Ο Κάρλντιν δεν είχε δώσει την παραμικρή σημασία στη Θεραπεία, απ’ όσο τουλάχιστον καταλάβαινε η Σαμίτσου. Τελειώνοντας την έρευνά του στο δεύτερο πτώμα, σηκώθηκε και διέσχισε το δωμάτιο πηγαίνοντας προς το μέρος του Λόιαλ, σαν να ήθελε να δείξει κάτι στον Ογκιρανό, κάτι που κάλυπτε με το κορμί του για να μην το δουν οι Άες Σεντάι. Ο Λόιαλ άρπαξε από το χέρι του Άσα’μαν ένα κομμάτι χαρτί σε χρώμα κρεμ, τσαλακωμένο από τις πολλαπλές αναδιπλώσεις, το κράτησε μπροστά στο πρόσωπό του και το άνοιξε με τα παχιά του δάχτυλα, αγνοώντας το αγριοκοίταγμα του Κάρλντιν.
«Δεν βγαίνει νόημα», μουρμούρισε στραβομουτσουνιάζοντας ο Ογκιρανός καθώς διάβαζε. «Δεν βγαίνει καθόλου νόημα. Εκτός κι αν...» Έκοψε απότομα την πρόταση του, τα μακριά του αυτιά πετάρισαν κι αντάλλαξε έντονες ματιές με τον άντρα με τα ξεθωριασμένα μαλλιά, ο οποίος ένευσε κοφτά. «Ω, πολύ κακό αυτό», είπε ο Λόιαλ. «Αν ήταν πάνω από δύο, Κάρλντιν, κι αν βρήκαν...»
Για δεύτερη φορά δεν συνέχισε την πρότασή του καθώς ο νεαρός άντρας κούνησε φρενιασμένα το κεφάλι του.
«Για να το δω, παρακαλώ», είπε η Σασέιλ τεντώνοντας το χέρι της, πιότερο απαιτώντας παρά παρακαλώντας.
Ο Κάρλντιν έκανε να αρπάξει το σημείωμα από το χέρι του Λόιαλ, αλλά ο Ογκιρανός το έδωσε ψύχραιμα στη Σασέιλ, η οποία του έριξε μια ατάραχη, εξεταστική ματιά, και κατόπιν το πάσαρε στη Σαμίτσου. Το χαρτί ήταν παχύ, λείο κι ακριβό, κι έμοιαζε καινούργιο. Η Σαμίτσου κατέβαλλε προσπάθεια να μη γίνει φανερή η έκπληξή της καθώς διάβαζε.
Με δική μου διαταγή, όσοι έχουν στην κατοχή τους αυτό το σημείωμα πρέπει να πάρουν κάποια συγκεκριμένα αντικείμενα, ξέρουν ποια, από αυτό το διαμέρισμα και να τα βγάλουν από το Παλάτι του Ήλιου. Φροντίστε για την ανάλογη εχεμύθεια, δώστε τους όποια βοήθεια χρειαστούν και τηρήστε σιγή ιχθύος στο θέμα, στο όνομα του Αναγεννημένου Δράκοντα κι επί ποινή δυσμένειας εκ μέρους του.
Είχε προσέξει αρκετά συχνά τον γραφικό χαρακτήρα του Ντομπραίν κι αναγνώρισε τα στρογγυλά γράμματα ως δικά του. «Είναι ολοφάνερο ότι κάποιος προσέλαβε έναν πολύ καλό παραχαράκτη», είπε, κι η αντίδραση της Σασέιλ ήταν μια φευγαλέα περιφρονητική ματιά.
«Δεν το βλέπω και πολύ πιθανό να το έγραψε ο ίδιος και να τον μαχαίρωσαν οι δικοί του κατά λάθος», αποκρίθηκε κοφτά η Κόκκινη. Το βλέμμα της στράφηκε προς το μέρος του Λόιαλ και του Άσα’μαν. «Τι είναι αυτό που θα έβρισκαν;» τους ρώτησε απαιτητικά. «Τι είναι αυτό που φοβάστε πως βρήκαν;» Ο Κάρλντιν ανταπέδωσε τη ματιά της, κοιτώντας τη μειλίχια.
«Δεν είμαι σίγουρος τι μπορεί να έψαχναν», απάντησε ο Λόιαλ. «Κάτι είχαν σκοπό να κλέψουν». Τα φουντωτά του αυτιά όμως συσπάστηκαν τόσο δυνατά, που άρχισαν σχεδόν να δονούνται πριν τα ηρεμήσει. Οι περισσότεροι Ογκιρανοί είναι πολύ κακοί ψεύτες, τουλάχιστον σε νεαρή ηλικία.
Οι μπούκλες της Σασέιλ περιστράφηκαν καθώς η γυναίκα κούνησε αποφασιστικά το κεφάλι της. «Είναι σημαντικό να μας πείτε τι γνωρίζετε εσείς οι δύο. Δεν θα φύγετε αν δεν το μάθω κι εγώ».
«Και πώς σκοπεύεις να μας σταματήσεις;» Ο πράος τρόπος που πρόφερε τις λέξεις ο Κάρλντιν τις έκανε να ακούγονται πιο επικίνδυνες. Κοίταξε κατάματα τη Σασέιλ, λες και δεν τον απασχολούσε τίποτα στον κόσμο. Α, ναι. Σίγουρα ήταν πιότερο λύκος παρά αλεπού.
«Νόμιζα πως δεν θα σας έβρισκα», ανακοίνωσε η Ροζάρα Μεντράνο, μπαίνοντας στο δωμάτιο εκείνη ακριβώς τη στιγμή της απειλητικής σιωπής, εξακολουθώντας να φοράει τα κόκκινα γάντια και τον μανδύα με τη γούνινη επένδυση, με την κουκούλα τραβηγμένη προς τα πίσω, για να φαίνονται τα σκαλιστά φιλντισένια χτενάκια πάνω στα μαύρα της μαλλιά. Πάνω στους ώμους του μανδύα της υπήρχαν μουσκεμένες κηλίδες από το χιόνι που είχε λιώσει. Ήταν ψηλή γυναίκα, μελαψή σαν ηλιοκαμένος Αελίτης, και με το πρώτο φως της αυγής είχε βγει έξω για να ψάξει για μυρωδικά που θα τα χρησιμοποιούσε σε μια συνταγή για ψητό ψάρι από την πατρίδα της, το Δάκρυ. Έριξε μια φευγαλέα ματιά προς το μέρος του Λόιαλ και του Κάρλντιν κι ούτε καν ρώτησε για τον Ντομπραίν. «Μια ομάδα από αδελφές ήρθαν στην πόλη, Σαμίτσου. Έτρεχα σαν τρελή να έρθω εδώ πριν από αυτές, αλλά δεν νομίζω πως θα αργήσουν να φανούν. Υπάρχουν κι Άσα’μαν μαζί τους, κι ένας από αυτούς είναι ο Λογκαίν!»
Ο Κάρλντιν έσκασε στα γέλια, κι η Σαμίτσου αναρωτήθηκε ξαφνικά αν επρόκειτο να ζήσει αρκετά για να τη γδάρει η Κάντσουεϊν.
1
Ώρα για Αναχώρηση
Ο Τροχός του Χρόνου γυρίζει κι οι Εποχές έρχονται και φεύγουν, αφήνοντας πίσω τους μνήμες που γίνονται θρύλος. Ο θρύλος ξεθωριάζει και γίνεται μύθος· ακόμα κι ο μύθος έχει ξεχαστεί από καιρό, όταν ξανάρχεται η Εποχή που τον γέννησε. Μια Εποχή, που από μερικούς αποκαλείται η Τρίτη Εποχή, μια Εποχή που ακόμα δεν έφθασε, μια Εποχή από καιρό περασμένη, ένας άνεμος φύσηξε στους Λόφους του Ράννον. Ο άνεμος αυτός δεν ήταν η αρχή. Το γύρισμα του Τροχού του Χρόνου δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Ήταν όμως μια αρχή.