«Δεν ζητούσαμε άδεια, Μητέρα», αποκρίθηκε κοφτά η Σουάνα, τινάζοντας το πηγούνι της, ένα πηγούνι θεληματικό, που υποδήλωνε αλαζονεία, την οποία δεν είχε πρόβλημα να δείξει σε οποιονδήποτε. «Τέτοιου είδους αποφάσεις ανήκουν στη δικαιοδοσία της Αίθουσας. Το Κίτρινο Άτζα τάσσεται υπέρ». Πράγμα που σήμαινε ότι έτρεφε τα ίδια συναισθήματα. Ήταν επικεφαλής του Κίτρινου Άτζα, η Πρώτη Υφάντρια, κάτι που η Αλβιάριν ήξερε επειδή το Μαύρο Άτζα γνώριζε σχεδόν όλα τα μυστικά των Άτζα, και σύμφωνα με τη γνώμη της Σουάνα, η δική της άποψη ήταν και η άποψη του Άτζα της.
Η Ντόεσιν, μια άλλη Κίτρινη που ήταν παρούσα, λοξοκοίταξε τη Σουάνα, αλλά δεν είπε τίποτα. Χλωμή και λεπτή σαν παιδάκι, έδινε την εντύπωση πως, στην πραγματικότητα, δεν θα ήθελε να παρίσταται, μοιάζοντας πιότερο με ένα χαριτωμένο αλλά κατσούφικο αγοράκι που το έσερναν από το αυτί. Οι Καθήμενες συχνά αρνούνταν κάθετα τις εξαναγκαστικές προσταγές των επικεφαλής των Άτζα, αλλά δεν ήταν αδιανόητο να είχε βρει η Σουάνα κάποιον άλλον τρόπο.
«Πολλές από τις Λευκές υποστηρίζουν τις συζητήσεις», είπε η Φεράν, κοιτάζοντας συνοφρυωμένη, λες κι η προσοχή της είχε διασπαστεί, μια κηλίδα από μελάνι σε ένα από τα χοντρά της δάχτυλα. «Δεδομένων των συνθηκών, είναι ό,τι πιο λογικό μπορούμε να κάνουμε». Ήταν η Πρώτη Συλλογίστρια, επικεφαλής του Λευκού Άτζα, αλλά —αντίθετα από τη Σουάνα— δεν θεωρούσε πως οι απόψεις της ταυτίζονταν με τις απόψεις του Άτζα της. Η Φεράν ήταν συχνά ανέκφραστη σαν τις χειρότερες Καφετιές —τα μακριά μαύρα μαλλιά, που πλαισίωναν το στρογγυλό της πρόσωπο, χρειάζονταν επειγόντως χτένισμα, κι ένα μέρος από τα κρόσσια του επωμίου της έμοιαζε να έχει βουτηχτεί από απροσεξία στο τσάι του πρωινού της— αλλά είχε τη δυνατότητα να ανιχνεύσει οποιοδήποτε κενό στη λογική κάποιου επιχειρήματος. Θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται εκεί από δική της πρωτοβουλία, αφού δεν πίστευε πως χρειαζόταν βοήθεια από τις υπόλοιπες Λευκές Καθήμενες.
Ακουμπώντας στη ράχη του ψηλού της καθίσματος, η Ελάιντα άρχισε να τις αγριοκοιτάζει, με τα δάχτυλά της να χαϊδεύουν ολοένα και πιο γρήγορα τη χελώνα, κι η Αντάγια μίλησε βιαστικά χωρίς καν να κοιτάει την Ελάιντα, προσποιούμενη πως τακτοποιούσε το επώμιο με τα γκρίζα κρόσσια πάνω στα μπράτσα της.
«Το θέμα, Μητέρα, είναι ότι πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τελειώσει ειρηνικά αυτή η ιστορία», είπε, κι η Ταραμπονέζικη προφορά ήταν έντονη στα λόγια της, όπως συνέβαινε κάθε φορά που αισθανόταν ανήσυχη. Μια και συχνά ήταν μαζεμένη και διστακτική όταν βρισκόταν η Ελάιντα τριγύρω, στράφηκε να κοιτάξει τη Γιουκίρι, λες κι ήλπιζε να βρει εκεί κάποια υποστήριξη, αλλά η λεπτοκαμωμένη και μικροκαμωμένη γυναίκα έστρεψε ελαφρά το κεφάλι της αλλού. Η Γιουκίρι ήταν εντυπωσιακά επίμονη για τόσο μικροκαμωμένη γυναίκα. Αντίθετα με την Ντόεσιν, δεν θα ανταποκρινόταν σε κάποια εξαναγκαστική διαταγή του Άτζα της, αλλά τότε, για ποιο λόγο βρισκόταν εδώ αφού δεν το ήθελε; Συνειδητοποιώντας πως, τελικά, δεν θα έβρισκε υποστήριξη πουθενά, η Αντάγια συνέχισε με σπουδή. «Δεν πρέπει με τίποτα να επιτρέψουμε να ξεσπάσουν μάχες στους δρόμους της Ταρ Βάλον ή στον ίδιο τον Πύργο. Ειδικά εκεί. Μέχρι στιγμής, οι επαναστάτριες μοιάζουν ικανοποιημένες με το να κάθονται και να παρακολουθούν την πόλη, αλλά αυτό δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Ανακάλυψαν εκ νέου το Ταξίδεμα, Μητέρα, και το χρησιμοποίησαν για να μεταφέρουν έναν ολόκληρο στρατό σε μια απόσταση εκατοντάδων λευγών. Πρέπει να αρχίσουμε τις διαπραγματεύσεις πριν αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν το Ταξίδεμα για να φέρουν όλον αυτόν τον στρατό στην Ταρ Βάλον, ειδάλλως όλα είναι χαμένα, ακόμα κι αν κερδίσουμε».
Έχοντας κάνει τις παλάμες της γροθιά κι ακουμπώντας τες πάνω στη φούστα της, η Αλβιάριν ξεροκατάπιε ηχηρά. Νόμιζε πως τα μάτια της ήταν έτοιμα να πεταχτούν από τις κόγχες τους. Οι επαναστάτριες γνώριζαν το Ταξίδεμα και βρίσκονταν ήδη στην Ταρ Βάλον; Κι αυτές εδώ οι ανόητες ήθελαν να κάνουν διαπραγματεύσεις; Διέκρινε τα καλοσχεδιασμένα πλάνα και τους προσεκτικά επιλεγμένους στόχους να εξατμίζονται σαν πούσι σε καλοκαιρινό ήλιο. Ίσως ο Σκοτεινός Άρχοντας να την άκουγε αν προσευχόταν αρκετά δυνατά.
Το σκοτείνιασμα της Ελάιντα δεν υποχώρησε στο ελάχιστο, αλλά άφησε προσεκτικά κάτω τη φιλντισένια χελώνα κι η φωνή της έγινε σχεδόν κανονική. Περίπου, δηλαδή, όπως ήταν πριν παρέμβει η Αλβιάριν. Κάτω από τα ήπια λόγια της υπήρχε ένας ατσάλινος πυρήνας. «Το Καφέ και το Πράσινο Άτζα υποστηρίζουν εξίσου τις συνομιλίες;»