Ο Χάγκριντ σταμάτησε και πήρε βαθιά αναπνοή. «Οι πιο πολλοί από μας πιστεύουν πως βρίσκεται ακόμη κάπου, αλλά πως έχει χάσει τη δύναμη του», συνέχισε. «Κι είναι ανήμπορος να συνεχίσει... επειδή κάτι σε σένα τον αποτελείωσε, Χάρι... Εκείνη τη νύχτα κάτι έγινε, που ο Ξέρεις-Ποιος δεν είχε υπολογίσει. Δεν ξέρω τι ήταν... κανείς δεν ξέρει, αλλά σε σένα, Χάρι, βρήκε το δάσκαλο του. Γι' αυτό είμαι σίγουρος!»
Κι ο Χάγκριντ κοίταξε τον Χάρι με θαυμασμό. Ο Χάρι, όμως, αντί να νιώθει ευχαριστημένος, ήταν τώρα απόλυτα σίγουρος πως είχε γίνει κάποιο τρομερό λάθος. Μάγος; Αυτός; Πώς μπορούσε να ήταν; Είχε περάσει όλη του τη ζωή με ξυλοκόπημα από τον Ντάντλι και κατσάδες από τη θεία Πετούνια και το θείο Βέρνον. Αν ήταν αληθινά μάγος, γιατί δεν είχαν μεταμορφωθεί σε βατράχους κάθε φορά που τον κλείδωναν στην αποθήκη του; Αν είχε κάποτε νικήσει τον πιο δυνατό μάγο του κόσμου, γιατί ο Ντάντλι μπορούσε να τον ξυλοφορτώνει κάθε φορά που του έκανε κέφι;
«Χάγκριντ», είπε κατόπιν όσο πιο ήρεμα μπορούσε, «νομίζω πως κάνεις λάθος. Δεν μπορεί να είμαι μάγος...»
Ο γίγαντας έσκασε στα γέλια. «Ώστε δεν είσαι μάγος;» αποκρίθηκε. «Θέλεις να πεις πως ποτέ δεν έκανες να συμβούν παράξενα πράγματα, όταν ήσουν θυμωμένος ή φοβισμένος;»
Σιωπηλός, ο Χάρι στήλωσε το βλέμμα του στη φωτιά. Τώρα που το σκεφτόταν... όλα εκείνα τα περίεργα πράγματα που εξαγρίωναν τη θεία και το θείο του, είχαν πραγματικά συμβεί όταν ήταν θυμωμένος, ή φοβισμένος... Όταν τον κυνηγούσε η παρέα του Ντάντλι, βρέθηκε ξαφνικά επάνω σε μια σκεπή, όπου δεν μπορούσαν να τον φτάσουν... Όταν ντρεπόταν να πάει σχολείο με το κουρεμένο του κεφάλι, είχε, με κάποιον τρόπο, καταφέρει να ξαναφυτρώσουν τα μαλλιά του... Και την τελευταία φορά που τον είχε χτυπήσει ο Ντάντλι, μήπως και πάλι δεν είχε πάρει την εκδίκηση του χωρίς να το καταλάβει, κάνοντας το τζάμι να σπάσει κι απελευθερώνοντας το Βόα;
Ο Χάρι κοίταξε τον Χάγκριντ μ' ένα δειλό χαμόγελο κι είδε πως κι εκείνος του χαμογελούσε πλατιά.
«Κατάλαβες τώρα;» του είπε κατόπιν ο γίγαντας. «Και πού είσαι ακόμη! Θα γίνεις διάσημος στο "Χόγκουαρτς"...»
Ο θείος Βέρνον, όμως, δε σκόπευε να υποχωρήσει χωρίς άλλη μια μάχη.
«Δεν είπα πως δε θα πάει πουθενά;» ούρλιαξε ξαφνικά. «Θα πάει στο δημόσιο της περιοχής μας και πολύ του είναι! Διάβασα αυτά τα παλαβά γράμματα που του έστειλαν... κι είδα πως του χρειάζονται ένα σωρό σκουπίδια: βιβλία με ξόρκια και ραβδιά και...»
«Αν ο Χάρι θέλει να πάει στο "Χόγκουαρτς", ένας χαζός Μαγκλ σαν και σένα δεν μπορεί να τον εμποδίσει», τον έκοψε ο Χάγκριντ. «Ωραίο κι αυτό! Ο γιος της Λίλι και του Τζέιμς Πότερ να μην πάει στο "Χόγκουαρτς"! Τρελάθηκες, μου φαίνεται! Το όνομα του είναι γραμμένο στον κατάλογο από τη μέρα που γεννήθηκε! Θα πάει στο καλύτερο σχολείο του κόσμου για μαγείες και ξόρκια. Εφτά χρόνια εκεί και μετά ούτε ο ίδιος δε θ' αναγνωρίζει τον εαυτό του! Θα κάνει παρέα με παιδιά της δικής του σειράς — επιτέλους! — και θα έχει διευθυντή τον καλύτερο που είχε ποτέ το "Χόγκουαρτς": τον Άλμπους Ντάμπλντορ».
«Δεν πληρώνω δεκάρα για να του μάθει μαγικά κόλπα κάποιος γερο-ξεμωραμένος!» φώναξε ο θείος Βέρνον.
Αυτή τη φορά, όμως, ήταν ολοφάνερο πως το είχε παρακάνει, γιατί ο Χάγκριντ πετάχτηκε αμέσως όρθιος, άρχισε να στριφογυρίζει απειλητικά τη ροζ ομπρέλα πάνω απ' το κεφάλι του και ούρλιαξε κι αυτός: «Μην προσβάλλεις ποτέ τον Ντάμπλντορ μπροστά μου!»
Μετά χαμήλωσε την ομπρέλα και γύρισε την άκρη της προς το μέρος του Ντάντλι. Ένα δυνατό «κρακ!» ακούστηκε, μια βιολετί λάμψη γέμισε το δωμάτιο και την άλλη στιγμή ο Ντάντλι χοροπηδούσε, φωνάζοντας και κρατώντας τον χοντρό πισινό του. Κι όταν τους γύρισε την πλάτη, ο Χάρι είδε μια στριφτή ουρά γουρουνιου να ξεπροβάλλει από ένα σκίσιμο του παντελονιού του.
Ο θείος Βέρνον έγινε κατάχλομος. Με χέρια που έτρεμαν, τράβηξε τη θεία Πετούνια και το γιο του στο άλλο δωμάτιο, έριξε ένα τρομαγμένο βλέμμα στον Χάγκριντ κι έκλεισε βιαστικά την ενδιάμεση πόρτα.
Ο Χάγκριντ έριξε μια ματιά ικανοποίησης στην ομπρέλα του και μετά χάιδεψε τ' ακατάστατα γένια του.