Μια δεύτερη ράμπα τη μετέφερε ένα επίπεδο πιο πάνω, όπου κι εξαφάνισε τη λαμπερή μπάλα αφήνοντας το σαϊντάρ. Οι σκιές εδώ ήταν διάστικτες από μικρές λιμνούλες ασθενικού φωτός που σχεδόν άγγιζαν η μία την άλλη, ριγμένες από φανούς πάνω σε σιδερένια υποστηρίγματα κατά μήκος του πέτρινου τοίχου, ευθυγραμμισμένους αυστηρά σε αυτό το επίπεδο. Δεν κουνιόταν τίποτα, εκτός από κανέναν αρουραίο που το έβαζε στα πόδια, με τον αδιόρατο ήχο των νυχιών του να ακούγεται στο λιθόστρωτο, κάτι που την έκανε σχεδόν να χαμογελάσει. Σχεδόν. Τα μάτια του Μεγάλου Άρχοντα διαπερνούσαν πλέον τον Πύργο, παρ’ όλο που κανείς δεν έμοιαζε να έχει προσέξει ότι τα προστατευτικά ξόρκια δεν λειτουργούσαν. Δεν πίστευε ότι αυτό είχε να κάνει με τη Μεσάνα. Τα ξόρκια απλώς δεν λειτουργούσαν πια όπως θα έπρεπε. Υπήρχαν... κενά. Δεν την ενδιέφερε ιδιαίτερα αν το τρωκτικό την είχε δει ή αν θα ανέφερε όσα είχε δει, αλλά έσκυψε γρήγορα για να περάσει σε μια στενή κυκλική σκάλα. Μπορεί να υπήρχαν άνθρωποι σε αυτό το επίπεδο, και δεν εμπιστεύεσαι εξίσου ανθρώπους και ποντίκια.
Ίσως, σκέφτηκε καθώς ανέβαινε, θα μπορούσε να βολιδοσκοπήσει τη Μεσάνα σχετικά μ’ εκείνη την απίθανη έκλαμψη της Δύναμης, όσο τουλάχιστον η γυναίκα ήταν ακόμα... ευάλωτη. Οι Εκλεκτοί θα νόμιζαν πως κάτι έκρυβε αν το ανέφερε. Κάθε γυναίκα στον κόσμο με τη δυνατότητα της διαβίβασης θα αναρωτιόταν τι είχε συμβεί. Έπρεπε να είναι προσεκτική, μην τυχόν και της ξέφευγε κάτι που θα υποδήλωνε ότι είχε επισκεφθεί το σημείο αρκετή ώρα μετά την εξαφάνιση της έκλαμψης, ασφαλώς —δεν ήταν τόσο ηλίθια, να πάει κατευθείαν στο στόμα του λύκου!— αν κι η Μεσάνα έμοιαζε να πιστεύει πως η Αλβιάριν έπρεπε να ασχολείται με τις αγγαρείες της δίχως να αφιερώνει καθόλου χρόνο στον εαυτό της. Άραγε, όντως πίστευε ότι δεν είχε άλλη δουλειά να κάνει; Καλύτερα, όμως, να έδινε αυτή την εντύπωση. Προς το παρόν, τουλάχιστον.
Φτάνοντας στην κορυφή της σκάλας, ανάμεσα στους ίσκιους, σταμάτησε μπροστά στη μικρή απλή πόρτα, μετά βίας τελειωμένη από τη μία πλευρά, για να ηρεμήσει κάπως και να διπλώσει τον μανδύα γύρω από το μπράτσο της. Μπορεί η Μεσάνα να ήταν μία από τους Εκλεκτούς, αλλά εξακολουθούσε να είναι άνθρωπος και να κάνει λάθη. Αν όμως έκανε η Αλβιάριν λάθος, θα τη σκότωνε στο λεπτό. Ταπεινώσου, υπάκουσε και θα επιζήσεις. Και να είσαι πάντα επιφυλακτική. Τα ήξερε όλα αυτά πολύ πριν συναντήσει κάποιον Εκλεκτό. Τράβηξε το επιτραχήλιο της Λευκής Τηρήτριας από το πουγκί της ζώνης της και το τοποθέτησε γύρω από τον λαιμό της. Άνοιξε ίσα-ίσα την πόρτα κι αφουγκράστηκε προσεκτικά. Σιωπή, όπως αναμενόταν. Μπήκε στο Ένατο Θεματοφυλάκιο κι έκλεισε την πόρτα πίσω της. Στην εσωτερική πλευρά, η πόρτα ήταν εξίσου απλή και λεία, λάμποντας αμυδρά.
Η Βιβλιοθήκη του Πύργου ήταν χωρισμένη σε δώδεκα θεματοφυλάκια, απ’ όσο τουλάχιστον γνώριζε ο κόσμος, και το Ένατο ήταν το μικρότερο, κατάμεστο από κείμενα σχετικά με διάφορες μορφές αριθμητικής. Ωστόσο, εξακολουθούσε να είναι μεγάλο δωμάτιο, σε μακρόστενο οβάλ σχήμα με πεπιεσμένο θόλο για οροφή, γεμάτο με σειρές από ψηλά, ξύλινα ράφια, καθένα εκ των οποίων τριγυριζόταν από έναν στενό διάδρομο, τέσσερα πόδια ψηλότερα από το εφτάχρωμο πλακόστρωτο. Ψηλές σκαλωσιές στέκονταν παράπλευρα στα ράφια πάνω σε ρόδες, έτσι ώστε να μετακινούνται εύκολα τόσο στο δάπεδο, όσο και στους διαδρόμους, καθώς κι ανακλώμενοι ορειχάλκινοι φανοί πάνω σε παραστάδες με βάσεις τόσο βαριές, που για να μετακινηθούν, χρειάζονταν τρεις-τέσσερις άντρες. Η Βιβλιοθήκη δεν ξέμενε ποτέ από Φωτιά. Οι όρθιοι φανοί έκαιγαν με λαμπερή φλόγα, έτοιμοι να φωτίσουν τον δρόμο οποιασδήποτε αδελφής επιθυμούσε να βρει κάποιο βιβλίο ή κάποιο χειρόγραφο προστατευμένο σε κουτί, αλλά ένα καροτσάκι με ράφια που περιείχε τρεις μεγάλους δερματόδετους τόμους, έτοιμους για αντικατάσταση, βρισκόταν ακόμα καταμεσής της πτέρυγας, ακριβώς όπως το θυμόταν την τελευταία φορά που είχε έρθει εδώ. Δεν καταλάβαινε την ανάγκη για τόσο διαφορετικές μορφές αριθμητικής ή γιατί είχαν γραφτεί τόσο πολλά βιβλία αναφορικά με το θέμα, και παρ’ ότι ο Πύργος υπερηφανευόταν ότι διέθετε τη μεγαλύτερη συλλογή βιβλίων στον κόσμο, καλύπτοντας κάθε πιθανό γνωστικό αντικείμενο, μάλλον οι περισσότερες Άες Σεντάι συμφωνούσαν μαζί της. Η Αλβιάριν δεν είχε δει ποτέ άλλη αδελφή στο Ένατο Θεματοφυλάκιο, εξ ου και το χρησιμοποιούσε ως προσωπική της είσοδο. Στάθηκε στις φαρδιές και προκλητικά ορθάνοιχτες αψιδωτές πόρτες κι αφουγκράστηκε, μέχρι που βεβαιώθηκε ότι ο διάδρομος παραπέρα ήταν άδειος. Κατόπιν, γλίστρησε έξω. Ο καθένας θα παραξενευόταν αν την έβλεπε να δείχνει ενδιαφέρον για τα βιβλία.