«Βέρνον», έλεγε η θεία Πετούνια με φωνή που έτρεμε, «δες τη διεύθυνση. Πώς μπόρεσαν να μάθουν πού κοιμάται; Μήπως παρακολουθούν το σπίτι μας;»
«Παρακολουθούν, κατασκοπεύουν, ίσως και να μας ακολουθούν στο δρόμο!...» φώναξε έξαλλος ο θείος Βέρνον.
«Μα τι πρέπει να κάνουμε τώρα; Ν' απαντήσουμε στο γράμμα; Να τους γράψουμε πως δε θέλουμε να...»
Με το ένα του μάτι, ο Χάρι μπορούσε να Βλέπει τα μαύρα και καλογυαλισμένα παπούτσια του θείου Βέρνον καθώς πηγαινοερχονταν πάνω κάτω στην κουζίνα.
«Όχι», είπε τέλος. «Όχι, θ' αγνοήσουμε αυτό το γράμμα. Αν δεν πάρουν απάντηση... Ναι, αυτό είναι το καλύτερο... Δε θα κάνουμε τίποτα!...»
«Μα...»
«Δε θέλω κάποιον από αυτούς μέσα στο σπίτι μου, Πετούνια! Δεν ορκιστήκαμε, όταν τον πήραμε στο σπίτι, πως δε θ' ανεχόμαστε καμιά απ' αυτές τις επικίνδυνες ανοησίες;»
Το ίδιο Βράδυ, όταν γύρισε σπίτι απ' τη δουλειά του, ο θείος Βέρνον έκανε κάτι που δεν είχε ξανακάνει ποτέ: πήγε να 6ρει τον Χάρι στην αποθήκη του!
«Πού είναι το γράμμα μου;» ρώτησε αμέσως ο Χάρι. «Ποιος μου έγραψε;»
«Κανείς. Το έστειλαν σε σένα κατά λάθος», αποκρίθηκε απότομα ο θείος Βέρνον. «Κι έκαψα το γράμμα».
«Ο αποστολέας δεν έκανε λάθος!» φώναξε θυμωμένος ο Χάρι. «Αφού έγραφε και την αποθήκη κάτω απ' τη σκάλα».
«Σιωπή!» φώναξε δυνατά ο θείος Βέρνον, αλλά τόσο δυνατά, που μια δυο αράχνες έπεσαν απ' το ταβάνι. Μετά πήρε μερικές βαθιές ανάσες και μισάνοιξε τα χείλη του σ' ένα χαμόγελο που δεν έδειχνε καθόλου πειστικό.
«Α... ναι... Χάρι... γι' αυτή την αποθήκη...» είπε. «Η θεία σου κι εγώ σκεφθήκαμε πως... νομίζουμε δηλαδή πως θα ήταν καλύτερα για σένα, αν μετακόμιζες στο δεύτερο δωμάτιο του Ντάντλι...»
«Γιατί;» ρώτησε ο Χάρι.
«Μην κάνεις ερωτήσεις!» απάντησε κοφτά ο θείος Βέρνον. «Και πήγαινε τα πράγματα σου επάνω τώρα αμέσως!»
Η μονοκατοικία των Ντάρσλι είχε τέσσερις κρεβατοκάμαρες: μία για το θείο Βέρνον και τη θεία Πετούνια, μία γιο τους επισκέπτες (συνήθως την αδελφή του θείου Βέρνον, τη Μαρτζ), μία για να κοιμάται ο Ντάντλι και μία για να βάζει τα παιχνίδια του κι όλα τ' άλλα προσωπικά του αντικείμενα ποι δε χωρούσαν στην πρώτη του κρεβατοκάμαρα. Στον Χάρι, όμως, δε χρειάστηκε παρά μονάχα μία διαδρομή ως το επάνω πάτωμα, για να μεταφέρει όλα του τα προσωπικά αντικείμενα από την αποθήκη στο καινούριο του δωμάτιο. Μετά κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και κοίταξε γύρω του. Σχεδόν όλα όσα βρίσκονταν εκεί μέσα ήταν σπασμένα. Η σπασμένη βιντεοκάμερα του περασμένου μήνα ήταν πεταγμένη επάνω σ' ένα μικρό ηλεκτρικό τανκ, το οποίο ο Ντάντλι είχε κάποτε ρίξει επάνω στο σκυλί ενός γείτονα σκοτώνοντας το. Σε μια γωνιά ήταν η πρώτη συσκευή τηλεόρασης του Ντάντλι, την οποία είχε σπάσει με κλοτσιές, όταν ένα από τ' αγαπημένα του προγράμματα είχε αναβληθεί. Δίπλα βρισκόταν ένα άδειο κλουβί, κάποτε σπίτι ενός παπαγάλου, που ο Ντάντλι είχε ανταλλάξει στο σχολείο μ' ένα αεροβόλο όπλο. Τώρα ήταν παρατημένο στο διπλανό ράφι, γιατί ο Ντάντλι το είχε σπάσει όταν κάθισε μια φορά επάνω του αφηρημένος. Τα υπόλοιπα ράφια στο δωμάτιο ήταν γεμάτα βιβλία — τα μόνα αντικείμενα στο δωμάτιο που έδειχναν ανέγγιχτα!
Από το κάτω πάτωμα έφτασε στ' αφτιά του Χάρι η φωνή του Ντάντλι, που παραπονιόταν στη μητέρα του: «Μα αφού δεν τον θέλω εκεί! Το δωμάτιο μου χρειάζεται! Κάν' τον να φύγει...»
Ο Χάρι αναστέναξε και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Ως χθες ακόμη, θα έδινε οτιδήποτε για να 'ρθει σ' αυτό το δωμάτιο. Σήμερα, όμως, θα προτιμούσε να βρίσκεται στην αποθήκη του με το γράμμα, παρά εδώ πάνω χωρίς αυτό.
Την άλλη μέρα, στη διάρκεια του πρωινού, όλοι ήταν σιωπηλοί. Ο Ντάντλι βρισκόταν σε κατάσταση σοκ: είχε φωνάξει, είχε κλάψει, είχε παρακαλέσει, είχε χτυπήσει τον πατέρα του με το μπαστούνι του καινούριου του σχολείου, είχε κάνει επίτηδες εμετό κι είχε πετάξει τη χελώνα του στον κήπο, αλλά δεν είχε καταφέρει να βγάλει τον Χάρι απ' το καινούριο του δωμάτιο. Ο Χάρι δε μιλούσε, γιατί ήταν θυμωμένος με τον εαυτό του, για το πόσο ανόητα είχε φερθεί χθες το πρωί. Επρεπε να είχε ανοίξει το γράμμα του στο χολ! Όσο για το θείο Βέρνον και τη θεία Πετούνια, δε μιλούσαν κι αυτοί, αλλά κάθε τόσο κοίταζαν ο ένας τον άλλο με νόημα.
Όταν ήρθε το ταχυδρομείο, ο θείος Βέρνον, που έκανε πλέον φανερή προσπάθεια να φερθεί καλά στον Χάρι, ανάγκασε τον Ντάντλι να πάει και να του το φέρει. Όλοι τον άκουσαν να χτυπά το μπαστούνι του στον τοίχο, καθώς διέσχιζε το χολ. Μετά ο Ντάντλι φώναξε: «Ήρθε άλλο ένα γράμμα γι' αυτόν! Κύριον Χάρι Πότερ, στη μικρότερη κρεβατοκάμαρα, οδός ΠριΒέτ τέσσερα...»