«Έρχονται ο Μπάρτολ κι ο Ράσαν», ανήγγειλε με στόμφο η Έριαν, με την ταραχή να εντείνει την Ιλιανή προφορά της. Επρόκειτο για τους δύο Προμάχους της, που είχαν ξεμείνει στην Καιρχίν. «Δεν τους διέταξα να έρθουν, αλλά φαίνεται ότι κάποιος Ταξίδεψε μαζί τους. Πριν από μία ώρα, τους διαισθάνθηκα να πλησιάζουν, και τώρα βρίσκονται ακόμα πιο κοντά. Έρχονται προς τα εδώ».
«Κι ο δικός μου, ο Βιτάλιεν, έρχεται προς τα εδώ», είπε η Σαρίνε. «Θαρρώ πως θα καταφθάσει σε λίγες ώρες».
Η Έλζα άφησε τα χέρια της να πέσουν άτονα στα πλευρά της και, παρά την ακαμψία της πλάτης της, εξακολουθούσε να αγριοκοιτάζει τις δύο αδελφές. «Κι ο Φίαριλ θα βρίσκεται εδώ όπου να ’ναι», μουρμούρισε. Ήταν ο μοναδικός της Πρόμαχος. Κυκλοφορούσε μια φήμη ότι είχαν παντρευτεί, κι οι παντρεμένες Πράσινες σπάνια είχαν επιπλέον Προμάχους. Η Κάντσουεϊν αναρωτήθηκε αν η γυναίκα θα το είχε αναφέρει καν στην περίπτωση που οι άλλες δεν μιλούσαν.
«Δεν το περίμενα τόσο σύντομα», είπε μαλακά το αγόρι, αν κι η φωνή του ακουγόταν ατσαλένια. «Από την άλλη, πώς είναι δυνατόν να απαιτώ από τα γεγονότα να με περιμένουν. Έτσι δεν είναι, Κάντσουεϊν;»
«Τα γεγονότα δεν περιμένουν ποτέ κανέναν», αποκρίθηκε η Κάντσουεϊν και σηκώθηκε όρθια. Η Έριαν μόρφασε, λες και την έβλεπε για πρώτη φορά, παρ’ όλο που η Κάντσουεϊν ήταν σίγουρη πως το πρόσωπό της ήταν εξίσου ήρεμο με του αγοριού και, πιθανότατα, εξίσου αμείλικτο. Το τι είχε αναγκάσει τους Προμάχους να έρθουν από την Καιρχίν και το ποιος είχε Ταξιδέψει μαζί τους ήταν δύο θέματα που απαιτούσαν λύση, αλλά είχε την εντύπωση πως είχε πάρει ήδη μια απάντηση από το αγόρι, κι έπρεπε να σκεφτεί πολύ σοβαρά τι είδους συμβουλή θα του έδινε. Μερικές φορές, οι απαντήσεις ήταν μεγαλύτερο πρόβλημα από τις ερωτήσεις.
24
Η Θύελλα Δυναμώνει
Οι κυρτές ακτίνες του απογευματινού ηλιόφωτος θα έπρεπε κανονικά να διαπερνούν τα παράθυρα της κρεβατοκάμαρας του Ραντ, αλλά έξω έβρεχε καταρρακτωδώς κι όλοι οι φανοί ήταν αναμμένοι για να διώχνουν το σκοτάδι του λυκόφωτος. Οι κεραυνοί έκαναν τα τζάμια των δίφυλλων παραθύρων να τρίζουν. Ήταν μια μανιασμένη θύελλα, που είχε κατέβει από το Δρακότειχος ταχύτερα από άλογο κούρσας, φέρνοντας μαζί της ακόμη περισσότερο κρύο, τόσο που θα έλεγες ότι από στιγμή σε στιγμή θα χιόνιζε. Οι βροχοσταγόνες που γάζωναν το σπίτι ήταν μισοπαγωμένος βούρκος, και παρά τα κούτσουρα που τριζοβολούσαν στο τζάκι, η ψύχρα έμοιαζε να κολλάει στους τοίχους του δωματίου.
Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, με το ένα παπουτσωμένο πόδι ακουμπισμένο στο άλλο πάνω στο κάλυμμα του κρεβατιού, ο Ραντ ατένιζε τον ουρανό και προσπαθούσε να βάλει τις σκέψεις του σε τάξη. Μπορεί να μη λάμβανε υπ’ όψιν του την καταιγίδα έξω, αλλά η Μιν, βολεμένη κάτω από το μπράτσο του, ήταν άλλο ζήτημα. Δεν προσπαθούσε καν να του αποσπάσει την προσοχή, αφού το κατάφερνε και χωρίς προσπάθεια. Τι θα έκανε μαζί της; Τι θα έκανε με την Ηλαίην, με την Αβιέντα; Οι δύο γυναίκες δεν ήταν παρά αόριστες παρουσίες στο μυαλό του εξαιτίας της απόστασης από το Κάεμλυν. Ή, τουλάχιστον, υπέθετε πως βρίσκονταν ακόμα στο Κάεμλυν, αν κι οι διάφορες υποθέσεις έκρυβαν κινδύνους σχετικά με αυτές τις δύο. Το μόνο δεδομένο που είχε προς το παρόν ήταν μια γενική αίσθηση κατεύθυνσης κι η συναίσθηση ότι ήταν ζωντανές. Το κορμί της Μιν πίεζε τα πλευρά του κι ο δεσμός την έκανε να πάλλεται τόσο νοητικά όσο και σαρκικά. Μήπως όμως ήταν πια αργά για την ασφάλεια της Μιν, όπως επίσης και για την ασφάλεια της Ηλαίην και της Αβιέντα;
Τι σε κάνει να πιστεύεις πως μπορείς να εγγυηθείς την ασφάλεια κάποιου; ψιθύρισε μέσα στο κεφάλι του ο Λουζ Θέριν. Ο νεκρός παράφρονας είχε γίνει παλιόφιλος τώρα. Έτσι κι αλλιώς, όλοι μας θα πεθάνουμε. Ελπίζω μόνο να μην είσαι εσύ που θα τις ξεκάνεις. Ως φίλος δεν ήταν ιδιαίτερα καλοδεχούμενος, απλώς ο Ραντ αδυνατούσε να τον ξεφορτωθεί. Όσο φοβόταν μήπως τρελαθεί, άλλο τόσο φοβόταν μην τυχόν και σκοτώσει τη Μιν, την Ηλαίην ή την Αβιέντα. Βέβαια, εν μέρει ήταν ήδη τρελός, αφού μέσα στο μυαλό του κυκλοφορούσε ένας νεκρός άντρας, ενώ υπήρχαν φορές που αντίκριζε ένα ομιχλώδες πρόσωπο, το οποίο σχεδόν αναγνώριζε. Άραγε, θα τολμούσε να ρωτήσει την Κάντσουεϊν σχετικά;