«Κάτι θυμήθηκα» είπε ο Χάρι, που είχε γίνει ξαφνικά κατάχλομος. «Πρέπει να βρούμε αμέσως τον Χάγκριντ!»
«Μα γιατί;» ρώτησε λαχανιασμένη η Ερμιόνη, τρέχοντας για να τον προλάβει.
«Πα πες μου», είπε ο Χάρι, ενώ άρχιζε να σκαρφαλώνει το χαμηλό λόφο, «δεν είναι περίεργο που αυτό που θέλει περισσότερο ο Χάγκριντ είναι ένας δράκος και, ξαφνικά, τυχαίνει να συναντήσει έναν άγνωστο, που χάνει στα χαρτιά ένα αβγό δράκου; Πόσοι άνθρωποι νομίζεις ότι κυκλοφορούν μ' ένα αβγό δράκου στην τσέπη τους; Αφού αυτό απαγορεύεται από τους νόμους!... Τυχερός, λοιπόν, ο Χάγκριντ που συναντήθηκε μ' αυτόν τον άγνωστο...»
«Για ποιο πράγμα μιλάς;» τον ρώτησε μ' απορία ο Ρον, αλλά ο Χάρι, που έτρεχε τώρα προς το απαγορευμένο δάσος, δεν του απάντησε.
Βρήκαν τον Χάγκριντ καθισμένον έξω από την καλύβα του, με τα μανίκια και τα μπατζάκια του παντελονιού του σηκωμένα, να ξεφλουδίζει κουκιά σε μια μεγάλη λεκάνη.
«Γεια σας!» τους είπε χαμογελώντας. «Τελειώσατε τις εξετάσεις; Θέλετε κάτι να δροσιστείτε;»
«Ναι, ευχαριστώ», απάντησε ο Ρον.
Ο Χάρι τον διέκοψε. «Όχι, δεν έχουμε καιρό», είπε. «Χάγκριντ, πρέπει να σε ρωτήσω κάτι. Θυμάσαι εκείνο το βράδυ που κέρδισες στα χαρτιά το αβγό του δράκου; Πώς ήταν αυτός ο άγνωστος που έπαιξες χαρτιά μαζί του;»
«Ιδέα δεν έχω», αποκρίθηκε ο γίγαντας. «Δεν έβγαλε ούτε στιγμή το μανδύα του...»
Κατόπιν, βλέποντας την έκφραση στο πρόσωπο του Χάρι, άρχισε τις προσπάθειες να εξηγήσει.
«Αυτό δεν είναι και τόσο περίεργο», είπε. «Έρχονται πολλοί παράξενοι τύποι στη "Γουρουνοκεφαλή"... έτσι λένε το μπαρ κάτω στο χωριό... Μπορεί να ήταν έμπορος δράκων, πού να ξέρω; Δεν είδα καθόλου το πρόσωπο του, γιατί δεν κατέβασε καθόλου την κουκούλα του...»
Ο Χάρι κάθισε κάτω, δίπλα στη λεκάνη με τα κουκιά. «Τι κουβέντιασες μαζί του, Χάγκριντ;» ρώτησε. «Μιλήσατε καθόλου για το "Χόγκουαρτς";»
«Μπορεί να το 'φερε η κουβέντα...» αποκρίθηκε εκείνος, ζαρώνοντας το μέτωπο του καθώς προσπαθούσε να θυμηθεί. «Με ρώτησε τι δουλειά κάνω... Εγώ του είπα ότι είμαι δασοφύλακας εδώ... Μετά με ρώτησε τι είδους ζώα φροντίζω κι εγώ του είπα... Μετά του είπα πως πάντα ήθελα ν' αποκτήσω ένα δράκο και μετά... δεν μπορώ να θυμηθώ τι λέγαμε, γιατί όλο με κέρναγε ποτά... Και μετά μου είπε πως εκείνος είχε ένα αβγό δράκου κι αν ήθελα να το παίξουμε στα χαρτιά... Ήθελε όμως πρώτα να μάθει αν θα μπορούσα να τον φροντίσω... Και τότε εγώ γέλασα και του είπα πως, μετά τον Λουλούκο, ένας δράκος θα ήταν παιχνιδάκι για μένα...»
«Κι έδειχνε να ενδιαφέρεται για τον Λουλούκο;» ρώτησε ο Χάρι, προσπαθώντας να κρατήσει ήρεμη τη φωνή του.
«Ναι, βέβαια!... Άλλωστε πόσα σκυλιά με τρία κεφάλια συναντά κανείς, ακόμη κι εδώ, στο "Χόγκουαρτς"... Του είπα, λοιπόν, πως ο Λουλούκος γίνεται σαν αρνάκι, αν ξέρεις πώς να του φερθείς... Του παίζεις δηλαδή λίγη μουσική κι αμέσως τον παίρνει ο ύπνος...» Ο Χάγκριντ άφησε τη φράση του στη μέση. Έδειχνε τρομαγμένος. «Δεν έπρεπε να το πω αυτό!» φώναξε. «Ξεχάστε ότι το ακούσατε, τώρα αμέσως! ... Και δώστε μου το λόγο σας ότι... Ε, πού πάτε;»
Ο Χάρι, ο Ρον κι η Ερμιόνη δεν αντάλλαξαν ούτε λέξη, μέχρι που έφτασαν στο μεγάλο χολ του «Χόγκουαρτς», το οποίο ήταν ένα πραγματικό καταφύγιο δροσιάς σε σχέση με τη ζέστη έξω.
«Πρέπει να πάμε αμέσως στον Ντάμπλντορ!» είπε ο Χάρι. «Ο Χάγκριντ είπε σ' αυτόν τον άγνωστο πώς να βγάλει από τη μέση τον Λουλούκο... Και πρέπει να ήταν ο Σνέιπ, ή και ο ίδιος ο Βόλντεμορτ, κρυμμένος πίσω από το μανδύα και την κουκούλα. Πρώτα μέθυσε τον Χάγκριντ και μετά έμαθε το μυστικό του... Ελπίζω μονάχα να μας πιστέψει ο Ντάμπλντορ. Ο Κένταυρος Φιρέντσε μπορεί να το Βεβαιώσει, αν δεν τον σταματήσει ο Μπέιν... Προς τα πού είναι το γραφείο του Ντάμπλντορ;»
Κι άρχισαν να κοιτάζουν ένα γύρω, λες και κάποιο βέλος θα τους έδειχνε τη σωστή κατεύθυνση. Εκείνη λοιπόν τη στιγμή συνειδητοποίησαν ότι δεν ήξεραν πού ζει ο Ντάμπλντορ, ούτε και ήξεραν κάποιον που να έχει δει το μέρος όπου ζούσε ο Ντάμπλντορ.
«Θα πρέπει να...» άρχισε ο Χάρι, αλλά μια δυνατή φωνή τον διέκοψε.
«Τι κάνετε εδώ εσείς οι τρεις;»
Ήταν η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ, με μια αγκαλιά Βιβλία στα χέρια.
«Θέλουμε να δούμε τον καθηγητή Ντάμπλντορ», είπε η Ερμιόνη, ενώ ο Χάρι και ο Ρον θαύμαζαν σιωπηλά το θάρρος της.
«Και γιατί, παρακαλώ;» ρώτησε η καθηγήτρια.
Ο Χάρι ξεροκαιάπιε. Τι θα της έλεγαν τώρα;
«Είναι... είναι μυστικό...» άρχισε ο Χάρι, αλλά σταμάτησε αμέσως, γιατί το πρόσωπο της καθηγήτριας πήρε μια θυμωμένη έκφραση.
«Ο καθηγητής Ντάμπλντορ έφυγε πριν από δέκα λεπτά», τους είπε ψυχρά. «Πήρε ένα επείγον μήνυμα από το Υπουργείο Μαγείας και πέταξε αμέσως για το Λονδίνο».
«Έφυγε;» ρώτησε μ' απελπισία ο Χάρι. «Και τώρα τι κάνουμε;»