Αυτό έπρεπε να το έχει πάντα κατά νου. Μπορεί μερικοί Άσα’μαν να πίστευαν πως οι Άες Σεντάι υπέκυψαν στην αιχμαλωσία τους, αλλά μονάχα ένας τρελός θα νόμιζε πως πενήντα μία αδελφές που δεσμεύτηκαν με τη βία θα υπέκυπταν έτσι εύκολα, κι ο Λογκαίν κάθε άλλο παρά τρελός ήταν. Επιπλέον, γνώριζε ότι είχαν σταλεί για να καταστρέψουν τον Μαύρο Πύργο. Ωστόσο, αν θαρρούσε πως έψαχναν έναν ακόμη τρόπο να βάλουν τέλος στην απειλή εκατοντάδων αντρών με την ικανότητα της διαβίβασης... Μα το Φως, έτσι περιορισμένοι που ήταν, μία διαταγή ήταν αρκετή για να τους κόψει τη φόρα! Δεν θα κάνετε καμία ζημιά στον Μαύρο Πύργο. Δεν καταλάβαινε γιατί αυτή η προσταγή δεν είχε δοθεί με τη μορφή απλής προφύλαξης. Έπρεπε οπωσδήποτε να πετύχουν τον σκοπό τους. Αν αποτύγχαναν, όλος ο κόσμος ήταν χαμένος.
Ο Λογκαίν μετακινήθηκε πάνω στη σέλα του, μια εντυπωσιακή πλατύστερνη φιγούρα, που φορούσε ένα ταιριαστό, μαύρο σαν πίσσα πανωφόρι και που δεν έφερε επάνω της κανένα χρώμα εκτός από το ασημί Ξίφος και τον χρυσοκόκκινο Δράκοντα ψηλά στο πέτο του. Είχε πετάξει προς τα πίσω τον μαύρο μανδύα του, λες κι αρνιόταν να αφήσει την παγωνιά να τον αγγίξει. Μπορεί και να ήταν έτσι. Ετούτοι εδώ οι άντρες φαίνεται πως πίστευαν ότι έπρεπε διαρκώς να δίνουν μάχη με τα πάντα γύρω τους. Ο Λογκαίν τής χαμογέλασε —καθησυχαστικά, άραγε;— κι εκείνη βλεφάρισε. Μήπως είχε αφήσει την αμφιβολία και την αβεβαιότητα να διεισδύσουν υπέρ το δέον στη δική της μεριά του δεσμού; Η προσπάθεια να ελέγχει τα συναισθήματα της και να ανταποκρίνεται με σωστές αντιδράσεις έμοιαζε με λεπτεπίλεπτα βήματα χορού. Περίπου σαν να περνούσε τη δοκιμασία για το επώμιο, όπου έπρεπε να υπάρχει ακρίβεια σε κάθε ύφανση, χωρίς την παραμικρή απόκλιση και παρά τους όποιους περισπασμούς, μόνο που η συγκεκριμένη δοκιμασία έμοιαζε ατέρμονη.
Ο Λογκαίν έστρεψε την προσοχή του στην Τοβέιν κι η Γκαμπρέλ ξεφύσηξε απαλά. Ένα χαμόγελο, λοιπόν, αυτό ήταν όλο. Μια απλή, ευπροσήγορη χειρονομία. Ο Λογκαίν ήταν κοινωνικός γενικότερα και θα μπορούσε να γίνει ιδιαίτερα αγαπητός, αν άλλαζε συμπεριφορά.
Η Τοβέιν τον κοίταξε ακτινοβολώντας, κι η Γκαμπρέλ προσπάθησε να σταματήσει να κουνάει απορημένη το κεφάλι της —όχι για πρώτη φορά. Τράβηξε λίγο πιο μπροστά την κουκούλα της, σαν να ήθελε να προστατευτεί από το κρύο, έτσι ώστε να κρύβει το πρόσωπό της, αλλά και να της παρέχεται ένα πεδίο για κλεφτές ματιές τριγύρω, και περιεργάστηκε στα κρυφά την Κόκκινη αδελφή.
Απ’ όσα ήξερε για τη συγκεκριμένη γυναίκα, ήταν τύπος που δεν προσπαθούσε να κρύψει τις αντιπάθειές της, κι επιπλέον μισούσε τους άντρες που μπορούσαν να διαβιβάσουν τόσο έντονα όσο οποιαδήποτε Κόκκινη είχε συναντήσει η Γκαμπρέλ. Κάθε Κόκκινη περιφρονούσε τον Λογκαίν Άμπλαρ έπειτα από τους ισχυρισμούς του, ότι δηλαδή το Κόκκινο Άτζα ήταν υπεύθυνο που ο ίδιος είχε γίνει ψεύτικος Δράκοντας. Μπορεί να σιωπούσε πλέον, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Υπήρχαν αιχμάλωτες αδελφές μαζί τους που πίστευαν ότι οι Κόκκινες είχαν πιαστεί στην ίδια τους την παγίδα. Η Τοβέιν, ωστόσο, το μόνο που έκανε ήταν να του χασκογελάει. Η Γκαμπρέλ δάγκωσε το πάνω χείλος της, ενώ μπερδεμένες σκέψεις ξεπηδούσαν στο μυαλό της. Ναι, ήταν αλήθεια πως τόσο η Ντεσάντρε όσο κι η Λεμάι τις είχαν διατάξει να είναι ιδιαίτερα εγκάρδιες απέναντι στους Άσα’μαν που ήταν κάτοχοι των δεσμών τους —οι άντρες έπρεπε να χαλαρώσουν πριν οι αδελφές πρόβαιναν σε κάτι χρήσιμο— αλλά η Τοβέιν αντιδρούσε ανοιχτά σε κάθε διαταγή εκ μέρους των αδελφών. Απεχθανόταν την περίπτωση να ενδώσει, και σίγουρα θα είχε αρνηθεί αν η Λεμάι δεν ήταν επίσης Κόκκινη, ασχέτως αν παραδεχόταν ότι έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα. Ή ότι καμία δεν αναγνώριζε την εξουσία της από τη στιγμή που η ίδια τις είχε οδηγήσει στην αιχμαλωσία. Το μισούσε κι αυτό. Ωστόσο, δεν απέφευγε τα χαμόγελα προς τον Λογκαίν.
Και πώς ήταν δυνατόν να βρίσκεται ο Λογκαίν στην άλλη άκρη του δεσμού της ερμηνεύοντας το χαμόγελο αυτό ως κάτι άλλο εκτός από δόλο; Η Γκαμπρέλ είχε ξανασχοληθεί παλαιότερα με αυτόν τον κόμπο, αλλά χωρίς να πλησιάσει καν στη λύση του. Γνώριζε αρκετά πράγματα για την Τοβέιν. Το να ξέρει το Άτζα της θα έπρεπε να είναι αρκετό. Ωστόσο, η Γκαμπρέλ δεν ένιωσε καμιά καχυποψία απέναντι του, ούτε όταν ο Λογκαίν κοίταζε την Κόκκινη αδελφή, ούτε όταν κοίταζε την ίδια. Όχι, βέβαια, ότι δεν απέπνεε καχυποψία. Αυτός ο άνθρωπος έδειχνε δύσπιστος απέναντι σε οποιονδήποτε. Αυτή του η δυσπιστία, ωστόσο, ήταν λιγότερη ως προς τις αδελφές παρά για κάποιους Άσα’μαν. Δεν έβγαινε νόημα.