Ωστόσο, ετούτη η τελευταία διαταγή ήταν διαφορετική. Κατ’ αρχάς, ένας Φαιός είχε σκοτώσει την Αρχόντισσα Τούβα, στην προσπάθειά του να μη φτάσει η διαταγή στον Ιτουράλντε. Γιατί η Σκιά φοβόταν αυτή τη διαταγή περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, αποτελούσε μυστήριο, ήταν ωστόσο επαρκής λόγος για να κινηθεί γοργά ο Ιτουράλντε. Πριν τον προλάβει ο Αλσαλάμ με κάποια άλλη. Η διαταγή αυτή άνοιγε πολλές ευκαιρίες κι ο Ιτουράλντε είχε σκεφτεί την καθεμία ξεχωριστά. Όμως οι καλές ευκαιρίες ξεκινούσαν εδώ, σήμερα. Όταν σου απομένουν λίγες πιθανότητες επιτυχίας, είναι καλό να αρπάζεις την ευκαιρία.
Η στριγκή κραυγή μιας χιονόκισσας αντήχησε από το βάθος, ύστερα δεύτερη φορά, ύστερα τρίτη. Κάνοντας τις παλάμες του χωνί και τοποθετώντας τες μπροστά στο στόμα του, ο Ιτουράλντε επανέλαβε τις τρεις διαπεραστικές κραυγές. Λίγα λεπτά αργότερα, ένα δασύτριχο, ωχρό και διάστικτο άλογο άρχισε να ξεπροβάλλει από τα δέντρα. Ο καβαλάρης του φορούσε λευκό μανδύα με μαύρες λωρίδες. Τόσο ο άντρας όσο και το άλογο δεν ξεχώριζαν εύκολα στο χιονισμένο δάσος αν στέκονταν ακίνητοι. Ο καβαλάρης πλησίασε τον Ιτουράλντε. Ήταν γεροδεμένος και το μόνο όπλο που είχε πάνω του ήταν ένα ξίφος με κοντή λεπίδα, ενώ στη σέλα του ήταν γερά δεμένα ένα θηκαρωμένο τόξο και μια φαρέτρα.
«Καταπώς φαίνεται, ήρθαν όλοι, Άρχοντά μου», ανακοίνωσε με τη μονίμως τραχιά φωνή του, πετώντας προς τα πίσω την κουκούλα στο κεφάλι του. Κάποιος είχε προσπαθήσει να κρεμάσει τον Ντόντζελ όταν ήταν μικρός, αν κι ο λόγος χάθηκε με τα χρόνια. Όσα από τα κοντοκουρεμένα μαλλιά του απέμεναν, είχαν πάρει ένα σκοτεινό, γκρίζο χρώμα. Η μαύρη δερμάτινη καλύπτρα στην κόγχη του δεξιού του ματιού ήταν απομεινάρι κάποιου άλλου νεανικού καυγά. Άσχετα, όμως, αν είχε ένα ή δύο μάτια, ήταν ο καλύτερος ανιχνευτής του Ιτουράλντε. «Οι περισσότεροι, εν πάση περιπτώσει», συνέχισε ο άντρας. «Οι φρουροί σχημάτισαν δύο κύκλους γύρω από το οίκημα, τον έναν μέσα στον άλλον. Μπορείς να τους διακρίνεις από ένα μίλι απόσταση, αλλά κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει χωρίς να τον ακούσουν όσοι είναι στο οίκημα και ν’ απομακρυνθούν έγκαιρα. Κρίνοντας από τα ίχνη, δεν έφεραν περισσότερους άντρες απ’ όσους είπες, ελάχιστους θα έλεγα. Βέβαια», πρόσθεσε ξερά, «εξακολουθούν να υπερτερούν αρκετά σε αριθμό».
Ο Ιτουράλντε κατένευσε. Τους είχε προσφέρει το Λευκό Σιρίτι, κι οι άντρες που επρόκειτο να συναντήσει το είχαν αποδεχτεί. Επί τρεις μέρες οι άντρες δεσμεύονταν υπό το Φως, στις ψυχές τους και στις ελπίδες τους για λύτρωση, να μη σηκώσουν όπλο ο ένας ενάντια στον άλλον και να μη χύσουν αίμα. Το Λευκό Σιρίτι δεν είχε δοκιμαστεί σ’ αυτόν τον πόλεμο, ωστόσο, και τούτες τις μέρες μερικοί από δαύτους είχαν περίεργες ιδέες σχετικά με την έννοια της λύτρωσης. Για παράδειγμα, όσοι αυτοαποκαλούνταν Δρακορκισμένοι. Ο Ιτουράλντε είχε ανέκαθεν τη φήμη του παράτολμου, μολονότι δεν ήταν. Το κόλπο ήταν να ξέρεις τι είδους ρίσκα μπορούσες να πάρεις. Κάποιες φορές δε, έπρεπε να ξέρεις και ποια από αυτά να προτιμήσεις.
Τράβηξε ένα πακέτο, ραμμένο σε λαδωμένο μετάξι στο πάνω μέρος της μπότας του, αφήνοντάς το στα χέρια του Ντόντζελ. «Αν δεν καταφέρω να φτάσω σε δύο μέρες στο Κόρον Φορντ, δώσε αυτό στη γυναίκα μου».
Ο ανιχνευτής έχωσε το πακέτο κάπου κάτω από τον μανδύα του, άγγιξε το μέτωπό του κι έστρεψε το άλογό του δυτικά. Είχε μεταφέρει και στο παρελθόν παρόμοια πράγματα εκ μέρους του Ιτουράλντε, παραμονές μάχης συνήθως. Το Φως να έδινε να μην ήταν αυτή η φορά που η Τάμσιν θα αναγκαζόταν να ανοίξει αυτό το πακέτο. Η γυναίκα του θα ερχόταν να τον ψάξει —τον είχε προειδοποιήσει, άλλωστε— κι αυτή θα ήταν η πρώτη καταγεγραμμένη περίπτωση όπου ένας ζωντανός θα στοίχειωνε έναν νεκρό.