Τα αυτιά του Λόιαλ συσπάστηκαν, κι έριξε άλλη μια ματιά στη Μιν, η οποία τον παρότρυνε μ’ ένα ακόμα χαμόγελο. «Λοιπόν, όπως είπα, επισκέφθηκα όλα τα στέντιγκ, εκτός από το Σανγκτάι. Ο Κάρλντιν δεν μπορούσε να μπει. Προτιμούσε να κοιμάται κάθε νύχτα κάτω από έναν θάμνο, παρά να αποκοπεί έστω και για ένα λεπτό από την Πηγή». Ο Ραντ δεν είπε τίποτα, αλλά ο Λόιαλ ανασήκωσε τα χέρια του από τα γόνατά του, με τις παλάμες προς τα έξω. «Θα έρθω στο προκείμενο, Ραντ. Σοβαρά. Έκανα ό,τι μπορούσα, αλλά δεν ξέρω αν ήταν αρκετό. Το στέντιγκ στις Μεθόριες Χώρες μού είπε να επιστρέψω και ν’ αφήσω το ζήτημα στους παλαιότερους και σοφότερους. Το ίδιο μου είπαν στο Σαντούν και το Μαρντούν, στα όρη της Ακτής της Σκιάς. Το άλλο στέντιγκ συμφώνησε να φρουρεί τις Πύλες των Οδών. Δεν νομίζω πως πιστεύουν ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος, αλλά συμφώνησαν, συνεπώς είναι σίγουρο πως θα τις φρουρούν στενά. Επιπλέον, είμαι βέβαιος ότι θα βρεθεί κάποιος να μεταβιβάσει το μήνυμα στο Σανγκτάι. Οι Πρεσβύτεροι του Σανγκτάι δεν θέλουν με τίποτα να έχουν μια Πύλη ακριβώς έξω από το στέντιγκ. Έπρεπε να είχα ακούσει τον Πρεσβύτερο Χάμαν, που είχε πει πάνω από εκατό φορές ότι είναι επικίνδυνο. Ξέρω ότι θα συμφωνήσουν σχετικά με την επιτήρηση».
Ο Ραντ ένευσε αργά. Οι Ογκιρανοί δεν έλεγαν ποτέ ψέματα ή, τουλάχιστον, οι ελάχιστοι που το είχαν προσπαθήσει, απέτυχαν τόσο οικτρά, ώστε σπάνια θα το ξαναπροσπαθούσαν. Ο λόγος ενός Ογκιρανού ήταν ισότιμος με ανθρώπινο όρκο. Ναι, πράγματι οι Πύλες των Οδών έπρεπε να φρουρούνται στενά, εκτός από αυτές στις Μεθόριες Χώρες και στα βουνά νότια της Αμαδισία και του Τάραμπον. Από πύλη σε πύλη, μπορούσε κάποιος να ταξιδέψει από τη Ραχοκοκαλιά του Κόσμου έως τον Ωκεανό Άρυθ, από τις Μεθόριες έως τη Θάλασσα των Καταιγίδων, διασχίζοντας έναν κόσμο παράξενο, που έμοιαζε να βρίσκεται έξω από τον χρόνο ή μάλλον παράπλευρα με τον χρόνο. Δύο μέρες πορείας κατά μήκος των Οδών ήταν ικανές να σε πάνε εκατό μίλια μακρύτερα, ακόμα και πεντακόσια, ανάλογα με τα μονοπάτια που διάλεγες να ακολουθήσεις. Αρκεί, βέβαια, να έπαιρνες και το ανάλογο ρίσκο. Στις Οδούς μπορούσες να πεθάνεις πολύ εύκολα ή να πάθεις κάτι ακόμα χειρότερο. Οι Οδοί είχαν εξαχρειωθεί και διαφθαρεί προ πολλού. Τους Τρόλοκ, βέβαια, δεν τους ένοιαζε αυτό, ειδικά έχοντας τους Μυρντράαλ για οδηγούς. Οι Τρόλοκ ενδιαφέρονταν μονάχα για σκοτωμούς, ειδικά με τη βοήθεια των Μυρντράαλ. Εννέα Ενδιάμεσες Πύλες είχαν παραμείνει αφύλακτες, με κίνδυνο κάποια εξ αυτών να ανοίξει ανά πάσα στιγμή, εξαπολύοντας δεκάδες χιλιάδες Τρόλοκ. Οποιουδήποτε είδους φρουρά ήταν παντελώς αδύναμη χωρίς τη συνεργασία των στέντιγκ. Πολύς κόσμος δεν πίστευε στην ύπαρξη των Ογκιρανών, ενώ ελάχιστοι απ’ όσους πίστευαν ήθελαν να ανακατευτούν σε μπελάδες μαζί τους. Ίσως οι Άσα’μαν να ήταν πρόθυμοι για κάτι τέτοιο, αρκεί να είχε αρκετούς έμπιστους.
Ξαφνικά, συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν ο μόνος κουρασμένος της παρέας. Ο Λόιαλ έμοιαζε εξαντλημένος. Το πανωφόρι του ήταν τσαλακωμένο και κρεμόταν χαλαρά πάνω του. Ήταν επικίνδυνο για έναν Ογκιρανό να βρίσκεται πολύ καιρό μακριά από το στέντιγκ, κι ο Λόιαλ είχε αφήσει το δικό του εδώ και πέντε τουλάχιστον χρόνια. Ίσως αυτές οι σύντομες επισκέψεις των τελευταίων μηνών να μην ήταν αρκετές γι’ αυτόν. «Μάλλον θα πρέπει να επιστρέψεις πια, Λόιαλ. Το στέντιγκ Σανγκτάι απέχει λίγες μέρες μονάχα από δω».
Η καρέκλα του Λόιαλ έτριξε επικίνδυνα, καθώς σηκώθηκε απότομα. Τα αυτιά του τεντώθηκαν ανήσυχα. «Η μητέρα μου θα βρίσκεται εκεί, Ραντ. Είναι ξακουστή Ομιλήτρια. Δεν θα έχανε ποτέ της ένα Μεγάλο Κούτσουρο».
«Δεν προλαβαίνει να έρθει από τους Δύο Ποταμούς», αποκρίθηκε ο Ραντ. Η μάνα του Λόιαλ ήταν επίσης ξακουστή πεζοπόρος, αλλά υπήρχαν όρια, ακόμα και για μια Ογκιρανή.
«Δεν την ξέρεις καλά τη μάνα μου», μουρμούρισε ο Λόιαλ κι η φωνή του έμοιαζε με δυσοίωνη βροντή τυμπάνου. «Εξακολουθεί να έχει υπό την προστασία της την Έριθ».
Η Μιν έγειρε προς το μέρος του Ογκιρανού και μια επικίνδυνη λάμψη φάνηκε στο βλέμμα της. «Από τον τρόπο που μιλάς για την Έριθ, καταλαβαίνω πως θέλεις να την παντρευτείς, οπότε γιατί την αποφεύγεις;»
Ο Ραντ την κοίταξε εξεταστικά από το τζάκι. Γάμος. Η Αβιέντα θεωρούσε δεδομένο ότι θα την παντρευόταν, όπως επίσης και την Ηλαίην και τη Μιν, και μάλιστα με τον Αελίτικο τρόπο. Όσο κι αν φάνταζε παράξενο, το ίδιο έμοιαζε να σκέφτεται κι η Ηλαίην ή έτσι τουλάχιστον πίστευε ο Ραντ. Η Μιν τι σκεφτόταν, άραγε; Ποτέ της δεν είχε μιλήσει γι’ αυτό το θέμα. Δεν έπρεπε να τις είχε αφήσει να τον δεσμεύσουν. Ο δεσμός θα τις έπνιγε στη θλίψη όταν ο ίδιος θα πέθαινε.