«Όχι!» αποκρίθηκε κοφτά και ξινά ο Ραντ. «Ό,τι έγινε, έγινε». Η Μερίς είχε σοκαριστεί τόσο πολύ όταν της ζήτησε να ελευθερώσει τον Ναρίσμα, που θα έλεγες ότι της είπε να εγκαταλείψει ένα σκυλάκι στην άκρη του δρόμου. Άσε που υποψιαζόταν ότι ο Φλιν θα έδινε σκληρή μάχη για να προσκολληθεί στην Κόρελε, όπως η Μερίς σ’ εκείνον. Ήταν σχεδόν σίγουρος πως μεταξύ τους υπήρχε κάτι περισσότερο από έναν απλό δεσμό. Εν πάση περιπτώσει, αν μια Άες Σεντάι μπορούσε να δεσμεύσει έναν άντρα με την ικανότητα της διαβίβασης, γιατί να μην μπορεί μια χαριτωμένη γυναίκα να κάνει τα γλυκά μάτια σ’ έναν σακάτη γέρο; «Πάντως, συνειδητοποιείς το χάος που προκαλέσατε, έτσι; Όπως έχουν τα πράγματα, ο μόνος άντρας που μπορεί να διαβιβάσει και τον οποίο θέλει ζωντανό η Ελάιντα είμαι εγώ, κι αυτό μέχρι να λήξει η Τελευταία Μάχη. Μόλις το μάθει αυτό, θα την πιάσει λύσσα να σας σκοτώσει όλους με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν έχω ιδέα πώς θα αντιδράσουν οι υπόλοιπες, αλλά η Εγκουέν ήταν πάντα σκληρή διαπραγματεύτρια. Ίσως πρέπει να αποθαρρύνω τους Άσα’μαν, ώστε να μη δεσμευτούν με τις Άες Σεντάι, μέχρι να εξισορροπηθούν οι αριθμοί σας. Μέχρι, δηλαδή, να πάψουν να αποφασίζουν ότι όλοι σας πρέπει να πεθάνετε το συντομότερο δυνατόν. Ό,τι έγινε, έγινε, αλλά μέχρι εκεί!»
Ο Λογκαίν γινόταν όλο και πιο δύσκαμπτος με κάθε λέξη του Ραντ, αλλά δεν τράβηξε το βλέμμα του από πάνω του, αγνοώντας επιδεικτικά τους υπόλοιπους παρισταμένους στο καθιστικό. Η Μιν δεν ήθελε με τίποτα να ανακατευτεί σε αυτή τη συνάντηση, οπότε είχε αποσυρθεί για να διαβάσει. Ο Ραντ αδυνατούσε να ξεχωρίσει το πάνω από το κάτω στα βιβλία του Χέριντ Φελ, αλλά η Μιν τα έβρισκε συγκλονιστικά. Είχε επιμείνει, ωστόσο, να παραμείνει ο Λόιαλ, κι ο Ογκιρανός έκανε πως κοίταζε με προσοχή τις φλόγες του τζακιού. Πού και πού, έριχνε ματιές στην πόρτα, με τα τριχωτά του αυτιά να συσπώνται, λες κι αναρωτιόταν αν μπορούσε να ξεγλιστρήσει απαρατήρητος, με την κάλυψη της καταιγίδας. Ο Ντάβραμ Μπασίρε φάνταζε ακόμη πιο κοντός απ’ όσο πράγματι ήταν πλάι στον Ογκιρανό, ένας ψαρομάλλης άντρας με σκούρα αμυγδαλωτά μάτια, μύτη σαν ράμφος και παχιά μουστάκια, που σχημάτιζαν καμπύλη γύρω από το στόμα του. Έφερε κι αυτός ξίφος, μια οφιοειδή λάμα, μικρότερη από του Λογκαίν. Ο Μπασίρε πιότερο κοιτούσε την κούπα με το κρασί του παρά οποιονδήποτε άλλον, αλλά όποτε η ματιά του έπεφτε στον Λογκαίν, ο αντίχειρας του διέτρεχε ασυνείδητα τη λαβή του σπαθιού του. Ο Ραντ πίστευε πως το έκανε αφηρημένα.
«Ο Τάιμ έδωσε τη διαταγή», είπε ψυχρά ο Λογκαίν, αν κι ένιωθε κάπως άβολα καθώς έδινε εξηγήσεις στο ακροατήριο. Μια ξαφνική αστραπή δίπλα στο οίκημα έριξε για μια στιγμή το πρόσωπό του στις σκιές, μια μελαγχολική μάσκα σκοταδιού. «Υπέθεσα πως τον είχες διατάξει εσύ». Το βλέμμα του έπεσε φευγαλέα στην κατεύθυνση του Μπασίρε και τα χείλη του σφίχτηκαν. «Ο Τάιμ κάνει μερικές φορές πράγματα που ο κόσμος νομίζει πως διέταξες εσύ», συνέχισε απρόθυμα, «αλλά έχει τα δικά του σχέδια. Ο Φλιν, ο Ναρίσμα κι ο Μάνφορ ανήκουν στη λίστα των λιποτακτών, όπως επίσης και κάθε Άσα’μαν που σου ανήκει. Έχει κοντά του μια κλίκα είκοσι-τριάντα αντρών τους οποίους εκπαιδεύει ιδιαιτέρως. Κάθε άντρας με το έμβλημα του Δράκοντα ανήκει σε μια τέτοια ομάδα, εκτός από μένα, κι αν είχε λίγο περισσότερο θράσος, δεν θα μου έδινε τον Δράκοντα. Ασχέτως των πράξεών σου, ήρθε η ώρα να στρέψεις την προσοχή σου στον Μαύρο Πύργο, προτού ο Τάιμ τον διασπάσει χειρότερα απ’ ό,τι τον Λευκό. Αν γίνει κάτι τέτοιο, θα ανακαλύψεις πως οι περισσότεροι είναι αφοσιωμένοι σ’ εκείνον, όχι σ’ εσένα. Εκείνον τον ξέρουν καλά, ενώ εσένα οι περισσότεροι δεν σ’ έχουν δει καν».
Νευριασμένος, ο Ραντ τράβηξε κάτω τα μανίκια του και κάθισε βαριά στην καρέκλα. Όσα είχε κάνει δεν έπαιζαν κανένα ρόλο για τον Λογκαίν. Ο άντρας γνώριζε ότι το σαϊντίν ήταν καθαρό, αλλά δεν πίστευε ότι ο Ραντ ή οποιοσδήποτε άλλος άντρας μπορούσε να κάνει από μόνος του την κάθαρση. Μήπως νόμιζε πως ο Δημιουργός είχε αποφασίσει να τους απλώσει σπλαχνικά το χέρι έπειτα από τρεις χιλιάδες χρόνια βασάνων; Ο Δημιουργός είχε φτιάξει τον κόσμο, αλλά κατόπιν άφησε την ανθρωπότητα να τα βγάλει πέρα μόνη της, να δημιουργήσει έναν παράδεισο ή ένα Χάσμα του Χαμού, ανάλογα με τις προτιμήσεις της. Ο Δημιουργός είχε φτιάξει πολλούς κόσμους, παρακολουθούσε κάθε λουλούδι που βλάσταινε ή πέθαινε, και κατόπιν προχωρούσε ακόμα πιο πέρα, για να φτιάξει κι άλλους, ατελείωτους. Ο κηπουρός δεν θρηνεί για κάθε άνθος που μαραίνεται.
Προς στιγμήν, σκέφτηκε πως όλα αυτά ίσως ήταν συλλογισμοί του Λουζ Θέριν. Απ’ όσο θυμόταν, δεν είχε σκεφτεί ποτέ του έτσι για τον Δημιουργό ή για οτιδήποτε άλλο. Ωστόσο, διαισθανόταν τον Λουζ Θέριν να νεύει συμφωνώντας, σαν κάποιος που δεν δίνει την παραμικρή προσοχή στα λόγια κάποιου άλλου. Πάντως, η αλήθεια είναι πως δύσκολα θα έκανε ο ίδιος τέτοιες σκέψεις πριν από τον Λουξ Θέριν. Πόση απόσταση τους χώριζε, άραγε;