Μετά προσπάθησε να πάει λίγο προς τ' αριστερά, για να κοιτάξει στον καθρέφτη τουλάχιστον από την άκρη, αλλά τα σχοινιά με τα οποία ήταν δεμένος, δεν επέτρεπαν καμιά κίνηση. Κι όπως προσπαθούσε να μετακινηθεί, έχασε την ισορροπία του κι έπεσε κάτω. Ο Κούιρελ δεν του έδωσε καμιά σημασία και συνέχισε να μιλά στον εαυτό του.
«Τι κάνει αυτός ο καθρέφτης;» αναρωτήθηκε. «Τι δείχνει; Βοήθησε με, κύριε!...»
Με φρίκη, ο Χάρι άκουσε μια φωνή ν' απαντά. Κι αυτή η φωνή έμοιαζε να βγαίνει από τον ίδιο τον Κούιρελ! «Χρησιμοποίησε το αγόρι», είπε η φωνή. «Χρησιμοποίησε το αγόρι...»
Ο Κούιρελ γύρισε αμέσως προς τον Χάρι.
«Εσύ, Πότερ!» είπε. «Έλα δω...»
Μετά χτύπησε με δύναμη τα χέρια του και τα σχοινιά που έδεναν τον Χάρι λύθηκαν. Ο Χάρι σηκώθηκε αργά όρθιος.
«Έλα δω!» επανέλαβε ανυπόμονα ο Κούιρελ. «Κοίταξε στον καθρέφτη και πες μου τι βλέπεις!»
Όσο πιο αργά μπορούσε, ο Χάρι προχώρησε προς το μέρος του. Πρέπει να πω ψέματα! σκέφτηκε μ' απελπισία. Πρέπει να κοιτάξω στον καθρέφτη και να πω ψέματα γι' αυτό που βλέπω. Αυτό πρέπει να κάνω!
Στεκόταν τώρα μπροστά στον καθρέφτη. Ο Κούιρελ ήρθε και στάθηκε πίσω του. Ο Χάρι ένιωσε πάλι αυτή την παράξενη μυρωδιά, που έβγαινε από το τουρμπάνι. Μετά ο Χάρι έκλεισε τα μάτια του, πήρε βαθιά ανάσα και τα ξανάνοιξε.
Είδε αμέσως την εικόνα του. Έδειχνε χλομός και τρομαγμένος στην αρχή. Σχεδόν αμέσως, η εικόνα του του χαμογέλασε. Στη συνέχεια η εικόνα του έβαλε το ένα χέρι στην τσέπη και τράβηξε απ' αυτή μια κατακόκκινη και γυαλιστερή πέτρα. Μετά η εικόνα του έκλεισε το μάτι και ξανάβαλε την πέτρα στην τσέπη του. Και, την ίδια στιγμή, ο Χάρι ένιωσε κάτι βαρύ να πέφτει στη δική του, αληθινή τσέπη. Με κάποιον τρόπο... όσο απίστευτο κι αν του φαινόταν... είχε τώρα τη φιλοσοφική λίθο στην κατοχή του!
«Λοιπόν;» είπε ανυπόμονα ο Κούιρελ. «Τι βλέπεις;»
Ο Χάρι μάζεψε όλο του το κουράγιο.
«Βλέπω τον εαυτό μου να σφίγγει το χέρι του Ντάμπλντορ...» αποκρίθηκε. «Γιατί... γιατί κέρδισα το πρωτάθλημα για λογαριασμό του Γκρίφιντορ...»
Ο Κούιρελ ξεστόμισε δυνατά μια Βαριά, μαγική βλαστήμια.
«Φύγε από τη μέση», είπε κατόπιν στον Χάρι. «Θέλω να κοιτάξω πάλι...»
Καθώς ο Χάρι παραμέριζε, ένιωσε το βάρος της πέτρας στην τσέπη του. Μήπως ήταν ώρα να το βάλει στα πόδια;
Δεν είχε, όμως, προλάβει να κάνει περισσότερα από δυο βήματα, όταν μια τσιριχτή φωνή μίλησε· μια φωνή η οποία έβγαινε από το στόμα του Κούιρελ χωρίς εκείνος να κουνάει τα χείλη του!
«Ψέματα...» έλεγε η φωνή. «Σου λέει ψέματα...»
«Πότερ, έλα δω!» φώναξε αμέσως ο Κούιρελ. «Και πες μου τώρα την αλήθεια. Τι είδες στον καθρέφτη;»
Η τσιριχτή φωνή ακούστηκε πάλι. «Θα του μιλήσω εγώ... Πρόσωπο με πρόσωπο...»
«Κύριε μου, δεν είστε ακόμη αρκετά δυνατός...» τον συμβούλεψε ο Κούιρελ.
«Έχω αρκετή δύναμη γι' αυτό...»
Ο Χάρι ένιωθε λες και μια παγίδα τον είχε τυλίξει πάλι και τον κρατούσε εντελώς ακίνητο. Τρομαγμένος, είδε τον Κούιρελ να σηκώνει τα χέρια και ν' αρχίζει να ξετυλίγει το τουρμπάνι του. Μα τι σήμαινε αυτό; Ο Κούιρελ ξετύλιξε ολόκληρο το τουρμπάνι και το άφησε να πέσει στο πάτωμα. Το κεφάλι του Κούιρελ έμοιαζε τώρα απροσδόκητα μικρό. Κάνοντας μια αργή στροφή, ο Κούιρελ γύρισε την πλάτη του προς τη μεριά του Χάρι.
Κάτω από άλλες συνθήκες, ο Χάρι θα ούρλιαζε από τρόμο. Τώρα είχε κυριολεκτικά παγώσει στη θέση του. Γιατί εκεί όπου κανονικά θα έπρεπε να βρισκόταν το πίσω μέρος του κεφαλιού του Κούιρελ, υπήρχε ένα δεύτερο πρόσωπο, το πιο φρικτό πρόσωπο που είχε δει ποτέ στη ζωή του! Ένα πρόσωπο κατάχλομο, με γουρλωτά κόκκινα μάτια και σχισμές αντί για ρουθούνια, όπως αυτές του φιδιού.
«Χάρι Πότερ...» ψιθύρισε το φρικτό πρόσωπο.
Ο Χάρι προσπάθησε να κάνει ένα βήμα πίσω, αλλά τα πόδια του δεν τον υπάκουσαν.
«Βλέπεις πώς κατάντησα;» συνέχισε το πρόσωπο. «Μόνο σκιά και ατμός είμαι... Έχω σχήμα μόνον όταν μπορώ να μοιραστώ το σώμα κάποιου άλλου... και υπάρχουν πάντα μερικοί πρόθυμοι να μ' αφήσουν να μπω στις καρδιές και στο μυαλό τους... Το αίμα των μονόκερων μου έδωσε δύναμη αυτές τις τελευταίες εβδομάδες... Ήταν ο πιστός μου Κούιρελ, που τον είδες να το πίνει για λογαριασμό μου στο δάσος... Μόνον όταν αποκτήσω το ελιξήριο της ζωής, θα μπορέσω να φτιάξω ένα δικό μου σώμα... Και τώρα, δώσε μου την πέτρα που είναι στην τσέπη σου!»
Ώστε, λοιπόν, ήξερε... Αμέσως οι τεντωμένοι μύες του Χάρι χαλάρωσαν και μπόρεσε να κάνει ένα βήμα προς τα πίσω.
«Μην είσαι χαζός!» ούρλιαξε αμέσως το πρόσωπο. «Σώσε καλύτερα τη ζωή σου κι έλα με το μέρος μου... Αλλιώς θα 'χεις κι εσύ την ίδια τύχη με τους γονείς σου! Πέθαναν ζητώντας μου οίκτο, αλλά...»