«Ο Τάιμ πρέπει να περιμένει», είπε κουρασμένα. Για πόσο, όμως; Παραξενεύτηκε που δεν άκουσε τον Λουζ Θέριν να ωρύεται ότι έπρεπε να τον σκοτώσει. Μακάρι αυτό να τον έκανε να νιώσει καλύτερα. «Μπασίρε, ήρθες για να βεβαιωθείς ότι με βρήκε ο Λογκαίν ή για να μου αναφέρεις ότι κάποιος μαχαίρωσε τον Ντομπραίν; Εκτός αν έχεις να μου αναθέσεις κάτι επείγον».
Ακούγοντας τον τόνο της φωνής του Ραντ, τα φρύδια του Μπασίρε ανασηκώθηκαν και το σαγόνι του σφίχτηκε καθώς έριξε μια ματιά στον Λογκαίν, αλλά ένα λεπτό αργότερα ρουθούνισε τόσο βαριά, που τα παχιά του μουστάκια τρεμούλιασαν. «Δύο άντρες έκαναν άνω-κάτω τη σκηνή μου», είπε, ακουμπώντας την κούπα με το κρασί του σε ένα σκαλιστό μπλε τραπεζάκι, ακουμπισμένο στον τοίχο, «ο ένας εκ των οποίων είχε ένα σημείωμα που θα ορκιζόμουν ότι το είχα γράψει εγώ αν δεν ήξερα κάποια πράγματα. Ήταν μια διαταγή να απομακρύνω "συγκεκριμένα τεμάχια". Ο Λόιαλ μού είπε ότι οι τύποι που μαχαίρωσαν τον Ντομπραίν είχαν μαζί τους το ίδιο σημείωμα, γραμμένο προφανώς με το χέρι του Ντομπραίν. Με λίγη σκέψη, ακόμα κι ένας τυφλός θα έβλεπε πού αποσκοπούσαν. Ο Ντομπραίν κι εγώ είμαστε οι πιθανότεροι υποψήφιοι για τη φρούρηση των σφραγίδων. Έχεις τρεις κι είπες ότι έχουν σπάσει τρεις. Ίσως η Σκιά γνωρίζει πού βρίσκεται η τελευταία».
Ο Λόιαλ είχε στραφεί από το τζάκι όσο μιλούσε ο Σαλδαίος, με τα αυτιά του τεντωμένα, και τώρα ξέσπασε. «Το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό, Ραντ. Αν κάποιος σπάσει όλες τις σφραγίδες της φυλακής του Σκοτεινού, ή απλώς μία-δύο ακόμα, ο Σκοτεινός θα ελευθερωθεί. Ακόμα κι εσύ δεν μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις τον Σκοτεινό! Ξέρω, βέβαια, ότι οι Προφητείες λένε πως θα το κάνεις, αλλά μάλλον είναι σχήμα λόγου». Ακόμα κι ο Λογκαίν έμοιαζε προβληματισμένος και το βλέμμα του περιεργαζόταν τον Ραντ, λες και τον μετρούσε για να δει αν θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τον Σκοτεινό.
Ο Ραντ έγειρε πίσω, στο κάθισμά του, προσέχοντας να μην αφήσει να φανεί η κούρασή του. Από τη μία, οι σφραγίδες στη φυλακή του Σκοτεινού. Από την άλλη, ο Τάιμ που δίχαζε τους Άσα’μαν. Η έβδομη σφραγίδα είχε σπάσει ήδη, άραγε; Μήπως η Σκιά είχε ήδη αρχίσει να προετοιμάζεται για την Τελευταία Μάχη; «Κάποτε, μου είχες πει κάτι, Μπασίρε. Αν ο εχθρός σού προσφέρει δύο στόχους...»
«Χτύπα τον τρίτο», αποτελείωσε γοργά την πρόταση ο Μπασίρε, ενώ ο Ραντ ένευσε καταφατικά. Ούτως ή άλλως, είχε ήδη πάρει την απόφασή του. Οι κεραυνοί κροτάλιζαν στα παράθυρα τόσο πολύ, που κουνούσαν τα πλαίσιά τους. Η θύελλα δυνάμωνε ολοένα.
«Δεν μπορώ να πολεμήσω ταυτόχρονα τη Σκιά και τους Σωντσάν. Θα στείλω τους τρεις σας να συνάψετε ανακωχή με τους Σωντσάν».
Ο Μπασίρε με τον Λογκαίν έμειναν εμβρόντητοι και σιωπηλοί, μέχρι που άρχισαν να λογομαχούν. Ο Λόιαλ ήταν έτοιμος να λιποθυμήσει.
Η Έλζα έκανε νευρικές κινήσεις ακούγοντας την αναφορά του Φίαριλ σχετικά με το τι συνέβη από τότε που τον είχε αφήσει στην Καιρχίν. Δεν ήταν η τραχιά φωνή του άντρα που την εκνεύριζε. Μισούσε τις αστραπές κι ευχήθηκε να υπήρχε κάποιο ξόρκι για να διώξει τις δυνατές λάμψεις που άστραφταν στα παράθυρα, όπως ακριβώς είχε χρησιμοποιήσει το ξόρκι ενάντια στους ωτακουστές για να προφυλάξει αυτό το δωμάτιο. Κανείς δεν θεωρούσε παράξενη την επιθυμία της για απομόνωση, μια κι είχαν χρειαστεί είκοσι χρόνια για να πείσει τους πάντες ότι ήταν παντρεμένη με τον κατάξανθο άντρα. Παρά την τραχύτητα στη φωνή του, ο Φίαριλ ήταν ο ιδανικός σύζυγος για μια γυναίκα, ψηλός, ευθυτενής κι αρκετά όμορφος. Η σκληρή άκρη του στόματός του υπογράμμιζε κατά κάποιον τρόπο την ομορφιά του προσώπου του. Ασφαλώς, αν το ξανασκεφτόταν κανείς, μπορεί μερικοί να θεωρούσαν παράξενο που ποτέ της δεν είχε πάνω από έναν Πρόμαχο τη φορά. Δεν ήταν και τόσο εύκολο να βρει έναν άντρα με τα σωστά προσόντα, αλλά ίσως έπρεπε να αρχίσει να ψάχνει. Οι αστραπές φώτισαν ξανά τα παράθυρα.
«Εντάξει, αρκετά», τον διέκοψε τελικά. «Έπραξες ορθώς, Φίαριλ. Θα φάνταζε αλλόκοτο αν ήσουν ο μόνος που αρνιόσουν να βρεις Άες Σεντάι». Μια αίσθηση ανακούφισης ανάβλυσε μέσω του δεσμού. Η γυναίκα ήταν ιδιαίτερα αυστηρή σχετικά με την υπακοή στις διαταγές της και, παρ’ όλο που ο Φίαριλ ήξερε ότι δεν θα τον σκότωνε —κάτι που, ούτως ή άλλως, δεν θα έκανε— η τιμωρία απαιτούσε από τη μεριά της να καλύψει τον δεσμό, έτσι ώστε να μη μοιραστεί τον πόνο του. Χρησιμοποιούσε, επίσης, κι ένα ξόρκι για να πνίξει τις κραυγές του. Μισούσε τα ουρλιαχτά όσο σχεδόν μισούσε τις αστραπές.