Επομένως οι επαναστάτριες θυμούνταν ακόμα εκείνη τη φιλία. Πώς πίστευαν, άραγε, ότι μπορούσαν να την εκμεταλλευτούν; Κατασκοπεύοντας, το πιθανότερο. Έπρεπε να ανακαλύψει τον τρόπο με τον οποίο η Μεϊντάνι υποτίθεται ότι θα διέδιδε όσα έμαθε. Σε τελική ανάλυση, οι επαναστάτριες τής έδωσαν το συγκεκριμένο εργαλείο, και το μόνο που είχε να κάνει η Γιουκίρι ήταν να το χρησιμοποιήσει. «Η Αλβιάριν δεν θα σταθεί εμπόδιο. Έφυγε από τον Πύργο χτες ή, ίσως, προχτές. Κανείς δεν ξέρει σίγουρα. Οι υπηρέτριες, ωστόσο, λένε πως πήρε μαζί της κάμποσες αλλαξιές, οπότε μάλλον δεν θα γυρίσει πολύ σύντομα».
«Πού μπορεί να πήγε με τέτοιον καιρό;» Η Μεϊντάνι συνοφρυώθηκε. «Χιονίζει από χτες το πρωί κι ο καιρός είχε χειροτερέψει από πριν».
Η Γιουκίρι σταμάτησε να περπατάει, και χρησιμοποίησε και τα δυο της χέρια για να στρέψει την άλλη γυναίκα προς το μέρος της και να την κοιτάξει κατάματα. «Το μόνο που πρέπει να σε ενδιαφέρει, Μεϊντάνι, είναι ότι έφυγε», της είπε με σταθερή φωνή. Πράγματι όμως, πού είχε πάει; «Ο δρόμος προς την Ελάιντα έχει ανοίξει κι εσύ θα τον βαδίσεις. Θα πρέπει να έχεις κατά νου μην τυχόν διαβάσει κάποιος τα έγγραφα της Ελάιντα και να φροντίσεις να μη σε δει κανείς». Η Τάλεν είχε πει ότι το Μαύρο Άτζα γνώριζε οτιδήποτε προερχόταν από το γραφείο της Άμερλιν πριν ακόμα ανακοινωθεί, και χρειάζονταν κάποια πολύ κοντά στην Ελάιντα αν ήθελαν να ανακαλύψουν πώς γινόταν. Φυσικά, η Αλβιάριν είχε πρόσβαση σε όλα πριν ακόμα υπογραφούν από την Ελάιντα, κι η συγκεκριμένη γυναίκα είχε περισσότερη εξουσία από οποιαδήποτε Τηρήτρια στα χρονικά, αλλά αυτός δεν ήταν λόγος να κατηγορηθεί ως Σκοτεινόφιλη. Από την άλλη, δεν αποκλειόταν κιόλας. Το παρελθόν της είχε ερευνηθεί σε βάθος. «Έχε τον νου σου όσο γίνεται στην Αλβιάριν, αλλά το πιο σημαντικό είναι τα έγγραφα της Ελάιντα».
Η Μεϊντάνι αναστέναξε και συγκατένευσε απρόθυμα. Ίσως να έπρεπε να υπακούσει, αλλά ήξερε καλά τον επιπρόσθετο κίνδυνο στον οποίον θα εκτίθετο αν η Αλβιάριν όντως αποδεικνυόταν Σκοτεινόφιλη. Ωστόσο, μπορεί κι η ίδια η Ελάιντα να ήταν Μαύρη, άσχετα από τους ισχυρισμούς της Σερίν και της Πεβάρα. Μια Σκοτεινόφιλη Έδρα της Άμερλιν. Να μια σκέψη ικανή να σε τραντάξει συθέμελα.
«Γιουκίρι!» ακούστηκε μια γυναικεία φωνή από την άλλη άκρη του διαδρόμου.
Μια Καθήμενη δεν αναπηδά σαν τρομαγμένο κατσίκι όταν ακούει το όνομά της, αλλά αυτό ακριβώς έκανε η Γιουκίρι. Αν δεν κρατιόταν από τη Μεϊντάνι, μπορεί να είχε πέσει, αλλά ακόμα κι έτσι, οι δυο τους τρίκλισαν σαν μεθυσμένοι αγρότες σε πανηγύρι για τον θερισμό.
Μόλις η Γιουκίρι ανέκτησε την ψυχραιμία της, ίσιωσε το επώμιό της, ενώ το πρόσωπό της κατσούφιασε έντονα μόλις είδε ποια ερχόταν βιαστικά προς το μέρος της. Η Σέαν υποτίθεται πως έπρεπε να είναι κλεισμένη στα διαμερίσματά της με όσο το δυνατόν περισσότερες Λευκές αδελφές γύρω της όταν δεν βρισκόταν με τη Γιουκίρι ή με κάποια άλλη Καθήμενη που γνώριζε για την Τάλεν και το Μαύρο Άτζα, αλλά τώρα δρασκέλιζε τον διάδρομο συντροφιά με την Μπέρναϊλ Γκέλμπαρν, μια εύσωμη Ταραμπονέζα, και με μια άλλη κάργια από την παρέα της Μεϊντάνι. Ο Λίονιν παραμέρισε κι υποκλίθηκε τυπικά στη Σέαν, με τα ακροδάχτυλά του να ακουμπούν στο σημείο της καρδιάς. Η Μεϊντάνι κι η Μπέρναϊλ έκαναν τη βλακεία ν’ ανταλλάξουν χαμόγελα. Μπορεί να ήταν φίλες, αλλά θα έπρεπε να λάβουν τα μέτρα τους από τη στιγμή που δεν ήξεραν ποιος μπορεί να τις έβλεπε.
Η Γιουκίρι δεν είχε όρεξη για χαμόγελα. «Βγήκες να πάρεις αέρα, Σέαν;» τη ρώτησε κοφτά. «Η Σερίν δεν θα ευχαριστηθεί καθόλου όταν της το αναφέρω. Καθόλου. Ούτε εμένα μου αρέσει αυτό».
Η Μεϊντάνι έβηξε ελαφρά και το κεφάλι της Μπέρναϊλ συσπάστηκε, ενώ οι χάντρες στην αρμαθιά από τις λεπτές πλεξούδες της κροτάλισαν η μία πάνω στην άλλη. Οι δύο γυναίκες καταπιάστηκαν να περιεργάζονται μια ταπισερί που υποτίθεται ότι παρίστανε την ταπεινοφροσύνη της Βασίλισσας Ρίανον και, παρά την ηρεμία στα πρόσωπά τους, ήταν προφανές ότι θα ήθελαν να βρίσκονται κάπου αλλού. Στα μάτια τους, οι Καθήμενες υποτίθεται πως ήταν ίσες. Και, συνήθως, ήταν κατά κάποιον τρόπο. Ο Λίονιν υποτίθεται πως δεν θα άκουγε λέξη, αλλά μπορούσε να διαισθανθεί τη διάθεση της Μεϊντάνι, οπότε έκανε ένα βήμα παραπέρα, χωρίς να πάψει να παρακολουθεί τον διάδρομο, βέβαια. Ήταν ένας πολύ καλός και συνετός άντρας.