Μια Κόκκινη που έκανε κήρυγμα υπέρ του Αναγεννημένου Δράκοντα σαν δημαγωγός της επαρχίας! Μα το Φως! «Κι αν κάνεις λάθος;» Η Σαμίτσου πρόφερε τις λέξεις παρά τη θέλησή της. Η Σασέιλ όμως —που να την πάρει και να τη σηκώσει!— δεν έχασε διόλου την ψυχραιμία της.
«Η Άιλιλ έχει επιορκήσει της διεκδίκησής της στον Θρόνο του Ήλιου υπέρ της Ηλαίην Τράκαντ, κάτι που ούτως ή άλλως σχεδίαζε ο Αναγεννημένος Δράκοντας, κι είναι έτοιμη να ορκιστεί πίστη στο όνομά του αν το ζητήσω. Ο Τόραμ οδηγεί έναν ολόκληρο στρατό ενάντια στον Ραντ αλ’Θόρ. Πιστεύω ότι αυτή η αλλαγή αξίζει τον κόπο κι ότι αξίζει να το ριψοκ ινδυνεύσουμε. Θα της το πω».
Οι καμπανούλες στα μαλλιά της Σαμίτσου κουδούνισαν καθώς η γυναίκα κούνησε οργισμένα το κεφάλι της, και μόλις που συγκρατήθηκε να μην αναστενάξει ξανά. Δεκαοκτώ από αυτές τις Δρακορκισμένες αδελφές παρέμεναν στην Καιρχίν —η Κάντσουεϊν είχε πάρει μερικές μαζί της κι έπειτα έστειλε την Αλάνα να μαζέψει κάμποσες ακόμα— ενώ κάποιες από αυτές τις δεκαοκτώ, εκτός της Σασέιλ, είχαν μεγαλύτερο αξίωμα από την ίδια, αλλά οι Αελίτισσες Σοφές φρόντιζαν έτσι ώστε να μη βρεθούν στον δρόμο της. Κατ’ αρχάς, δεν συμφωνούσε καθόλου με τον τρόπο που γινόταν αυτό —οι Άες Σεντάι ήταν αδύνατον να είναι μαθητευόμενες κανενός! Ήταν εξωφρενικό!— αλλά από πρακτική άποψη διευκόλυνε τη δουλειά της. Ούτε έχωναν τη μύτη τους παντού, ούτε προσπαθούσαν να φανούν αρχηγικές, με τις Σοφές να καθορίζουν τη ζωή τους και να τις παρακολουθούν κάθε λίγο και λιγάκι. Δυστυχώς, για κάποιον λόγο που δεν κατάφερε να μάθει, οι Σοφές συμπεριφέρονταν αλλιώς στη Σασέιλ και στις άλλες δύο αδελφές που είχαν σιγανευτεί στα Πηγάδια του Ντουμάι. Είχαν σιγανευτεί. Και μόνο η σκέψη τής προκαλούσε ρίγη, ελαφρά βέβαια, τα οποία θα ήταν ανύπαρκτα αν κατόρθωνε ποτέ να κατανοήσει πώς ο Ντάμερ Φλιν είχε Θεραπεύσει αυτό που δεν δεχόταν Θεραπεία. Αν μη τι άλλο, κάποιος θα έπρεπε να μπορεί να Θεραπεύσει το σιγάνεμα, ακόμα κι αν αυτός ο κάποιος ήταν άντρας. Ένας άντρας ικανός να διαβιβάζει. Μα το Φως, οι τρόμοι του χτες γίνονταν οι ανησυχίες του σήμερα, αρκεί να τους συνήθιζες.
Ήταν σίγουρη πως η Κάντσουεϊν θα τα είχε κανονίσει με τις Σοφές πριν φύγει, αν γνώριζε για τη διαφορά σχετικά με τη Σασέιλ, την Ιργκαίην και τη Ρονάιλε. Τουλάχιστον, έτσι νόμιζε. Δεν ήταν η πρώτη φορά που μπλεκόταν αθέλητα σ’ ένα από τα θρυλικά σχέδια των Πράσινων. Η Κάντσουεϊν ήταν πιο ύπουλη κι από Γαλάζια, όλο σχέδια μέσα σε σχέδια και μηχανορραφίες με περιτύλιγμα ίντριγκας, κι όλα αυτά κρυμμένα πίσω από άλλα σχέδια. Κάποια είχαν καταστρωθεί ώστε να αποτύχουν προκειμένου να πετύχουν άλλα. Μόνο η Κάντσουεϊν γνώριζε ποια ήταν ποια, μια σκέψη διόλου ανακουφιστική. Εν πάση περιπτώσει, οι τρεις αυτές αδελφές ήταν ελεύθερες να πηγαινοέρχονται όσο θέλουν και να κάνουν ό,τι θέλουν. Φυσικά, δεν ένιωθαν την ανάγκη να ακολουθούν τις οδηγίες που είχε αφήσει πίσω της η Κάντσουεϊν, ούτε καν την αδελφή που είχε ορίσει υπεύθυνη. Μονάχα ο παλαβός όρκος τους απέναντι στον αλ’Θόρ τις οδηγούσε ή τις περιόριζε.
Η Σαμίτσου δεν είχε νιώσει ποτέ στη ζωή της αδύναμη ή αναποτελεσματική, παρά μόνο τότε που την εγκατέλειψε το Ταλέντο της, ωστόσο ευχόταν όσο τίποτε άλλο να επιστρέψει η Κάντσουεϊν και να πάρει την ευθύνη από τα χέρια της. Λίγα λόγια μόνο στο αυτί της Άιλιλ θα ήταν αρκετά για να σβήσει ο πόθος της αρχόντισσας για την Υψηλή Έδρα, αλλά όλα αυτά δεν θα είχαν νόημα εκτός αν έβρισκε τρόπο να εκτρέψει τη Σασέιλ από τους σκοπούς της. Ασχέτως αν η Αιλιλ φοβόταν μήπως έβγαιναν στη φόρα τα ανόητα μυστικά της, η ασυνέπεια των λόγων μιας Άες Σεντάι μπορεί να την έκανε να αποφασίσει ότι ίσως ήταν καλύτερα να φροντίσει να εξαφανιστεί στα κτήματά της από το να ρισκάρει να προσβάλει μια αδελφή, ό,τι κι αν ήταν αυτό που έκανε. Η Κάντσουεϊν θα αναστατωνόταν αν έχανε την Άιλιλ. Ακόμα κι η Σαμίτσου θα αναστατωνόταν. Η Άιλιλ λειτουργούσε ως αγωγός ανάμεσα στις μισές συνωμοσίες μεταξύ των ευγενών, ένα είδος μετρητή που φρόντιζε οι ίντριγκες αυτές να παραμείνουν ασήμαντες, ανίκανες να προκαλέσουν σοβαρή ζημιά. Η καταραμένη η Κόκκινη τα γνώριζε όλα αυτά. Κι από τη στιγμή που η Σασέιλ έδινε την άδεια στην Άιλιλ, η τελευταία θα έσπευδε να μεταδώσει τα μαντάτα σε αυτήν, κι όχι στη Σαμίτσου Ταμαγκόγουα.
Ενώ η Σαμίτσου πάλευε με τα διλήμματά της, η πόρτα που έβλεπε στον διάδρομο άνοιξε, και μια χλωμή Καιρχινή με αυστηρό πρόσωπο, μια παλάμη κοντύτερη από οποιαδήποτε Άες Σεντάι, πέρασε μέσα. Τα μαλλιά της ήταν μαζεμένα σε μια παχιά, γκρίζα κουλούρα στη βάση του σβέρκου της, και φορούσε ένα απλό γκρίζο φόρεμα, τόσο σκούρο που ήταν σχεδόν μαύρο, η λιβρέα μιας υπηρέτριας του Παλατιού του Ήλιου. Οι υπηρέτες δεν ανακοίνωναν ποτέ την παρουσία τους, ούτε ζητούσαν άδεια να μπουν, αλλά η Κοργκάιντε Μαρέντεβιν δεν ήταν μια απλή υπηρέτρια. Ο βαρύς ασημένιος κρίκος με τα μακρόστενα κλειδιά, στη μέση της, ήταν διακριτικό κάποιου αξιώματος. Όποιος κι αν διοικούσε την Καιρχίν, η Κάτοχος των Κλειδιών διοικούσε το Παλάτι του Ήλιου, έτσι απλά, και δεν υπήρχε τίποτα δουλοπρεπές στους τρόπους της. Έκανε μια κάπως αόριστη υπόκλιση, δίχως να απευθύνεται συγκεκριμένα στη Σαμίτσου ή στη Σασέιλ.