Στο σχολείο ο Χάρι δεν είχε κανένα φίλο. Όλα τα παιδιά ήξεραν πως ο Ντάντλι κι η παρέα του μισούσαν αυτόν τον παράξενο Χάρι, με τα φαρδιά παλιόρουχα και τα γυαλιά με το σελοτέιπ. Και κανείς δεν ήθελε να τα βάλει με τον Ντάντλι και την παρέα του.
3. Τα γράμματα από τον Κανένα
Η απόδραση του Βραζιλιάνου βόα στοίχισε στον Χάρι την πιο μεγάλη του τιμωρία ως τώρα. Όταν τον άφησαν να ξαναβγεί από την αποθήκη του, οι καλοκαιρινές διακοπές είχαν αρχίσει κι ο Ντάντλι είχε κιόλας σπάσει την καινούρια του βιντεοκάμερα και χαλάσει το τηλεκατευθυνόμενο αεροπλάνο του. Επιπλέον, την πρώτη φορά που ανέβηκε στο καινούριο του ποδήλατο, είχε χτυπήσει και ρίξει κάτω την κυρία Φιγκς, που εκείνη τη στιγμή διέσχιζε το δρόμο με τις πατερίτσες της.
Ο Χάρι χαιρόταν που το σχολείο είχε τελειώσει, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είχε γλιτώσει και από την παλιοπαρέα του Ντάντλι, που ερχόταν σχεδόν καθημερινά στο σπίτι του. Ο Πιρς, ο Ντένις, ο Μάλκολμ και ο Γκόρντον ήταν όλοι μεγαλόσωμοι και χαζοί, αλλά καθώς ο Ντάντλι ήταν ο πιο μεγαλόσωμος κι ο πιο χαζός απ' όλους, αυτός ήταν ο αρχηγός τους. Κι όλοι ήταν κάτι περισσότερο από πρόθυμοι να παίζουν το αγαπημένο παιχνίδι του Ντάντλι: να κυνηγούν τον Χάρι!
Αυτός ήταν ο λόγος που ο Χάρι περνούσε όσο περισσότερες ώρες μπορούσε έξω από το σπίτι, κάνοντας μακρινούς περιπάτους, ενώ σκεφτόταν μ' ευχαρίστηση το τέλος των διακοπών, γιατί εκεί μπορούσε να διακρίνει μια μικρή ελπίδα: το Σεπτέμβριο θα πήγαινε στο γυμνάσιο κι έτσι, για πρώτη φορά στη ζωή του, δε θα ήταν μαζί με τον Ντάντλι. O Ντάντλι θα πήγαινε στο κολέγιο όπου είχε φοιτήσει ο θείος Βέρνον, το «Σμέλτινγκς». Το ίδιο κι ο Πιρς Πόλκις. Ο Χάρι, όμως, θα πήγαινε στο «Στόνγουολ», το κοντινό δημόσιο γυμνάσιο, κάτι που ο Ντάντλι φαινόταν να 6ρίσκει πολύ αστείο.
«Την πρώτη μέρα του σχολείου βουτούν τα κεφάλια των καινούριων στην τουαλέτα», είπε μια μέρα στον Χάρι. «Θες να πάμε επάνω για προπόνηση;»
«Όχι, ευχαριστώ», αποκρίθηκε εκείνος. «Η καημένη η τουαλέτα δε θα έχει δεχθεί ποτέ μέσα της τίποτα το τόσο αηδιαστικό όσο το κεφάλι σου...» Κι έφυγε κατόπιν τρέχοντας, προτού ο Ντάντλι καταλάβει τι του είχε πει.
Κάποια μέρα του Ιουλίου η θεία Πετούνια πήγε με τον Ντάντλι στο Λονδίνο, για να του αγοράσει τη στολή του καινούριου του σχολείου, αφήνοντας, φυσικά, τον Χάρι με την κυρία Φιγκς. Αυτή τη φορά, όμως, η κυρία Φιγκς δεν ήταν τόσο αντιπαθητική όσο συνήθως. Είχε σπάσει το πόδι της σκοντάφτοντας επάνω σε μια από τις γάτες της. Τώρα δε φαινόταν να τις αγαπά όσο πριν. Έτσι άφησε τον Χάρι να δει τηλεόραση και του έδωσε κι ένα κομμάτι κέικ σοκολάτας, το οποίο όμως μύριζε μούχλα.
Εκείνο το βράδυ ο Ντάντλι φόρεσε την καινούρια του στολή κι ήρθε στο σαλόνι για να τον θαυμάσει όλη η οικογένεια. Τα αγόρια στο κολέγιο «Σμέλτινγκς» φορούσαν καφέ σακάκια, καρό παντελόνια του γκολφ και φαρδείς ψάθινους μπερέδες. Ακόμη, κρατούσαν χοντρά μπαστούνια, τα οποία χρησιμοποιούσαν για να χτυπούν ο ένας τον άλλον, όταν δεν τους έβλεπαν οι καθηγητές. Υποτίθεται, μάλιστα, πως αυτό το αμοιβαίο ξυλοκόπημα ήταν καλή προετοιμασία για τη ζωή τους αργότερα.
Κοιτάζοντας το γιο του με την καινούρια του στολή, ο θείος Βέρνον είπε με φωνή που έτρεμε πως ποτέ στη ζωή του δεν είχε νιώσει τόσο υπερήφανος. Η θεία Πετούνια, πάλι, δάκρυσε και είπε πως δεν μπορούσε να το πιστέψει πως αυτό που έβλεπε ήταν το μωρό της — τόσο όμορφος και μεγάλος έδειχνε πια ο Ντάντλι. Όσο για τον Χάρι, προτίμησε να μην πει τίποτα, για να μην τιμωρηθεί πάλι. Όλη την ημέρα πονούσε, από το σφίξιμο των δοντιών του, καθώς προσπαθούσε να μη γελάσει.
Την άλλη μέρα το πρωί, όταν μπήκε στην κουζίνα, ο Χάρι αισθάνθηκε αμέσως μια απαίσια μυρωδιά. Η μυρωδιά φαινόταν να έρχεται από μια μεγάλη μεταλλική λεκάνη στο νεροχύτη. Πλησίασε κι είδε πως η λεκάνη ήταν γεμάτη από γκρίζα κομμάτια πανί, που κολυμπούσαν μέσα σε βρόμικο νερό.
«Τι είναι αυτό;» ρώτησε τη θεία Πετούνια.
Εκείνη έσφιξε τα χείλη της δυσαρεστημένη, κάτι που έκανε πάντα όταν ο Χάρι τολμούσε να ρωτήσει κάτι.
«Η στολή σου για το καινούριο σχολείο», αποκρίθηκε στη συνέχεια.
Ο Χάρι έριξε άλλη μια ματιά στο περιεχόμενο της λεκάνης.
«Α!» παρατήρησε. «Δεν ήξερα πως πρέπει να είναι τόσο βρεμένη...»
«Μη λες βλακείες!» τον έκοψε η θεία Πετούνια. «Βάφω μερικά παλιά ρούχα του Ντάντλι γκρίζα, για σένα. Όταν τελειώσω, θα δείχνουν ίδια με των άλλων παιδιών».
Ο Χάρι αμφέβαλλε γι' αυτό, αλλά σκέφθηκε πως ήταν καλύτερα να μη μιλήσει. Κάθισε στο τραπέζι και προσπάθησε να μη σκέφτεται πώς θα φαινόταν την πρώτη μέρα στο καινούριο σχολείο — σαν να φορούσε κομμάτια από δέρμα ί ελέφαντα!