Ρ. Α. ΣΑΛΒΑΤΟΡΕ
ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥ ΜΠΕΝΤΓΟΥΙΡ
Στην Μπέτσι Μίτσελ, για την υποστήριξη και τις συμβουλές της και επειδή μου έδειξε νέες δυνατότητες και νέες κατευθύνσεις· ο ενθουσιασμός είναι όντως μεταδοτικός.
Και ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στον Γουέιν Τσανγκ, τον Ντόναλντ Πάκεϊ και τη Νάνσι Χάνγκερ.
Σε έναν τόσο σκληρό και ανταγωνιστικό τομέα, είναι παρήγορο να δουλεύεις με τόσο ταλαντούχους και αφοσιωμένους ανθρώπους.
Πρόλογος
Αυτά είναι τα Νησιά της Θάλασσας του Άβον, απόκρημνες κορφές και πράσινοι λόφοι, δροσερές βροχές και άγριοι άνεμοι που φυσούν από τους παγετώνες της Θάλασσας Ντόρσαλ.
Το ήσυχο Μπαράντουιν, γη των ανθρώπων και των Νεραϊδογέννητων, των ξωτικών, χώρα του πράσινου και των ουράνιων τόξων.
Οι Πέντε Φύλακες, οι Ανεμοφράχτες, γυμνές κορφές, πελώρια κερασφόρα πρόβατα και πολύχρωμες λειχήνες που λάμπουν αλλόκοτα όταν δύσει ο ήλιος. Ας προσέχουν οι θαλασσινοί τους βράχους των καναλιών κοντά στα πέντε νησιά!
Η Πραιτώρια, το πιο πυκνοκατοικημένο και πολιτισμένο από τα νησιά, όπου ανθεί το εμπόριο με την ηπειρωτική χώρα και όλη του η έκταση είναι γεμάτη πόλεις.
Και, τέλος, το αδάμαστο Εριαντόρ, γη του πολέμου, που οι σκληραγωγημένοι κάτοικοί του είναι εξοικειωμένοι εξίσου με το ξίφος και με το αλέτρι. Γη της πατριάς, όπου η αφοσίωση είναι βαθιά σαν το αίμα, όπου όταν σηκώσεις όπλο ενάντια σε έναν άνθρωπο, ανοίγεις πόλεμο και με όλους τους συγγενείς του.
Εριαντόρ αδάμαστο. Εκεί όπου τα σύννεφα απλώνονται χαμηλά πάνω από τους καταπράσινους λόφους και ο άνεμος είναι παγερός ακόμη και το κατακαλόκαιρο. Όπου οι Νεραϊδογέννητοι, τα ξωτικά, χορεύουν στις κορφές μυστικών λόφων και σκληροτράχηλοι νάνοι σφυρηλατούν όπλα που, αναπόφευκτα, θα γευτούν το αίμα κάποιου εχθρού μέσα σε έναν χρόνο.
Οι ιστορίες για τους βάρβαρους επιδρομείς, τους Χιούγκοθ, είναι πολλές και εκτεταμένες, όπως πολλές είναι οι επιρροές που άφησε αυτός ο φιλοπόλεμος λαός στους κατοίκους του Εριαντόρ. Όμως οι Χιούγκοθ δεν κατάφεραν ποτέ να κρατήσουν το Εριαντόρ, δεν κατάφεραν ποτέ να υποδουλώσουν τον λαό του. Στο Εριαντόρ, αλλά και στα νησιά των βαρβάρων, λένε ότι στους πολέμους σκοτώθηκε ένας Χιούγκοθ για κάθε σκοτωμένο Εριαντοριανό — κανείς από τους πολιτισμένους λαούς που αντιμετώπισαν τους πανίσχυρους βαρβάρους δεν πέτυχε αυτή την αναλογία.
Από τις τρύπες των βουνών του Άιρον Κρος, των βουνών του Σιδερένιου Σταυρού, κατέβηκαν οι Κυκλωπιανοί, μονόφθαλμα κτήνη άγρια και ανελέητα. Σάρωσαν τη χώρα καίγοντας και λεηλατώντας, σκοτώνοντας όποιον δεν κατάφερνε να ξεφύγει από τη μανία τους. Και τότε εμφανίστηκε στο Εριαντόρ ο Μπρους Μακντόναλντ, ο Ενωτής, που ένωσε τις φυλές της χώρας και αντέστρεφε τη ροή του πολέμου. Και όταν καθαρίστηκαν οι δυτικές περιοχές, λένε ότι ο ίδιος ο Μπρους Μακντόναλντ άνοιξε πέρασμα μέσα από το βόρειο σκέλος του Άιρον Κρος, για να περάσει ο στρατός του στις ανατολικές περιοχές και να συντρίψει τους Κυκλωπιανούς.
Αυτά έγιναν πριν από εξακόσια χρόνια.
Από τη θάλασσα ήλθαν οι στρατιές της Γασκόνης, του βασιλείου που βρίσκεται νότια των νησιών. Και έτσι το Άβον, η γη του Ελκιναντόρ, κατακτήθηκε και “εκπολιτίστηκε”. Οι Γασκόνοι όμως δεν κατάφεραν ποτέ να κυριαρχήσουν στο Εριαντόρ, στον βορρά. Οι μεγάλες τρικυμίες της Θάλασσας Ντόρσαλ, της Θάλασσας των Πτερυγίων, παρέσυραν τον στόλο τους και κομμάτιασαν τα ξύλινα καράβια τους, ενώ οι πελώριες φάλαινες κατέστρεψαν μια δεύτερη αρμάδα. Με την πολεμική κραυγή «Μπρους Μακντόναλντ!», το όνομα του παλιού τους ήρωα, οι κάτοικοι του Εριαντόρ πολέμησαν για κάθε σπιθαμή της πολύτιμης γης τους. Τόσο άγρια ήταν οι αντίστασή τους ώστε οι Γασκόνοι όχι μόνο υποχώρησαν, αλλά και έχτισαν ένα τείχος για να αποκλείσουν τις βόρειες περιοχές, τόπους που το πήραν απόφαση ότι δεν μπορούν να δαμάσουν.
Με την αντίσταση του Εριαντόρ και τον πόλεμο που απειλουσε να ξεσπάσει σε κάποια από τα άλλα, νότια νησιά, οι Γασκόνοι έχασαν το ενδιαφέρον τους για τούτες τις χώρες κι έφυγαν. Η κληρονομιά τους παραμένει στη γλώσσα, τη θρησκεία και την ενδυμασία των κατοίκων του Άβον, όχι όμως στο Εριαντόρ, όχι στην αδάμαστη γη όπου η θρησκεία είναι πιο παλιά από εκείνη της Γασκόνης και όπου η αφοσίωση είναι βαθιά σαν το αίμα.
Αυτά έγιναν πριν από τριακόσια χρόνια.
Στο Άβον, στο Καρλάιλ του Ποταμού Στράτον εμφανίστηκε ένας μάγος-βασιλιάς με μεγάλη δύναμη που γρήγορα επεδίωξε ν’ απλώσει την κυριαρχία του σε όλα τα νησιά. Γκρινσπάροου ήταν και είναι ακόμη το όνομά του, ένας θηριώδης άνθρωπος με μεγάλες φιλοδοξίες και δόλια μέσα. Δόλια ήταν η συνθήκη που υπέγραψε με τον Κρίσις, τον βασιλιά των Κυκλωπιανών, διορίζοντάς τον πρώτο δούκα του και φέρνοντας έτσι τους φιλοπόλεμους μονόφθαλμους στον στρατό του. Το Άβον έγινε δικό του μέσα σε δυο βδομάδες, κάθε αντίσταση τσακίστηκε και μετά ο Γκρινσπάροου στράφηκε κατά του Εριαντόρ. Οι στρατιές του δεν τα πήγαν καλύτερα από τους βαρβάρους, καλύτερα από τους Κυκλωπιανούς, καλύτερα από τους Γασκόνους.