Στο εσωτερικό, ο προθάλαμος ήταν σχεδόν γεμάτος από τους υπηρέτες του Ντομπραίν, οι περισσότεροι εκ των οποίων κοιτούσαν ζαλισμένοι τριγύρω, λες και τους είχες χτυπήσει με μπαλτά στο κεφάλι. Ο ίδιος ο Ντομπραίν κειτόταν ακίνητος σε ένα φορείο, στο κέντρο του τεράστιου δωματίου, με το κεφάλι ακόμα ενωμένο με το υπόλοιπο κορμί, αλλά τα μάτια κλειστά, ενώ μια ξεραμένη λουρίδα αίματος, από ένα βαθύ κόψιμο στο κρανίο του, κάλυπτε τα ακίνητα χαρακτηριστικά του. Ένα σκούρο ρυάκι είχε τρέξει από το άτονο στόμα του. Με το που είδαν τις Άες Σεντάι να μπαίνουν, δύο υπηρέτες σταμάτησαν απότομα τη στιγμή που ήταν έτοιμοι να καλύψουν με ένα άσπρο ύφασμα το κεφάλι του αφέντη τους, ενώ τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι στα μάγουλά τους. Ο Ντομπραίν δεν ανέπνεε, ενώ στο μπροστινό μέρος του πανωφοριού με τις λεπτές λωρίδες που έφταναν έως τα γόνατα υπήρχαν ανοικτές, ματωμένες πληγές. Δίπλα στο φορείο, μια σκοτεινή μουτζούρα μεγαλύτερη από το σώμα ενός άντρα λέρωνε τον πρασινοκίτρινο δαίδαλο του κροσσωτού Δακρυνού χαλιού. Ένας άνθρωπος που είχε χάσει τόσο πολύ αίμα, θα έπρεπε λογικά να είναι νεκρός. Δύο ακόμα άντρες κείτονταν φαρδιοί-πλατιοί στο πάτωμα. Τα γυάλινα μάτια του ενός ήταν νεκρά κι έβλεπαν στο ταβάνι, ενώ ο άλλος ήταν γυρτός στη μια πλευρά, με τη φιλντισένια λαβή ενός μαχαιριού να εξέχει από τα πλευρά του. Η λάμα μάλλον θα είχε φτάσει στην καρδιά. Κοντοί Καιρχινοί, με χλωμή επιδερμίδα κι οι δύο, φορούσαν τη χαρακτηριστική λιβρέα των υπηρετών του παλατιού, αν κι ένας υπηρέτης δεν κουβαλούσε ποτέ επάνω του το μακρόστενο εγχειρίδιο με την ξύλινη λαβή που κειτόταν πλάι σε κάθε πτώμα. Ένας άντρας από τον Οίκο των Τάμποργουιν είχε ανασηκώσει το πόδι του, έτοιμος να κλωτσήσει ένα από τα πτώματα, αλλά κοντοστάθηκε, βλέποντας τις δύο αδελφές, και περιορίστηκε να χτυπήσει δυνατά με την μπότα του τα πλευρά του νεκρού άντρα. Ήταν προφανές ότι η ευπρέπεια δεν χαρακτήριζε εκείνη τη στιγμή τους παρευρισκόμενους.
«Μετακινήστε αυτό το ύφασμα», είπε η Σασέιλ στους δύο άντρες που ήταν σκυμμένοι πάνω από το φορείο. «Σαμίτσου, κοίτα αν μπορείς να κάνεις κάτι για τον Άρχοντα Ντομπραίν».
Ό,τι κι αν πίστευε, το ένστικτο έσπρωξε τη Σαμίτσου προς το μέρος του Ντομπραίν, αλλά η προσταγή αυτή —κι επρόκειτο όντως για προσταγή!— την έκανε να τρικλίσει λιγάκι. Συνέχισε να προχωράει, τρίζοντας τα δόντια της, και γονάτισε προσεκτικά πλάι στο φορείο, στην απέναντι μεριά από την κηλίδα που εξακολουθούσε να είναι υγρή, τοποθετώντας τα χέρια της στο μουσκεμένο από το αίμα κεφάλι του Ντομπραίν. Δεν την ένοιαξε ποτέ να λερώσει με αίμα τα χέρια της, αλλά οι αιματοβαμμένες κηλίδες δεν έφευγαν από το μετάξι εκτός κι αν διαβίβαζες, κι η Σαμίτσου εξακολουθούσε να νιώθει ενοχές για τη σπατάλη της Δύναμης σε κάτι τόσο κοινότοπο.
Οι απαραίτητες υφάνσεις ήταν δεύτερη φύση της, οπότε η Σαμίτσου αγκάλιασε την Πηγή και χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισε τον Εντοπισμό στον Καιρχινό άρχοντα. Βλεφάρισε έκπληκτη. Το ένστικτο την έκανε να συνεχίσει, αν κι ήταν σίγουρη πως υπήρχαν τρία πτώματα στο δωμάτιο, κι ωστόσο η ζωή τρεμόπαιζε ακόμα μέσα στον Ντομπραίν. Μια μικροσκοπική ρέουσα φλογίτσα, που το σοκ της Θεραπείας θα μπορούσε κάλλιστα να σβήσει. Το σοκ της Θεραπείας που γνώριζε η ίδια, τουλάχιστον.
Το βλέμμα της περιεργάστηκε τον ασπρομάλλη Άσα’μαν. Ήταν καθισμένος ανακούρκουδα δίπλα σε έναν νεκρό υπηρέτη, μελετώντας τον ήρεμα, εντελώς αδιάφορος στις εμβρόντητες ματιές που του έριχναν οι ζωντανοί υπηρέτες. Μια από τις γυναίκες πρόσεξε ξαφνικά τον Λόιαλ, ο οποίος στεκόταν κοντά στην είσοδο, κι αλληθώρισε λες κι ο Ογκιρανός είχε εμφανιστεί από το πουθενά. Με τα χέρια διπλωμένα στο στήθος του και μια λυπημένη έκφραση στο πλατύ του πρόσωπο, ο Ογκιρανός φάνταζε σαν να εκτελούσε χρέη φρουρού.
«Κάρλντιν, μήπως ξέρεις τι είδους Θεραπεία χρησιμοποιεί αυτός ο Ντάμερ Φλιν;» ρώτησε η Σαμίτσου. «Το είδος που κάνει χρήση και των Πέντε Δυνάμεων;»
Ο άντρας κοντοστάθηκε για λίγο και την κοίταξε συνοφρυωμένος. «Ο Φλιν; Δεν ξέρω καν για τι πράγμα μιλάς. Έτσι κι αλλιώς, δεν διαθέτω ιδιαίτερο Ταλέντο στη Θεραπεία». Ρίχνοντας μια ματιά στον Ντομπραίν, πρόσθεσε: «Εμένα, πάντως, μου φαίνεται νεκρός, αλλά ελπίζω να καταφέρεις να τον σώσεις. Ήταν στα Πηγάδια». Έσκυψε ξανά να συνεχίσει το ψαχούλεμα στο πανωφόρι του νεκρού υπηρέτη.
Η Σαμίτσου έγλειψε τα χείλη της. Σε καταστάσεις σαν κι αυτή, το ρίγος που ένιωθε συνήθως όταν τη γέμιζε το σαϊντάρ ήταν αισθητά μειωμένο. Σε καταστάσεις, δηλαδή, όπου όλες οι άλλες επιλογές της ήταν σαφώς χειρότερες. Προσεκτικά, συγκέντρωσε τις ροές του Αέρα, του Πνεύματος και του Νερού και τις ύφανε, άλλωστε αυτή ήταν κι η βασική ύφανση της Θεραπείας που ήξερε καλά η κάθε αδελφή. Κανείς στα χρονικά δεν είχε τόσο ισχυρό Ταλέντο στη Θεραπεία όσο η ίδια, ενώ οι περισσότερες αδελφές είχαν πολύ περιορισμένες δυνατότητες, μερικές μάλιστα το μόνο που μπορούσαν να Θεραπεύσουν ήταν απλοί μώλωπες. Η ίδια συγκέντρωνε ικανότητες Θεραπείας σχεδόν ισάξιες ενός ενωμένου κύκλου. Οι περισσότερες αδελφές δεν μπορούσαν να ρυθμίσουν σε κανέναν βαθμό τις υφάνσεις. Άσε που δεν έμπαιναν καν στον κόπο να διδαχθούν, ενώ αυτή ήταν ικανή εξ αρχής. Βέβαια, δεν μπορούσε να Θεραπεύσει κάτι συγκεκριμένο και να αφήσει όλα τα άλλα ανέγγιχτα, όπως έκανε ο Ντάμερ. Ό,τι έκανε, επηρέαζε κι όλα τα υπόλοιπα, άσχετα αν επρόκειτο για μαχαιριές ή για τη βουλωμένη μύτη από την οποία υπέφερε επίσης ο Ντομπραίν. Ο Εντοπισμός τής είχε αποκαλύψει από τι έπασχε. Ωστόσο, μπορούσε να εξαλείψει τις χειρότερες πληγές, σαν να μην υπήρξαν ποτέ, ή να Θεραπεύσει κάποιον και να τον κάνει να φαίνεται σαν να είχε ανανήψει πριν από μέρες, ή οτιδήποτε άλλο. Ό,τι και να έκανε, απαιτούσε αρκετή ενέργεια εκ μέρους της, αλλά κάπως λιγότερη εκ μέρους του ασθενούς. Όσο μικρότερη η αλλαγή στο σώμα, τόσο μικρότερη κι η αναρρόφηση ενέργειας. Μόνο που, εκτός από την κοψιά στο κεφάλι, οι υπόλοιπες πληγές του Ντομπραίν ήταν αρκετά σοβαρές, τέσσερις βαθιές τρύπες στα πνευμόνια, εκ των οποίων δύο είχαν σκίσει την καρδιά. Η ισχυρότερη Θεραπεία θα τον σκότωνε πριν ακόμα έκλειναν οι πληγές, ενώ η πιο αδύναμη θα τον επανέφερε στις αισθήσεις του ίσα-ίσα για να πνιγεί στο ίδιο του το αίμα. Έπρεπε να διαλέξει κάτι ενδιάμεσο και να ελπίζει ότι δεν έκανε λάθος εκτίμηση.