Μ' αυτά τα λόγια, ο Κούιρελ τέντωσε το δεξιό του χέρι προς το μέρος του Χάρι. Αμέσως χοντρά σχοινιά πετάχτηκαν από τις άκρες των δακτύλων του και τυλίχτηκαν σφιχτά γύρω από το Χάρι.
«Είσαι πολύ περίεργος και δεν πρέπει να ζήσεις άλλο, Πότερ!» του είπε κατόπιν. «Έτσι όπως τριγύριζες κρυφά στο σχολείο εκείνο το βράδυ του Χάλοουιν... μπορεί να με πετύχαινες, όταν πήγα να δω τι φυλάει τη φιλοσοφική λίθο...»
«Δηλαδή», ρώτησε αυθόρμητα ο Χάρι, «εσύ άφησες τον καλλικάντζαρο να μπει μέσα;»
«Βέβαια! Έχω μεγάλο ταλέντο με τους καλλικάντζαρους... Θα πρέπει να είδες τι έκανα σ' εκείνον στο διπλανό δωμάτιο... Η ατυχία μου ήταν πως ενώ όλοι οι άλλοι έτρεχαν εδώ κι εκεί ψάχνοντας να τον βρουν, ο Σνέιπ, που με υποπτευόταν από καιρό, πήγε ίσια στον τρίτο όροφο για να μ' εμποδίσει να πλησιάσω. Έτσι, όχι μόνο γλίτωσες από τον καλλικάντζαρο μου, αλλά κι ο Σνέιπ από το τρικέφαλο σκυλί! Τώρα όμως, Πότερ, θέλω να καθίσεις ήσυχα, γιατί πρέπει να εξετάσω αυτόν τον καταπληκτικό καθρέφτη...»
Μόνον τότε ο Χάρι πρόσεξε ότι υπήρχε κάτι πίσω ακριβώς από τον Κούιρελ. Αυτό το κάτι ήταν... ο καθρέφτης του Έριζεντ!
«Αυτός ο καθρέφτης είναι το κλειδί για την ανακάλυψη της πέτρας», μουρμούρισε ο Κούιρελ, ενώ χτυπούσε με τα δάχτυλα του γύρω γύρω το πλαίσιο του. «Ευτυχώς που ο Ντάμπλντορ είναι τώρα στο Λονδίνο... Κι ώσπου να γυρίσει, εγώ θα βρίσκομαι πολύ μακριά...»
Όση ώρα ο Κούιρελ μιλούσε, ο Χάρι επεξεργαζόταν μια ιδέα στο μυαλό του: να πιάσει την κουβέντα στον Κούιρελ, αποσπώντας του έτσι την προσοχή από τον καθρέφτη.
«Σε είδα μαζί με τον Σνέιπ στο δάσος...» άρχισε ο Χάρι, λέγοντας το πρώτο πράγμα που του ήρθε στο μυαλό.
«Ναι, ναι», απάντησε αφηρημένα ο Κούιρελ, πηγαίνοντας για να δει το πίσω μέρος του καθρέφτη. «Τα είχε καταλάβει σχεδόν όλα τότε και προσπαθούσε να μάθει πόσο είχαν προχωρήσει τα σχέδια μου... Από την αρχή με υποψιαζόταν και προσπάθησε να με φοβίσει... λες και θα το κατάφερνε, αφού εγώ είχα τον Βόλντεμορτ στο πλευρό μου...»
Ο Κούιρελ γύρισε, στάθηκε πάλι μπροστά στον καθρέφτη και κοίταξε με λαχτάρα μέσα του.
«Βλέπω τη φιλοσοφική λίθο...» μουρμούρισε. «Και την προσφέρω στον κύριο μου... Αλλά πού βρίσκεται τώρα;»
Σιωπηλά, ο Χάρι άρχισε να παλεύει με τα σχοινιά που τον έδεναν, αλλά δεν μπορούσε να τα χαλαρώσει ούτε λίγο. Μετά έκανε άλλη μια προσπάθεια να τραβήξει την προσοχή του Κούιρελ.
«Μα... ο Σνέιπ έδειχνε από την αρχή να με μισεί...» είπε ο Χάρι.
«Ναι, σε μισεί!» τον βεβαίωσε αδιάφορα ο Κούιρελ. «Και πολύ μάλιστα! Δεν έμαθες ποτέ το γιατί; Ήταν εδώ, στο "Χόγκουαρτς"... στην ίδια τάξη με τον πατέρα σου... κι αντιπαθούσαν ο ένας τον άλλον! Αλλά δεν ήθελε ποτέ το θάνατο σου...»
«Μα πριν από λίγες μέρες σ' άκουσα να κλαις...» συνέχισε ο Χάρι. «Νόμισα πως ο Σνέιπ σ' απειλούσε...»
Για πρώτη φορά, μια έκφραση φόβου φάνηκε στο πρόσωπο του Κούιρελ.
«Καμιά φορά», είπε, «δυσκολεύομαι να καταλάβω τις οδηγίες του κυρίου μου... Εκείνος είναι ένας παντοδύναμος μάγος... κι εγώ ένας αδύναμος...»
«Δηλαδή», ρώτησε ο Χάρι, «ήταν στην τάξη μαζί σου; Ο κύριος σου, θέλω να πω...»
«Είναι μαζί μου όπου πηγαίνω», αποκρίθηκε απλά ο Κούιρελ. «Τον γνώρισα όταν γύριζα τον κόσμο... Ένας ανόητος νεαρός ήμουν τότε, με το κεφάλι μου γεμάτο γελοίες ιδέες για το καλό και το κακό. Ο κύριος μου, ο Βόλντεμορτ, μου έδειξε τα λάθη μου. Δεν υπάρχει καλό και κακό! Υπάρχει μονάχα η δύναμη κι αυτοί που δεν μπορούν να την κατανοήσουν, δηλαδή οι δειλοί. Από τότε τον υπηρετώ πιστά, αν και τον έχω απογοητεύσει πολλές φορές. Υποχρεώθηκε συχνά να είναι πολύ αυστηρός μαζί μου...» O Κούιρελ ρίγησε από τρόμο. «Ο κύριος μου δε συγχωρεί εύκολα τα λάθη», συνέχισε. «Όταν δεν τα κατάφερα να κλέψω την πέτρα από την τράπεζα Γκρίνγκοτς, δυσαρεστήθηκε πολύ μαζί μου. Με τιμώρησε... Και μετά αποφάσισε πως έπρεπε να με προσέχει συνέχεια...»
Η φωνή του Κούιρελ έσβησε. Ο Χάρι θυμήθηκε τη φορά που είχε πάει μαζί με τον Χάγκριντ στη Διαγώνιο Αλέα. Ο Κούιρελ ήταν εκεί και μάλιστα του είχε σφίξει το χέρι με θαυμασμό, μέσα στο «Ραγισμένο Τσουκάλι»! Πώς ήταν τόσο ηλίθιος και δεν τον είχε αναγνωρίσει;
Στο μεταξύ ο Κούιρελ συνέχιζε να κοιτάζει εξεταστικά τον καθρέφτη του Έριζεντ.
«Δεν καταλαβαίνω», μουρμούρισε. «Μπορεί η πέτρα να είναι μέσα στον καθρέφτη; Μήπως πρέπει να τον σπάσω;»
Το μυαλό του Χάρι δούλευε τώρα σαν τρελό. Αυτό που θέλω περισσότερο απ' όλα, σκέφτηκε, είναι να βρω τη φίλοσοφική λίθο πριν απ' τον Κούιρελ. Αν, λοιπόν, κοιτάξω τώρα στον καθρέφτη, θα δω τον εαυτό μου να τη βρίσκει... δηλαδή θα δω να πραγματοποιείται η μεγαλύτερη επιθυμία μου. Άρα θα ξέρω πού είναι κρυμμένη! Πώς όμως να κοιτάξω χωρίς να με καταλάβει ο Κούιρελ;