Ο Χάγκριντ σταμάτησε πάλι κι ο Χάρι έσκυψε παρακλητικά προς το μέρος του.
«Μήπως μπορείς να γράψεις αυτό τ' όνομα;» τον ρώτησε.
«Α, μπα! Δεν ξέρω ορθογραφία... Καλά, λοιπόν, τ' όνομα του ήταν... Βόλντεμορτ! Μη μου ζητήσεις να το ξαναπώ, όμως... Αυτός ο... μάγος, λοιπόν, πριν καμιά εικοσαριά χρόνια άρχισε να ψάχνει για οπαδούς. Και τους βρήκε. Άλλοι τον ακολούθησαν από φόβο, άλλοι γιατί ήθελαν να μοιραστούν τη δύναμη του, επειδή αυτός ο... μάγος είχε αποκτήσει μεγάλη δύναμη. Άσχημα χρόνια τότε, Χάρι... Δεν ήξερες ποιον να εμπιστευθείς. Ούτε που τολμούσες να πιάσεις φιλίες μ' άγνωστους μάγους και μάγισσες... Έγιναν φοβερά πράγματα κι αυτός ο... μάγος κόντευε να κυριαρχήσει... Φυσικά μερικοί του αντιστέκονταν κι εκείνος τους σκότωνε. Με φρικτό τρόπο! Ένα από τα λίγα ασφαλή μέρη που είχαν απομείνει, ήταν το σχολείο μας, το "Χόγκουαρτς". Νομίζω, μάλιστα, πως ο Ντάμπλντορ ήταν ο μόνος τον οποίο αυτός ο... ο Ξέρεις-Ποιος... Δεν τόλμησε, λοιπόν, να επιτεθεί στο σχολείο, όχι αμέσως, δηλαδή...
»Τώρα, Χάρι, ο μπαμπάς κι η μαμά σου ήταν απ' τους πιο καλούς μάγους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Πρώτοι μαθητές στην τάξη τους στο "Χόγκουαρτς"! Είναι περίεργο που ο Ξέρεις-Ποιος δεν προσπάθησε πρώτα να τους πάρει με το μέρος του... Ίσως ήξερε πως ήταν πολύ φίλοι με τον Ντάμπλντορ και δε θα ήθελαν καμιά σχέση με... με τη Σκοτεινή Πλευρά...
»Το σίγουρο μια φορά, είναι πως ο Ξέρεις-Ποιος προσπάθησε να τους βγάλει απ' τη μέση. Κι εμφανίστηκε ξαφνικά στο χωριό που μένατε, ένα βράδυ της Αποκριάς... Εσύ ήσουν ακριβώς ενός έτους. Ήρθε, λοιπόν, στο σπίτι σας και...» Ο Χάγκριντ σταμάτησε, έβγαλε από την τσέπη του ένα πολύ τσαλακωμένο μαντίλι με βούλες και φύσηξε δυνατά τη μύτη του.
«Συγγνώμη», μουρμούρισε κατόπιν. «Αλλά είναι τόσο σπαραχτικό... Ήξερα τους γονείς σου, Χάρι, και... καλύτεροι άνθρωποι δεν... Τέλος πάντων... αυτός ο Ξέρεις-Ποιος τους σκότωσε! Και μετά... εδώ είναι το μεγάλο μυστήριο σε αυτή την ιστορία... προσπάθησε να σκοτώσει και σένα. Ήθελε να σας ξεπαστρέψει όλους, ή μπορεί να του άρεσε πια να σκοτώνει... Αλλά δεν τα κατάφερε με σένα. Δεν αναρωτήθηκες ποτέ, Χάρι, πώς έγινε αυτό το σημάδι στο μέτωπο σου; Δεν είναι συνηθισμένο σημάδι, βέβαια... Είναι το σημάδι που μένει όταν σ' αγγίξει μια δυνατή κατάρα... σαν αυτή που έριξε ο Ξέρεις-Ποιος. Σκότωσε τους γονείς σου και κατέστρεψε το σπίτι σου, αλλά εσένα δεν μπόρεσε να σ' αγγίξει! Και γι αυτό είσαι διάσημος στον κόσμο μας, Χάρι! Κανείς δε γλίτωνε, από τη στιγμή που ο Ξέρεις-Ποιος αποφάσιζε να τον σκοτώσει. Κανείς εκτός από σένα. Κι εκείνος έχει σκοτώσει μερικούς απ' τους πιο καλούς μάγους και μάγισσες της εποχής μας. Τους ΜακΚίνον, τους Μπόουνς, τους Προύετς... Εσύ ήσουν μωρό, αλλά έζησες».
Ενώ ο Χάγκριντ μιλούσε, κάτι πολύ δυσάρεστο συνέβαινε στο μυαλό του Χάρι. Κι όταν η ιστορία του έφτασε στο τέλος, ο μικρός ξαναθυμήθηκε εκείνη την αστραπή από πράσινο φως στους εφιάλτες του· τη θυμήθηκε πιο καθαρά από κάθε άλλη φορά στη ζωή του. Και, για πρώτη φορά, θυμήθηκε και κάτι άλλο: ένα δυνατό, παγωμένο και σαρκαστικό γέλιο.
O Χάγκριντ τον κοιτούσε τώρα με λύπη. «Εγώ ο ίδιος σε έβγαλα απ' το γκρεμισμένο σπίτι», του είπε κατόπιν. «Με διαταγή του Ντάμπλντορ... Και σ' έφερα σ' αυτούς...»
«Υπερβολές και βλακείες!» διέκοψε ξαφνικά ο θείος Βέρνον. Ο Χάρι αναπήδησε, γιατί είχε για λίγο ξεχάσει πως οι Ντάρσλι βρίσκονταν κι αυτοί εκεί. Όσο για το θείο Βέρνον, έδειχνε να έχει ξαναβρεί το κουράγιο του, γιατί κοιτούσε απειλητικά τον Χάγκριντ κι οι γροθιές του ήταν σφιγμένες.
«Τώρα άκουσε και μένα, μικρέ!» είπε με λύσσα στον Χάρι. «Παραδέχομαι πως υπάρχει κάτι περίεργο σε σένα. Τίποτα βέβαια, που να μην μπορεί να διορθωθεί μ' ένα γερό μπερτάχι ξύλο... Κι όσο για όλες αυτές τις βλακείες για τους γονείς σου... ναι, η αλήθεια είναι πως ήταν ανώμαλοι... Κι ο κόσμος είναι καλύτερος χωρίς αυτούς — αυτή είναι η γνώμη μου. Τα 'θελαν και τα 'παθαν, αφού ανακατώνονταν μ' αυτά τα μαγικά... Εγώ προσωπικά το 'ξερα πως θα 'χουν κακό τέλος και...»
Εκείνη τη στιγμή, όμως, ο Χάγκριντ πετάχτηκε πάλι όρθιος και τράβηξε μια μακριά ροζ ομπρέλα μέσα απ' το παλτό του. Γυρίζοντας την σαν σπαθί προς το θείο Βέρνον, του φώναξε: «Ντάρσλι! Σε προειδοποιώ! Άλλη μια λέξη και...»
Μπροστά στον κίνδυνο να βρεθεί σουβλισμένος από μια ροζ ομπρέλα, ο θείος Βέρνον έχασε πάλι το κουράγιο του. Ζάρωσε κοντά στον τοίχο κι έπαψε να μιλά.
«Έτσι μπράβο!» είπε ο Χάγκριντ και κάθισε πάλι στον καναπέ, που αυτή τη φορά βούλιαξε ως το πάτωμα.
Στο μεταξύ ο Χάρι είχε κι άλλες ερωτήσεις να κάνει, αμέτρητες μάλιστα.
«Και... τι απέγινε ο Βολ... θέλω να πω, ο Ξέρεις-Ποιος;»
«Καλή ερώτηση, Χάρι. Εξαφανίστηκε λοιπόν, το ίδιο βράδυ που προσπάθησε να σε σκοτώσει! Κι αυτό κάνει εσένα ακόμη πιο διάσημο. Εδώ, όμως, είναι το πιο μεγάλο μυστήριο... Ο τύπος αποκτούσε όλο και πιο μεγάλη δύναμη. Γιατί, λοιπόν, έφυγε; Βέβαια πολλοί λένε πως πέθανε, αλλά εγώ δεν το πιστεύω. Δε μου φαίνεται πως είχε πια αρκετό ανθρωπισμό μέσα του, για να μπορέσει να πεθάνει... Άλλοι, πάλι, λένε πως ακόμη βρίσκεται κάπου εκεί έξω, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να ξαναγυρίσει, αλλά ούτε κι αυτό το πιστεύω· γιατί οι περισσότεροι απ' αυτούς που ήταν με το μέρος του, ήρθαν τώρα με το δικό μας. Μερικοί, μάλιστα, έμοιαζαν σαν να βγήκαν από κάποιο είδος νάρκης. Και μου φαίνεται πως δε θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό, αν ο Ξέρεις-Ποιος ήταν να ξαναγυρίσει...»