ακουστά πως οι Λευκομανδίτες Εξεταστές μερικές φορές περνούν τους αιχμαλώτους σε σούβλες και τους ψήνουν στη φωτιά». Η Μάιντιν τύλιξε τα μπράτσα γύρω από το κορμί της, αναρριγώντας, κι η Αλιάντρε ελευθέρωσε ένα χέρι από το μανίκι της και το άπλωσε στην άλλη γυναίκα, χτυπώντας τη φιλικά στον ώμο. «Μη σκιάζεσαι. Αν η Σεβάνα έχει εκατό υπηρέτες, ίσως να μην μπορέσουμε να πλησιάσουμε αρκετά κοντά για να ακούσουμε κάτι. Άσε που μπορούμε να διαλέξουμε τι θα αναφέρουμε, έτσι που να μην κατηγορήσουν εμάς».
Η Μάιντιν γέλασε πικρά μέσα στη λευκή της κουκούλα. «Εξακολουθείς να νομίζεις πως έχουμε λίγες ελπίδες. Δεν έχουμε καμία. Πρέπει να μάθεις τι σημαίνει να μην έχεις καμιά ευκαιρία. Αυτή η γυναίκα δεν μας διάλεξε επειδή έχουμε τσαγανό». Πρόφερε τη λέξη σαν να την έφτυνε. «Πάω στοίχημα πως η Θεράβα έκανε παρόμοιο κήρυγμα σε όλους τους υπηρέτες της Σεβάνα. Αν μας ξεφύγει έστω και λέξη απ’ όσα θα έπρεπε να ακούσουμε, να είσαι σίγουρη πως θα το μάθει».
«Ίσως και να έχεις δίκιο», είπε μια στιγμή αργότερα η Αλιάντρε. «Αλλά δεν θα μου ξαναμιλήσεις με αυτόν τον τρόπο, Μάιντιν. Η κατάσταση είναι το λιγότερο δύσκολη, αλλά πρέπει να θυμάσαι ποια είμαι».
«Μέχρι να δραπετεύσουμε», αποκρίθηκε η Μάιντιν, «είσαι υπηρέτρια της Σεβάνα. Αν πάψεις να σκέφτεσαι τον εαυτό σου ως υπηρέτρια έστω και μία στιγμή, μου φαίνεται πως θα βρεθείς στη σούβλα και θα κάνεις χώρο και για εμάς, γιατί, εξαιτίας σου, θα την πληρώσουμε κι εμείς».
Η κουκούλα της Αλιάντρε έκρυβε το πρόσωπό της, αλλά η πλάνη της γινόταν όλο και πιο άκαμπτη με κάθε λέξη. Ήταν έξυπνη κι ήξερε καλά πώς να κάνει αυτό που πρέπει, αλλά είχε τη νοοτροπία βασίλισσας και μερικές φορές αδυνατούσε να την ελέγξει.
Η Φάιλε μίλησε για να μην εκραγεί. «Μέχρι να καταφέρουμε να το σκάσουμε, είμαστε όλες μας υπηρέτριες», είπε με σταθερή φωνή. Μα το Φως, το τελευταίο πράγμα που ήθελε τώρα ήταν να τις δει να καυγαδίζουν. «Όμως εσύ, Μάιντιν, θα πρέπει να απολογηθείς. Τώρα!» Με το κεφάλι στραμμένο αλλού, η υπηρέτρια μουρμούρισε κάτι, που θα μπορούσε να εκληφθεί ως συγγνώμη. Αν μη τι άλλο, έτσι το έκανε να φανεί η ίδια. «Όσο για σένα, Αλιάντρε, προσβλέπω στο να γίνεις μια καλή υπηρέτρια». Η Αλιάντρε έκανε έναν θόρυβο εις ένδειξιν διαμαρτυρίας, αλλά η Φάιλε την αγνόησε. «Αν θέλουμε να έχουμε την παραμικρή πιθανότητα διαφυγής, πρέπει να κάνουμε ό,τι μας λένε, να δουλεύουμε σκληρά και να μην προσελκύουμε την προσοχή, όσο αυτό είναι δυνατόν». Λες και δεν είχαν προσελκύσει ήδη την προσοχή όλου του κόσμου. «Θα αναφέρουμε στη Θεράβα ακόμα και πότε φτερνίζεται η Σεβάνα. Δεν ξέρω τι θα κάνει η Σεβάνα αν το ανακαλύψει, αλλά νομίζω πως όλες ξέρουμε καλά τι θα κάνει η Θεράβα αν δεν μείνει ικανοποιημένη από εμάς».