Το μεγάλο κι αναμαλλιασμένο κεφάλι του Χάγκριντ φάνηκε πάνω απ' τη λάμπα. Το τριχωτό πρόσωπο του φωτιζόταν από ένα πλατύ χαμόγελο.
«Εμπρός, ελάτε μαζί μου!» φώναξε. «Όλοι οι πρωτοετείς μαζί μου! Προσέξτε μη σκοντάψετε...»
Γλιστρώντας και πέφτοντας ο ένας επάνω στον άλλο, μια ομάδα από παιδιά ακολούθησε τον Χάγκριντ σε κάτι που έμοιαζε με στενό και κατηφορικό μονοπάτι. Δεξιά κι αριστερά τους το σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό, που ο Χάρι σκέφτηκε πως πρέπει να περνούσαν μέσα από δέντρα. Κανείς δε μιλούσε. Ο Νέβιλ, το αγόρι που όλο έχανε το βάτραχο του, ρούφηξε τη μύτη του μερικές φορές.
«Ένα λεπτό ακόμη και θα δείτε το "Χόγκουαρτς"!» τους φώναξε ο Χάγκριντ, γυρίζοντας το κεφάλι του προς τα πίσω. «Να, εδώ, μετά απ' αυτή τη στροφή...»
Λίγες στιγμές αργότερα ένα δυνατό «Ααααα!» βγήκε από τα στόματα όλων.
Το στενό μονοπάτι είχε τελειώσει ξαφνικά στην όχθη μιας μεγάλης λίμνης, που τα νερά της έλαμπαν κατάμαυρα. Απέναντι ήταν ένα ψηλό βουνό και στην κορυφή του, λάμποντας με όλα του τα παράθυρα φωτισμένα, υψωνόταν ένα τεράστιο κάστρο, με πολλούς πύργους και ψηλές καμινάδες.
«Όχι περισσότεροι από τέσσερις σε κάθε βάρκα!» φώναξε ο Χάγκριντ, δείχνοντας τους έναν αληθινό στόλο από μικρές βάρκες που γλιστρούσαν στα ήρεμα νερά της λίμνης.
Όταν οι βάρκες έφτασαν στην όχθη, τα παιδιά άρχισαν να μπαίνουν μέσα. Κανένα δε μίλησε στη διάρκεια της σύντομης διαδρομής, καθώς το τεράστιο κάστρο ερχόταν όλο και πιο κοντά τους, δείχνοντας τώρα ακόμη μεγαλύτερο.
«Κάτω τα κεφάλια!» φώναξε ο Χάγκριντ, καθώς οι βάρκες πλησίαζαν στους πρόποδες του λόφου όπου ήταν χτισμένο το κάστρο. Όλα τα παιδιά χαμήλωσαν τα κεφάλια τους κι οι βάρκες πέρασαν κάτω από μια κουρτίνα πυκνού κισσού, που έκρυβε ένα φαρδύ άνοιγμα στην πλαγιά του λόφου. Βρίσκονταν τώρα σ' ένα φαρδύ και σκοτεινό τούνελ, που φαινόταν να οδηγεί ακριβώς κάτω απ' το κάστρο. Οι βάρκες σταμάτησαν στην προκυμαία ενός υπόγειου, μικρού λιμανιού και τα παιδιά βγήκαν επάνω σε Βότσαλα και μικρές πέτρες.
«Ε, εσύ εκεί πέρα!» φώναξε ο Χάγκριντ, που έψαχνε τις Βάρκες για να βεβαιωθεί πως ήταν όλες άδειες. «Δικός σου είναι αυτός ο Βάτραχος;»
«Τρέβορ!» φώναξε ενθουσιασμένος ο Νέβιλ κι άπλωσε με λαχτάρα τα χέρια του.
Σε λίγο, ακολουθώντας τον Χάγκριντ και τη λάμπα του, τα παιδιά άρχισαν να προχωρούν σ' έναν ανηφορικό διάδρομο, που τους έβγαλε στο βρεγμένο γρασίδι μιας πρασιάς, ακριβώς μπροστά από το κάστρο. Ανέβηκαν κατόπιν μερικά φαρδιά και μαρμάρινα σκαλοπάτια και στριμώχτηκαν όλα μπροστά στην τεράστια και σκαλιστή ξύλινη πόρτα.
«Είσαστε όλοι εδώ;» φώναξε ο Χάγκριντ. «Κι εσύ, μικρέ, έχεις ακόμη το βάτραχο σου;»
Μετά ο Χάγκριντ σήκωσε τη σφιγμένη γροθιά του και χτύπησε τρεις φορές την πόρτα.
7. Το καπέλο της επιλογής
Η πόρτα άνοιξε αμέσως και μια ψηλή γυναίκα, με μαύρα μαλλιά και μανδύα στο χρώμα του σμαραγδιού, φάνηκε στο άνοιγμα. Το πρόσωπο της είχε πολύ αυστηρή έκφραση κι η πρώτη σκέψη του Χάρι βλέποντας την, ήταν πως καλύτερα να μην της πήγαινε ποτέ κανείς κόντρα.
«Οι πρωτοετείς, καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ», είπε με σεβασμό ο Χάγκριντ.
«Σ' ευχαριστώ. Θα τους παραλάβω εγώ τώρα...»
Η καθηγήτρια άνοιξε διάπλατα την πόρτα. Το χολ που φάνηκε μπροστά τους ήταν τόσο μεγάλο, που ολόκληρο το σπίτι των Ντάρσλι θα μπορούσε να χωρέσει άνετα μέσα, σκέφτηκε ο Χάρι. Οι πέτρινοι τοίχοι του φωτίζονταν από αναμμένους δαυλούς, όπως αυτοί στα υπόγεια της τράπεζας «Γκρίνγκοτς»· το ταβάνι ήταν τόσο ψηλό, που δεν το έβλεπες, και μια υπέροχη μαρμάρινη σκάλα, ακριβώς απέναντι τους, οδηγούσε στα επάνω πατώματα.
Όλα τα παιδιά ακολούθησαν σιωπηλά την καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ, όταν άρχισε να διασχίζει το χολ. Από ένα άνοιγμα στα δεξιά, ο Χάρι μπορούσε ν' ακούει το μουρμουρητό από πολλές φωνές — ασφαλώς τα μαθήματα είχαν αρχίσει για μερικούς —, αλλά η καθηγήτρια οδήγησε τους πρωτοετείς σ' ένα μικρό, άδειο δωμάτιο στ' αριστερά του χολ. Στριμώχτηκαν όλοι μέσα, κοιτάζοντας νευρικά γύρω τους.
«Καλωσορίσατε στο "Χόγκουαρτς"!» τους είπε η ΜακΓκόναγκαλ. «Το επίσημο δείπνο για την έναρξη του σχολικού έτους θ' αρχίσει σύντομα, προτού όμως πάρετε τη θέση σας στη μεγάλη τραπεζαρία, θα μοιραστείτε στους διάφορους κοιτώνες. Αυτή η επιλογή έχει μεγάλη σημασία, γιατί όσο θα βρίσκεστε εδώ, ο κοιτώνας του καθενός από σας κι όλοι όσοι μένουν σ' αυτόν, θα είναι κάτι σαν την οικογένεια σας μέσα στο "Χόγκουαρτς". θα παρακολουθείτε τα μαθήματα μαζί με τους άλλους που θα μένουν στον κοιτώνα σας, θα κοιμόσασιε φυσικά εκεί, και θα περνάτε τις ελεύθερες ώρες σας στην κοινή αίθουσα αναψυχής».
«Οι τέσσερις κοιτώνες ονομάζονται Χάφλπαφλ, Γκρίφιντορ, Ράβενκλοου και Σλίθεριν», συνέχισε η καθηγήτρια. «Κάθε κοιτώνας έχει τη δική του λαμπρή ιστορία κι ο καθένας τους φιλοξένησε σημαντικούς μάγους και μάγισσες. Όσο ο καθένας από σας φοιτά στο "Χόγκουαρτς", τα σχολικά και αθλητικά επιτεύγματα του θα δίνουν βαθμούς στον κοιτώνα σας, ενώ κάθε φορά που θα παραβαίνετε κάποιον απ' τους κανονισμούς, ο κοιτώνας σας θα χάνει Βαθμούς. Στο τέλος της σχολικής χρονιάς, ο κοιτώνας με τους περισσότερους Βαθμούς θα κερδίζει το κύπελλο, κάτι που είναι μια μεγάλη τιμητική διάκριση. Ελπίζω ο καθένας σας να τιμήσει τον κοιτώνα για τον οποίο θα επιλεγεί. Η τελετή της επιλογής θ' αρχίσει σε λίγο. Φροντίστε, λοιπόν, να περιποιηθείτε λίγο τον εαυτό σας ενώ περιμένετε».