Οι κουβέντες έπαψαν καθώς πλησίασε και, πριν προλάβει να φτάσει στην αναμμένη πυρά, ο Σάντες κι ο Γκένταρ κοίταξαν μία αυτόν και μία τη σκηνή της Μπερελαίν με πρόσωπα κενά, έσφιξαν τους μανδύες πάνω στα κορμιά τους κι έφυγαν βιαστικά, αποφεύγοντας τη ματιά του. Η Ροζέν με τη Νάνα κοιτούσαν πότε τον Πέριν και πότε τη σκηνή, κρυφογελώντας πίσω από τις χούφτες τους. Ο Πέριν δεν είχε ιδέα αν έπρεπε να κοκκινίσει ή να αρχίσει να ουρλιάζει.
«Μήπως, κατά τύχη, ξέρετε πού έχουν μαζευτεί οι άντρες του Προφήτη;» τις ρώτησε. Δεν ήταν εύκολο να διατηρήσει ήρεμη τη φωνή του, με όλες αυτές τις απορημένες ματιές και τα χαζόγελα. «Η κυρά σας ξέχασε να μου πει». Οι δυο τους αντάλλαξαν ματιές κάτω από τις κουκούλες τους και κακάρισαν ξανά πίσω από τις χούφτες τους. Ο Πέριν αναρωτήθηκε αν ήταν διανοητικά καθυστερημένες, αλλά αμφέβαλλε αν η Μπερελαίν θα ανεχόταν να έχει στην υπηρεσία της δύο κουτές.
Ύστερα από κάμποσα ακόμα χαχανητά, διανθισμένα με πεταχτές ματιές προς τη μεριά του και προς την κατεύθυνση της σκηνής της Μπερελαίν, η Νάνα αξιώθηκε να του πει ότι δεν ήταν απολύτως σίγουρη, αλλά πίστευε πως ήταν μαζεμένοι προς εκείνη την κατεύθυνση, ανεμίζοντας αόριστα το χέρι της προς τα νοτιοδυτικά. Η Ροζέν ήταν σίγουρη πως είχε ακούσει την αρχόντισσά της να λέει πως δεν απείχαν πάνω από δυο μίλια, ίσως και τρία. Χασκογελούσαν ακόμα όταν ο Πέριν ξεμάκρυνε με δρασκελισμούς. Ίσως, τελικά, να ήταν πράγματι ηλίθιες.
Περιπλανήθηκε κουρασμένος στον λόφο, αναλογιζόμενος πώς έπρεπε να δράσει. Το βάθος του χιονιού μέσα από το οποίο έπρεπε να διαβεί, από τότε που άφησε πίσω του το στρατόπεδο των Μαγιενών, επιδείνωσε τη διάθεση του. Ούτε οι αποφάσεις στις οποίες κατέληξε τον βοήθησαν να νιώσει καλύτερα. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα από τη στιγμή που έφτασε στον καταυλισμό των δικών του.
Όλα ήταν όπως είχε προστάξει. Καιρχινοί ντυμένοι με χιτώνες κάθονταν πάνω σε φορτωμένες άμαξες, με τα γκέμια τυλιγμένα γύρω από τους καρπούς τους ή διπλωμένα κάτω από τα λαγόνια τους, ενώ διάφορες μικρότερες φιγούρες κινούνταν κατά μήκος των γραμμών των παραταγμένων ίππων, ησυχάζοντας τα ζώα. Όσοι Διποταμίτες δεν βρίσκονταν στη λοφοκορυφή, ήταν καθισμένοι οκλαδόν γύρω από μερικές δεκάδες μικρές πυρές, σκόρπιες ανάμεσα στα δέντρα, φορώντας ρούχα ιππασίας και κρατώντας τα γκέμια των αλόγων τους. Αντίθετα με τους στρατιώτες των άλλων καταυλισμών, μεταξύ τους δεν υπήρχε κάποια μορφή τάξης, ωστόσο είχαν έρθει κι αυτοί αντιμέτωποι με τους Τρόλοκ και τους Αελίτες. Κάθε άντρας είχε το τόξο του περασμένο στην πλάτη και μία γεμάτη φαρέτρα στον γοφό του, η οποία μερικές φορές ισορροπούσε με ένα σπαθί ή κοντόσπαθο περασμένο από την άλλη πλευρά. Παραδόξως, ο Γκρέηντυ καθόταν μπροστά σε μια από αυτές τις φωτιές. Οι δύο Άσα’μαν συνήθως κρατούσαν αποστάσεις από τους υπόλοιπους άντρες και τούμπαλιν. Κανείς δεν μιλούσε, απλώς ήταν συγκεντρωμένοι να παραμείνουν ζεστοί. Τα σκυθρωπά πρόσωπα μαρτυρούσαν στον Πέριν ότι δεν είχε επιστρέψει ακόμα ο Τζόνταϊν, ούτε ο Γκαούλ, ούτε ο Ιλάυας, ούτε κανείς άλλος. Υπήρχε ακόμα μια πιθανότητα να τη φέρουν πίσω. Ή, τουλάχιστον, να ανακαλύψουν το μέρος όπου κρατούνταν αιχμάλωτη. Προς το παρόν, αυτές έμοιαζαν να είναι οι τελευταίες καλές σκέψεις της ημέρας. Ο Κόκκινος Αετός της Μανέθερεν και το δικό του λάβαρο με τη Λυκοκεφαλή κρέμονταν άτονα κάτω από τη χιονόπτωση από δύο κοντάρια που ακουμπούσαν σε μια καρότσα.
Σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει αυτές τις σημαίες με τον Μασέμα, με τον ίδιο τρόπο που είχε κάνει για να κατέβει νότια, κρυμμένος στα ανοιχτά. Αν κάποιος ήταν αρκετά τρελός, ώστε να προσπαθήσει να αποκαταστήσει το αρχαίο κλέος της Μανέθερεν, δεν υπήρχε λόγος να μην προελάσει κι αυτός με τον μικρό του στρατό, κι όσο δεν χρονοτριβούσε, ήταν όλοι αρκετά ευχαριστημένοι για να προσπαθήσουν να σταματήσουν τον προελαύνοντα τρελό. Αρκετά προβλήματα είχε ο τόπος για να βάλει κι άλλα στο κεφάλι του. Άσε κάποιον άλλον να πολεμήσει, να ματώσει και να χάσει πολύτιμους άντρες, που τα κορμιά τους θα γίνονταν λίπασμα για τα φυτά την άνοιξη. Τα ούνορα της Μανέθερεν κάποτε εκτείνονταν σχεδόν έως το σημείο όπου τώρα έστεκε το Μουράντυ, και με λίγη τύχη ο Πέριν θα μπορούσε να έχει βρεθεί στο Άντορ, όπου ο Ραντ είχε ισχυρή εξουσία, προτού χρειαστεί να αφήσει κατά μέρος την πλάνη. Όλα αυτά είχαν αλλάξει τώρα, κι ήξερε ότι το τίμημα αυτής της αλλαγής δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητο. Ήταν έτοιμος να πληρώσει, παρ’ όλο που τελικά δεν θα πλήρωνε αυτός. Όπως και να είχε, δεν θα απέφευγε τους εφιάλτες.