Έτσι ο Χάρι μπήκε μόνος του στο κατάστημα της κυρίας Μάλκιν, νιώθοντας αρκετά νευρικός.
Η κυρία Μάλκιν ήταν μια κοντόχοντρη μάγισσα, ντυμένη στα μοβ. «Για τη σχολή "Χόγκουαρτς", χρυσό μου;» τον ρώτησε, καθώς ο Χάρι προσπαθούσε να της εξηγήσει. «Θα βρεις εδώ όλα όσα σου χρειάζονται. Έχω κι άλλον ένα νεαρό που κάνει αυτή τη στιγμή τα ψώνια του...»
Στο βάθος του μαγαζιού, ένα αγόρι με μακρουλό και χλομό πρόσωπο στεκόταν επάνω σ' ένα χαμηλό σκαμνί, ενώ μια δεύτερη μάγισσα κόνταινε με καρφίτσες το μακρύ μαύρο μανδύα του. Η κυρία Μάλκιν έβαλε τον Χάρι να σταθεί επάνω σ' ένα άλλο σκαμνί, δίπλα στο άλλο παιδί, του φόρεσε ένα μανδύα κι άρχισε να γυρίζει το στρίφωμα στο κατάλληλο μήκος.
«Γεια σου», του είπε το αγόρι. «Κι εσύ για το "Χόγκουαρτς";»
«Ναι», αποκρίθηκε ο Χάρι, κάνοντας τη σκέψη πως δεν του άρεσε η ναζιάρικη και μαζί βαριεστημένη φωνή του αγοριού.
«Ο πατέρας μου είναι εδώ δίπλα κι αγοράζει τα βιβλία μου. Η μαμά είναι στην αρχή του δρόμου και κοιτάζει τα μαγικά ραβδιά», συνέχισε το αγόρι. «Όταν τελειώσω από δω, θα τους πάω με το ζόρι για να δούμε τα σκουπόξυλα ταχύτητας. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι πρωτοετείς στο σχολείο μας δεν επιτρέπεται να έχουν το σκουπόξυλό τους. Εγώ θα βάλω τον πατέρα μου να μου το αγοράσει και θα το φέρω κρυφά μέσα στο σχολείο».
Ακούγοντας τον, ο Χάρι θυμήθηκε τον Ντάντλι.
«Εσύ έχεις το δικό σου σκουπόξυλό;» τον ρώτησε κατόπιν το αγόρι.
«Όχι», αποκρίθηκε ο Χάρι.
«Παίζεις καθόλου κουίντιτς;»
«Όχι», αποκρίθηκε ο Χάρι, ενώ αναρωτιόταν τι διάολο να ήταν αυτό το κουίντιτς.
«Εγώ παίζω... Κι ο μπαμπάς μου λέει πως θα είναι μεγάλη αδικία, αν δε με διαλέξουν στην ομάδα, για ν' αντιπροσωπεύω τον κοιτώνα μου. Δίκιο έχει! Εσύ ξέρεις σε ποιον κοιτώνα θα είσαι;»
«Όχι», είπε πάλι ο Χάρι, νιώθοντας όλο και πιο ηλίθιος κάθε λεπτό που περνούσε.
«Βέβαια κανείς ποτέ δεν το ξέρει στα σίγουρα, ώσπου να φτάσει στο σχολείο», συνέχισε το αγόρι. «Εγώ, όμως, πιστεύω πως θα με βάλουν στο Σλίθεριν. Γιατί όλη μου η οικογένεια εκεί έχει πάει... Φαντάσου να είσαι στο Χάφλπαφλ. Αν μ' έβαζαν εκεί, θα προτιμούσα να φύγω! Εσύ;»
«Μμμ...» αποκρίθηκε ο Χάρι, ενώ ευχόταν να μπορούσε να πει κάτι πιο ενδιαφέρον.
«Ε, για δες αυτόν τον τύπο!» φώναξε ξαφνικά ο νεαρός, δείχνοντας έξω απ' το παράθυρο.
Ο Χάρι κοίταξε κι είδε τον Χάγκριντ. Στεκόταν στο πεζοδρόμιο, χαμογελώντας πλατιά και δείχνοντας δυο μεγάλα παγωτά χωνάκι, για να του δώσει να καταλάβει πως δεν μπορούσε να μπει μέσα.
«Αυτός είναι ο Χάγκριντ», είπε ο Χάρι, ευχαριστημένος που ήξερε κάτι που το άλλο αγόρι δεν ήξερε. «Δουλεύει στο "Χόγκουαρτς"».
«Α, ναι. Ακουστά τον έχω... Κάτι σαν υπηρέτης, δεν είναι;»
«Είναι ο δασοφύλακας», τον διόρθωσε ο Χάρι, που τον έβρισκε όλο και πιο αντιπαθητικό όσο η ώρα περνούσε.
«Ε... το ίδιο είναι... Άκουσα πως είναι πρωτόγονος! Ζει σε μια καλύβα κάπου στο πάρκο του σχολείου και κάθε τόσο μεθάει και προσπαθεί να κάνει μαγικά, με αποτέλεσμα να βάζει φωτιά στο κρεβάτι του...»
«Εγώ νομίζω πως είναι πολύ έξυπνος», αποκρίθηκε ψυχρά ο Χάρι.
«Αλήθεια;» ρώτησε ειρωνικά το αγόρι. «Και γιατί είναι μαζί σου; Πού είναι οι δικοί σου γονείς;»
«Έχουν πεθάνει», αποκρίθηκε κοφτά ο Χάρι, που δεν ένιωθε την παραμικρή διάθεση να του δώσει περισσότερες εξηγήσεις.
«Α, λυπάμαι», αποκρίθηκε ο άλλος, δείχνοντας όμως πως δεν τον ένοιαζε καθόλου. «Ήταν όμως απ' το σινάφι μας, έτσι;»
«Ήταν μάγοι, αν αυτό θέλεις να πεις...»
«Η δική μου γνώμη είναι πως δεν πρέπει να δέχονται τους άλλους στο σχολείο μας. Δε συμφωνείς; Γιατί δεν είναι σαν κι εμάς και δεν ξέρουν ούτε τους τρόπους, ούτε τις συνήθειες μας. Μερικοί δεν έχουν καν ακούσει για το "Χόγκουαρτς" προτού πάρουν το γράμμα! Είναι πολύ καλύτερα να μείνει το σχολείο μας μόνο για τα παιδιά απ' τις παλιές οικογένειες μάγων... Αλήθεια, ποιο είναι το επίθετο σου;»
Προτού όμως ο Χάρι προλάβει ν' απαντήσει, η κυρία Μάλκιν είπε: «Τελειώσαμε, χρυσό μου».
Ο Χάρι, ευχαριστημένος που του δόθηκε η ευκαιρία να κόψει την κουβέντα, κατέβηκε βιαστικά απ' το σκαμνί.
«Λοιπόν, θα τα ξαναπούμε στο "Χόγκουαρτς"», του είπε το αγόρι με βαριεστημένη φωνή.
Λίγο αργότερα, καθώς έτρωγε το παγωτό που του είχε αγοράσει ο Χάγκριντ (σοκολάτα και φιστίκι, με καβουρδισμένα αμύγδαλα), ο Χάρι ήταν σιωπηλός.
«Τι τρέχει;» τον ρώτησε ο γίγαντας.
«Τίποτα», αποκρίθηκε ο Χάρι, ξέροντας πως δεν έλεγε την αλήθεια.
Πήγαν μετά σ' ένα άλλο μαγαζί, για ν' αγοράσουν περγαμηνή και πένες με φτερό. Το κέφι του Χάρι έφτιαξε λίγο, όταν βρήκε ένα μελάνι που άλλαζε χρώμα καθώς έγραφες μ' αυτό. Όταν βγήκαν απ' το μαγαζί, ρώτησε τον Χάγκριντ: «Τι είναι το κουίντιτς;»