Διώχνοντας από το μυαλό του κάθε σκέψη σχετικά με τον υπηρέτη του, έστρεψε ξανά την προσοχή του σε ό,τι υπήρχε πάνω στο γραφείο, αν και δεν σκόπευε να πιάσει την πένα προς το παρόν. Είχε προαχθεί σε λαβαροφόρο-στρατηγό λόγω κάποιων επιτυχιών στις μάχες με τους Άσα’μαν, και μάλιστα σε εποχές που οι επιτυχημένοι ήταν ελάχιστοι, και τώρα, μια κι ηγούνταν εναντίον αντρών με τη δυνατότητα της διαβίβασης, μερικοί πίστευαν ότι θα είχε αρκετή σύνεση για να στραφεί κι εναντίον των μαράθ’νταμέην. Κανείς δεν το είχε επιχειρήσει εδώ κι αιώνες, ενώ από τότε που οι περιβόητες Άες Σεντάι είχαν αποκαλύψει το άγνωστο όπλο τους, σε απόσταση μερικών λευγών από το σημείο όπου βρισκόταν ο ίδιος, έσπαγε το κεφάλι του να βρει τρόπους για να σακατέψει τη δύναμή τους. Αυτό, ωστόσο, δεν ήταν το μοναδικό ζήτημα που είχε τεθεί επί τάπητος. Εκτός από τις συνηθισμένες αιτήσεις κι αναφορές που έπρεπε να υπογράψει, οι παρατηρήσεις του αναφορικά με τις δυνάμεις που είχαν παραταχθεί εναντίον τους στο Ίλιαν είχαν σχολιαστεί από τέσσερις άρχοντες και τρεις αρχόντισσες, ενώ ειδικά το πρόβλημα των Αελιτών από έξι αρχόντισσες και πέντε άρχοντες, αλλά τα θέματα αυτού του τύπου θα αποφασίζονταν αλλού, ίσως δε να είχαν αποφασιστεί ήδη. Οι παρατηρήσεις του θα χρησίμευαν στις εσωτερικές έριδες σχετικά με το ποιος ήλεγχε τι στον Γυρισμό. Σε κάθε περίπτωση, ο πόλεμος ήταν πάντα κάτι σαν δεύτερο κάλεσμα για έναν Φρουρό του Θανάτου. Ναι, οι Φρουροί έδιναν πάντα το «παρών» σε μια μεγάλη μάχη, ήταν οι μαχητές της Αυτοκράτειρας, είθε να ζήσει για πάντα, οι οποίοι χτυπούσαν αλύπητα τους εχθρούς της, ασχέτως αν η ίδια ήταν παρούσα ή όχι, και πάντα έμπαιναν επικεφαλής στα σημεία όπου η μάχη είχε ανάψει για τα καλά. Η πρώτη τους προτεραιότητα, όμως, ήταν να προστατεύουν τις ζωές και τα μέλη της Αυτοκρατορικής οικογένειας. Με τίμημα τη ζωή τους, αν κρινόταν αναγκαίο, κάτι που έκαναν με εξαιρετική προθυμία. Εννέα βράδια πριν, η Υψηλή Αρχόντισσα Τουόν είχε εξαφανιστεί λες και την κατάπιε η θύελλα. Αδυνατούσε να τη σκεφτεί ως Κόρη των Εννέα Φεγγαριών, μέχρι τουλάχιστον να μάθει ότι είχε αποχωριστεί πια το πέπλο.
Πάντως, δεν είχε περάσει από το μυαλό του η σκέψη να αυτοκτονήσει, αν και το όνειδος τον χάραζε βαθιά. Η Γενιά είχε καταφύγει στην εύκολη λύση για να αποφύγει την ατίμωση: οι Φρουροί του Θανάτου πολέμησαν μέχρι τον τελευταίο. Ο Μιουσέντζε είχε υπό την ηγεσία του τον προσωπικό της σωματοφύλακα αλλά, σαν το πιο υψηλόβαθμο μέλος των Φρουρών σε αυτή τη μεριά του Ωκεανού Άρυθ, ήταν καθήκον του Καρέντε να τη φέρει πίσω με ασφάλεια. Χρησιμοποιώντας διάφορες δικαιολογίες, είχαν ψάξει κάθε χαραμάδα της πόλης, κάθε πλεούμενο μεγαλύτερο από βάρκα, αλλά τις περισσότερες φορές οι άντρες που είχαν αναλάβει τη δουλειά αγνοούσαν τι ακριβώς έψαχναν, δεν είχαν καν υπ’ όψιν ότι η μοίρα του Γυρισμού εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από την ενδελεχή ερευνά τους. Ήταν δικό του καθήκον. Βέβαια, οι ίντριγκες μέσα στην ίδια την Αυτοκρατορική οικογένεια ήταν πιο πολύπλοκες από εκείνες της Γενιάς κι η Υψηλή Αρχόντισσα Τουόν έπαιζε συχνά σκληρό παιχνίδι, και μάλιστα με αυστηρή και θανατηφόρα επιδεξιότητα. Ελάχιστοι γνώριζαν ότι είχε εξαφανιστεί δύο φορές στο παρελθόν, ότι είχε θεωρηθεί νεκρή κι ότι με δικές της μηχανορραφίες είχε κανονιστεί μέχρι κι η κηδεία της. Ωστόσο, όποιοι κι αν ήταν οι λόγοι της εξαφάνισής της, ο Καρέντε έπρεπε να τη βρει και να την προστατέψει. Μέχρι στιγμής, πάντως, δεν είχε ιδέα πώς να κινηθεί. Ήταν σαν να την είχε καταπιεί η θύελλα, ίσως κι η Κυρά των Ίσκιων. Είχαν σημειωθεί αναρίθμητες απόπειρες απαγωγής ή δολοφονίας της από τη μέρα που γεννήθηκε. Αν την έβρισκε νεκρή, θα έπρεπε να ξετρυπώσει τον φονιά της, καθώς κι εκείνον που είχε δώσει την τελική διαταγή, και να πάρει εκδίκηση με οποιοδήποτε τίμημα. Εντασσόταν κι αυτό στα καθήκοντά του.
Ένας ψηλόλιγνος άντρας μπήκε ανάλαφρα στο δωμάτιο από τον διάδρομο, χωρίς να χτυπήσει την πόρτα. Κρίνοντας από το τραχύ του πανωφόρι, προφανώς ήταν κάποιος από τους σταβλίτες του πανδοχείου, αλλά κανείς από τους ντόπιους δεν είχε τα ωχρά του μαλλιά ή τα γαλάζια μάτια, που ανίχνευαν κάθε μεριά του δωματίου, λες και πάσχιζαν να απομνημονεύσουν τα πάντα. Το χέρι του γλίστρησε κάτω από το πανωφόρι του κι ο Καρέντε ετοιμάστηκε ακαριαία να δοκιμάσει τους δύο τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να σκοτώσει τον άντρα με τα ίδια του τα χέρια, αλλά, δευτερόλεπτα αργότερα, ο άλλος έβγαλε μια μικρή φιλντισένια πλάκα με χρυσή επένδυση, πάνω στην οποία υπήρχαν χαραγμένα το Κοράκι κι ο Πύργος. Οι Αναζητητές της Αλήθειας δεν ήταν ανάγκη να χτυπήσουν την πόρτα, ο δε πιθανός φονιάς τους αντιμετωπιζόταν με αμφιβολία.